YENİLGİ | Yarı Texting

|22|

•

"O gece yenilgimin başlangıcıydı."

•

°

"Neden ona böyle davranıyorsun, Sare?" Ayberk sinirlendiği zaman bana adımla hitap ederdi.

"Nasıl davranıyorum ki?" Gözlerimi devirdim. Kızı gözüm tutmamıştı. Telefonu çalınca acil işim çıktı diyerek gitmişti. Ayberk'in o kız yüzünden üzülmesini istemiyordum. "Ayberk seninle açık konuşacağım. O kızın başka işler peşinde koştuğuna eminim. Senin sevgini kullanacak ondan uzak durmalısın!"

"Siz nasıl isterseniz Sare Hanım!" Bağırarak ayağa kalkmasıyla irkildim. "Beni sen çocuk falan mı sanıyorsun, kararlarımı verecek yaştayım ben. Ece sandığın gibi birisi değil. İnsanlara karşı güven problemini herkes yaşıyor ama bu aşık olduğum kişiye karışacağını göstermiyor. Hayatına hiçbirini almaman senin tercihin. Lütfen, artık onu ben de uygulamaya kalkışma." Diyerek sustu. "Bana artık annemi hatırlatma."

Ağzından çıkan her kelime kalbimi acıtırken dolan gözlerimi saklamaya çalıştım ama başarılı olamadım. Gözyaşlarım ruhumun acısını duymuş gibi akmaya başlarken dudakları aralandı. "Aslında öyle demek istemedim. Sadece davranışların annemi hatırlatıyor, bana onu hatırlatmak için onun gibi davranıyor gibisin ama ben annemi hatırlamak dâhi istemiyorum çünkü annemin hastalığı yüzünden yaşadıklarımı hâlâ unutmadım."

"Sus, yeter artık!" Bağırarak ayağa kalktım. "Bizim için iyileşecekti, bunu başaracaktı."

"O intihar etti farkında mısın, bizi düşünseydi şu an bu evde o da olurdu." Onu kendimden uzaklaştırıp ittim. "Benden uzak dur, Sare. Artık bu evde kalmayacağım."

"Özür dilerim, lütfen bu evde beni yapayalnız bırakma." Bedenim yere yığılırken elimi tut der gibi ona elimi uzattığım gibi ela gözleri benimle buluştu. "Seni incitmek istemiyorum ama annemiz hakkında bilmen gereken bazı gerçekler var, Ayberk."

"Nasıl?" Elimden tutarak beni ayağa kaldırdı. "Annem hakkındaki bilmem gereken gerçeği anlat!"

"Onun intihar ettiğini düşünmüyorum, o gece annemiz öldürüldü." Duyduğu şeylerle gözlerindeki yanan alevin ateşini hissediyordum. "İlaçlarını yine almayı mı bıraktın?"

"Ayberk, akli dengem yerinde. İlaçlarımı düzenli olarak kullandığım ve doktorum daha iyi olduğuma karar verdiğini bana dile getirdiği için ilaçlara ara vermem gerektiğini aylar önceki seansında bana söyledi. Eskisi gibi değilim, o gece de yaşadığım her şey gerçek olmasını istemediğim hâlde gerçekti."

"O gece ne oldu?"

"Annem o gece beni aradığında tanımadığı bir adamın yanında olduğunu söyledi sesi başı beladaymış gibi geliyordu. Sen o aralar kendini bilgisayar oyunlarına vermiştin. Evde olup bitenlerden habersizdin. O akşam bu salonda otururken bir an telefonum çaldı. Arayan özel numaraydı. Numarayı cevaplandırdım ama o kişi ses değiştirici kullanmıştı. Bana eğer dediklerini yapmazsam anneme intihar süsü vererek öldüreceğini söyledi. İlk başta kendimi bir oyunun içerisinde sandım veya bunların rüya olduğunu uyanınca her şeyin bitteceğini düşündüm. Ama o an fark ettim ki her şey gerçekti." Yutkundum devamını anlatmak benim için ölüm uykusuna yatmakla eş değerdi.

"Susma, devam et sonra ne oldu?"

