LET ME LOVE YOU

44: Cindy Asuncion Tuazon

"One Last Hope"

If there would be a queen for cancelling things, I think that should be me. So yeah, the moment I knew that the wedding was decided to carry on, I immediately fixed my mind and fly back here in Canada. One week the announcement, I never hesitated to leave the country before my heart starts to meddle again and make my situation more complicated.

I asked mommy for his permission na pamahalaan ko ang boutique niya sa Ottawa. Her boutique 'DOROTHEA' happen to be located in the capital. Kahit hindi ko gusto na maging isang fashion designer, pero wala na akong ibang choice kundi ang ipagpatuloy 'yun.

I am so desperate to escape the wedding not thinking of what will happen to me now handling a business that I know is really not my cup of tea.

Isang taon na ako rito pero hanggang ngayon nag-aadjust pa rin ako sa pamamahala ng 'DOROTHEA'. May apartment ako sa Vancouver kaya naman pa minsan-minsan kung gusto kong tumakas muna sa mga ginagawa ay pumupunta ako doon.

At ngayon nga linggo at kasalukuyan akong nag-jojogging dito sa sea walls ng Stanley Park. I wear my work out attire. Black leggings at sports bra. Nag-jacket lang ako kasi nalalamigan ako sa klima.

Hinihingal akong umupo sa isa sa mga benches ng park dito sa banda kung saan may maraming maple tree.

Pasalampak akong naupo at nakatingalang nakapikit dahil sa sobrang pagod.

Tinanggal ko ang aking headset sa tenga at ibinuka ang mga mata.

I see the clear blue sky and feel the cold breeze in the skin of my cheeks.

Napangiti ako at napabuntong hininga.

It's close to fall season kaya may nakikita akong maraming maple leaves na nalalaglag. May isang nalaglag sa aking mukha at kinuha ko 'yun.

Tiningnan ko ito at sandaling natigilan.

Mapple leaf has this great significance for Canada. Makikita mo ang simbolo nito sa kanilang flag at minsan sa kanilang mga barya.

It is believe that it was use to repel demons and evil spirits.

I smirk at the thought knowing that residing here for so many years has made me calm down my demons.

Siguro ganun talaga ang epekto ng isang magandang lugar sa isang tao. Kahit malungkot dahil malayo ka sa pamilya mo, pero at least malaya kang maging ikaw dahil walang sinuman dito ang nakakakilala sa'yo.

I sigh again and tiredly throw the mapple leaf. Pero kahit ganun pa man, minsan gusto mo rin may makitang pamilyar na tao nang sa ganun hindi mo lubos maramdaman ang lungkot.

How I wish, Darla is here with me now. Though she insisted to accompany me here again, but I refuse immediately before she could ruin again another year of her life with me.

Four years are enough already. I can't afford now ruining her studies. As much as I have my life that need to attend on my own, well, she has too.

Tumayo na ako at nagsimula ng maglakad. I need to prepare for work tomorrow. I need to be back in Ottawa today.

Habang naglalakad pabalik sa sea wall dito sa park ay napatingin ako sa dagat. Medyo mataas na pala ang sikat ng araw. I start to feel the heat now.

Napapatingin ako sa running shoes ko habang naglalakad. Hindi pa man nakalalayo ay natigilan naman ako.

May nakita akong dalawang paa na nakasuot ng itim na rubber shoes na nakaharang sa daraanan ko. I tiredly rolled my eyes and shifted my pace on the left side.