YENİLGİ | Yarı Texting

|67|

°

5 ay sonra...

Gözlerimi yumdum, tekrar açtığımda ise görmek istediğim manzara karşımda yoktu. Ayrılıklar insanın canını yakarken ölüm geride kalan insana acıyı iliklerine kadar hissettirirdi.

"Keşke aramızda olabilseydi, o yokken nasıl yaşanılır ben bilmiyorum. Bana tarif edin, umudu elinden alınan bir adam nasıl bu hayata tutunabilir?" Savaş'ın sesi kulağımda yankılanırken yutkundum. Bazı sorulara cevap vermekten korkarsınız ya şu an ben de bu soruya cevap vermekten deli gibi korkuyordum.

"Cevapsız bırakılan sorulardan biri bu. Zamanla da geçmeyecek bu acı, alışmak diyorlar ya hâni ben en çok da buna alışmaktan korkuyorum. Kalbimin sesini dinlediğim her vakit ona kavuşmak istiyorum ama sonra onun sesi kulağımda yankılanıyor: Anılarımız her daim seninle anılarımızı senden başka kimse alamayacak." Yutkundu, bakışları odadaki onu dinleyen kişilere kaydığı o vakit konuşmasını sürdürdü. "O anılarımızı kirletmek istemiyorum, hayatta kalarak o anılarımızı yaşatmak istiyorum." Bakışları kolundaki sevdiği kadına ait olan tokaya kayarken fısıldadı. "Anılarımız benimle güvende olacak, Selin. Sana verdiğim sözleri tutacağım sevgilim."

"Savaş abi, biz de seninle aynı duyguları paylaşıyoruz. Şu an bu odanın içerisinde olan herkes aynı acıları kalbine tutsak etti. Selin ablanın bize o gün dediği gibi ayakta durmak zorundayız çünkü o bizi umutsuz görmek istemezdi." Ayberk'in konuşmasıyla gözümden yaşlar usulca süzüldü.

Selin'in hastanede bize son kez veda edişindeki sözleri aklımdan çıkmamıştı: Her umutsuz olduğunuz vakitte benim umudumla ayağa kalkın. Umut, içinizdeki çocuğu uyandırsın. Asla o içinizdeki çocuğa yüz çevirmeyin. İçinizdeki çocuğa tutunduğunuz o an umuda ayna tutmuşsunuzdur. Umudun kızı her daim sizinle, umuduma sahip çıkın.

"Ayberk haklı. Kimse kendinden kaçmayacak, yas tutulacaksa tutulacak. Acılarımızdan kaçsakta eğer onlarla yüzleşmezsek o acıdan kaçamayız. Selin'in cenazesinin üstünden üç ay geçti. Her günümüzde onu kaybettiğimiz o an düştü gözümüze ama bu böyle devam etmemeli. Kalbimizde yaşatmalı, umutlarıyla hatırlamalıyız onu çünkü bu şekilde acılarımızdan kaçarak o geri gelmeyecek." Aras'ın kulağıma gelen sesiyle bakışlarımı ona çevirdim. Elindeki takılı olan yüzükle buruk bir şekilde gülümsedim.

Selin'in son istediği şey bizim evlenmemizdi ve bize sürprizi buydu. Biz de bunu apar topar nikah dairesine giderek taçlandırmıştık. Sanırım hayatımdaki en güzel gün o gündü. Selin'in o günkü gülümsemesi her şeye bedeldi, çiçek kızımı yeniden gülerken görmek kendimi çok iyi hissettirmişti. Acıların, gittiğin yerde son bulsun umudun kızı...

"Evli çiftleri yalnız bırakma zamanımız geldi gençler..." dedi Akın, diğerlerinin de ayağa kalkmasıyla kapıya doğru ilerledi. "Savaş, telefonunu açık tut. Arayacağım seni." Aras'a başını olumlu anlamda sallayarak karşılık verdiği gibi kapının kapanmasıyla bakışlarımı Ayberk'e çevirdim.

"Kendini nasıl hissediyorsun, Ayberk?" Buruk bir şekilde gülümsedi. "En ufak bir fikrim yok ama kalbim çok yanıyor abla. Bu ateş dinecek mi bir gün? Ben, o koltuğa her baktığımda onu görmemeye devam ettiğim sürede alışacak mıyım onun yokluğuna?" Gözünden dökülen yaşlarla onu kollarımın arasına alarak saçlarını okşamaya başladım. "Onu çok özleyeceğini, bu evin her tarafında onun sesini duymaya çalışacağını, her özlediğinde fotoğraflarına dalacağını ve fotoğrafların her zaman gidenlerin arkasından habersiz kalışını çaresizce seyredeceğini... Tanıdık Ayberk, tıpkı annemizi babamızı kaybettiğimiz o günler gibi ama tutunacak bir umudum var benim çünkü yanımda sen varsın ve Aras Karan, dostlarım var. Siz benim umudumsunuz."