"Benden istediği şeyleri yapamadım, yapamazdım." Kaşlarını çattı. "Senden istediği şey neydi?"

"Benden bir insanı öldürmemi istedi." Gözyaşlarım yine kendini ele verircesine akmaya başladı. "Benim yüzünden şu an annem hayatta değil, bizim annemiz intihar etmedi. Bizim annemiz öldürüldü!" Ayberk elleriyle yüzümü avuçlarının arasına aldı. "Senin yapacağın hiçbir şey yoktu o adamla annemin arasında bir şeyler yaşanmış olmalı. Kendini suçlamayı kes Sare, annem belki de böyle olmasını kendi istedi. Her şey aslında annemin bize oynadığı bir oyundu."

"Ne?" Kendimi ondan uzaklaştırarak bakışlarımı duvarda sabitledim. "Annem öyle bir insan değildi. Bize kendi isteğiyle zarar vermez!"

"Bunlar annemin hasta olduğu gerçeğini değiştirmez annemin ciddi bir psikolojik rahatsızlığı vardı. Sare, artık bunu kabullenmelisin. Annem intihar etmeseydi gerçekler er ya da geç ortaya çıkardı."

"Gerçeklerin ortaya çıkması için adaletin olması gerekir." Gözlerimi açıp yumduğumda o ana gittim. Korkuyu iliklerime kadar yaşadığım o geceye. "Annemin artık dayanacak gücü kalmamıştı anlamıyor musun, Sare? Babamın ölümünden sonra o da aynı Selin ablanın babası gibi kendinde psikolojik bir rahatsızlığı oluştu, hayatına artık bir son vermek istedi. Annem o gece bu evden çıkıp gitmeden önce veda eder gibi baktı gözlerime Sare. Bu sanki onunla geçireceğimiz son saniyelerdi. Hareleri, kana bulanmış artık oradan çıkışım yok der gibi bağırıyordu. Annem, hayatına devam etseydi bizi de hasta edecekti." Elleriyle yüzümü tekrardan avuçlarının içerisine aldı. "Annemin hasta olduğunu hâlâ kabullenmezsen acı çekmeye devam edeceksin. O gün her ne yaşadığıysan bu senin suçun değildi. Emin değilim ama o telefondaki konuştuğun kişi annem bile olabilir. Onun psikolojisi artık düzelmeyecek kadar kötüydü. Annem belki de şu an daha huzurlu. Buna inanmaktan başka çaremiz yok."

"Geçmişe gittikçe orada kayboluyorum ama artık geçmişime yenilmek istemiyorum." Aklıma gelen şeyle ceketimin cebindeki notu çıkartıp ona uzattım. "Ayberk, bu notta yazanların o gece beni arayan kişiyle bir bağlantısı olduğuna eminim."

Şaşkın bir yüz ifadesiyle notu okuduktan sonra dudakları aralandı. "Bu bizi aşar, polise gitmeliyiz."

"Sen bana inanmadın, polis mi anlattıklarıma inanacak?" Ellerimi tuttu. "Seni bir daha kaybetmeyi göze alamam. Polise bu nottan bahsetmek zorundayız."

"Belki de küçük bir şakadır, Ayberk." Sinirlenirken derin bir iç çekti. "Benim tanıdığım bir polis var, seni ona götüreceğim."

Kolumdan çekiştirerek beni ayağa kaldırmaya çalışmasıyla ayağa kalktım. "Seni bu işe bulaştırmamam gerekiyordu, Ayberk." Gülümsedi. "Artık çok geç."

°
🌵

OLANLAR HAKKINDAKİ DÜŞÜNCELERİNİZ?

Yazarken tüm duyguları yaşamış gibi hissettim... Tek temennim size de bu duyguları geçirebilmiş olmam.♡

Sare'nin travmasının başlangıçı o gece başından geçen bu olaydı,
yaşanılanlara karşı aşırı kırgınım.

Bölümün hoşunuza gitmiş olması dileğiyle, hoş kalın.♡

Yıldızı parlatmayı ve yorum atmayı unutmayın 💟