YENİLGİ | Yarı Texting

|34|

•

"Bazen içinde bulunduğumuz durum, kelimelere dökülemeyecek bir boyuta ulaşabilirdi."

•

°

Savaş'ın ağzından...

Tüm gece kafamın içindeki düşüncelerle boğuşmaktan uyuyamamıştım. Çocukluktan beri her gece benim sevgimi fark ediyor olma hayali kurduğum kişiydi Selin. Bunu hiçbir zaman fark etmedi, bana karşı bir duygusu olmadığına emindim ama içimde yanılabiliyor olacağıma dair seslere kulağımı tıkayamıyordum. İçimdeki ona karşı beslediğim umut kırıntısı gittikçe artıyordu. Tek istediğim şey onun mutlu olmasıydı.

"Savaş," Diyerek mırıldandı. Sanırım rüya görüyordu. "Korkuyorum, sarıl bana. Bırakma, elimi. Sen de gitme."

Sana kalbimi açamadan, senden gidemem, canım kadın.

Zamanı gelmiş miydi, artık ona itiraf etmeli mıydım?

"Savaş," Diyerek gözlerini açmasıyla bakışları beni buldu. "Rüyamda herkes benden gidiyor, sen benimle kalıyordun." İçten bir şekilde gülümserken onu izlemeye devam ettim. "Beni rüyamda bile yalnız bırakmıyorsun."

Gözlerimi kaçırıp gülümsedim. "Utandın mı sen?" Eli yastığına gittiğinde ise dudaklarım aralandı. "Sen yorulma, ben hâllederim." Yanına doğru ilerleyip sırtına yasladığı yastığı düzeltirken aramızdaki mesafeyi azalttığımı fark etmemle başımı sağa çevirdiğimde gözleri beni buldu. O kısa saniyede gözlerinin içine bakmaya devam ettiğim sırada beklemediğim bir şey gerçekleşti. Selin, aramızdaki mesafeyi sıfırlayarak dudaklarını dudaklarıma bastırdı.

"Savaş," Beni öpmeyi keserken gözleri beni buldu. "Bana karşı bir şey hissetmiyor olabilirsin, bunu düşünmem gerekirdi."

"Selin," Elmacık kemiğinin yanındaki benine işaret parmağımla dokundum. "Bu anın gerçekleşmesini uzun zamandır bekliyordum." Gözlerini benden kaçırdı. Elimle çenesinden tutarak bana bakmasını sağladım. "Sen hayatımdaki en değerli çiçeksin. Bu adam, o çiçeğe çok aşık..." Elini küçüklükten kalma yaramda gezdirdi. "O çiçek de bu sevgiyi görmezden gelemezdi. Senin sevgine ihtiyacım olduğunu düşünüyorum, Savaş. Her zaman yanımda ol, tamam mı?"

Yüzünü avuçlarımın arasına aldım. "Senin her zaman yanındayım, bu asla değişmeyecek." Yatağın kenarındaki elimi tuttu. "Hayat, herkesin karşısına senin gibi insanlar çıkarmıyor." Gülümseyerek bakışlarını kaçırmasıyla tuttuğum elini bıraktığım gibi pencerenin önüne geçerek dışarıyı seyrettim.

"Savaş, bana karşı beslediğin duyguları hastaneye kaldırıldığımı öğrendiğin zaman mı fark ettin?" Elimi saçlarımın arasına atarken bakışlarım onu buldu. "Çocukluktan beri..." Elini ağzına götürürken dudakları aralandı. "Bunu ben fark edemedim mi?"

"Selin, senin en yakın arkadaşın bendim. Sen bana hiç arkadaşlıktan öte bakmadın. Belki de şu an bile bana karşı hissettiğin duygular senin gerçek duyguların değil. Kafan karışık olabilir, duyguların birbirine girmiş olabilir. Belki de gerçek budur."

"Savaş," Yüzü gülümseme hâlini aldı. "Ben hastanede gözümü açtığım ilk an kalbimin seni görmesiyle nasıl attığını biliyorum. Tek bildiğim bir şey var, senin sevgine ihtiyacımın olduğu ama sana bu acıyı yaşatmak ne kadar doğru ondan emin değilim."