"ဘာ!! ထြဋ္ဦးထင္ မင္းရူးေနလား...
ငါမင္းကိုေျပာတာက ခမ္းအေပၚကိုလိုတာထက္ပိုၿပီးဂရုမစိုက္ဖို႔ေလ...
အခုလိုႀကီးပစ္ထားဖို႔ေျပာတာမွမဟုတ္တာ..."
"မသိဘူးကြာ....
ငါလည္းခမ္းကိုမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္ကြ..."
"မင္းကေတာ့ေလ အဲ့တာေၾကာင့္လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာ...
ခမ္းကကေလးသာသာေလ မင္းအခုလိုလုပ္ေတာ့ ကေလးစိတ္ဒဏ္ရာရသြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?..."
"မသိေတာ့ဘူးကြာ..."
ပိန္းလြန္းတဲ့ထြဋ္ဦးထင္ ေနပိုင္ထုသာထုျပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
ေနပိုင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ထြဋ္ဦးထင္ေခါင္းကိုကုတ္ၿပီးထြက္သြားေလသည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုဒဏ္ရာေပးေနတဲ့ထြဋ္ဦးထင္ကို ေနပိုင္ေခါင္းသာခ်လိုက္သည္။ တဲထဲမွာထိုင္ေနၿပီး ပန္းသြားခူးေပးေနတဲ့ထြဋ္ဦးထင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းသာခါလိုက္သည္။
"ကိုထြဋ္..."
"ေၾသာ္ ညိဳျပာ ဘာလာလုပ္တာလဲ?..."
"ကိုႀကီးအတြက္ ထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔ေပးတာ...
မနက္ကေနာက္က်ေနတာနဲ႔ထမင္းခ်ိဳင့္မျပင္ေပးလိုက္ရဘူး..."
ထမင္းခ်ိဳင့့့္လာပို႔တာဆိုေတာ့ ထြဋ္ဦးထင္မ်က္လံုးထဲ ခ်ိဳင့္ေလးဆြဲၿပီးၿခံထဲကိုလာတဲ့ေကာင္ေလးကိုျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။
"ကိုထြဋ္ ကိုထြဋ္..."
"ေၾသာ္ ေအး ဘာျဖစ္လို႔လဲ?..."
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ကိုထြဋ္အေတြးလြန္ေနတာလားလို႔...
ဒါနဲ႔ ခမ္းကိုမေတြ႕ပါလား..."
"ခမ္းလား အိမ္မွာေလ..."
"အိမ္မွာ..."
"ေအးေလ ညည္းမေတြ႕ဘူးလား..."
"ဟင့္အင္း မေတြ႕ပါဘူး...
မနက္ကတုန္းတံခါးေတြပိတ္ေနတာေတြ႕လိုက္တယ္ ၿခံထဲကိုလိုက္သြားတယ္ထင္ေနတာ...
ေန႔လယ္ဘက္လွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း တံခါးေတြပိတ္ထားတယ္..."
"ဟမ္!.."
ထြဋ္ဦးထင္ ၾကားရတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ခဏမ်ွတိတ္ဆိတ္သြားသည္။
"ခမ္း ဒီကိုမလာဘူး..."
"ဟင္ ညိဳျပာလွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးေတြပိတ္ထားတယ္...
အရင္ကဆိုၿခံတံခါးပဲပိတ္တာ အကုန္ဖြင့္ထားတယ္..."
YOU ARE READING
Kham(ခမ္း) (completed)
Romance'ခမ္း' ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ့သလို သူ႔နွလံုးသားထဲကိုလည္းဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ့သည္.......
