"ဟူး ဗိုက္တင္းလိုက္တာကြာ....."
အဝတ္အစားေတြေခါက္ေနတဲ့ခမ္းရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းအံုးလာတဲ့ ထြဋ္ဦးထင္...
ခုနေလးတင္ထမင္းစားၿပီးတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ၿခံထဲလမ္းဆင္းေလ်ွာက္ၿပီး ခမ္းေပၚေပၚေခါင္းအံုးၿပီး လွဲလာသည္။
"ခမ္းေရာ ဗိုက္မတင္းဘူးလား..."
"တင္းတယ္...."
"မုန္႔တစ္ခုခုစားခ်င္လား ကိုယ္ဝယ္ေကြၽးမယ္ေလ..."
"ေတာ္ၿပီ ဗိုက္တင္းလို႔မစားနိုင္ေတာ့ဘူး..."
"ဟုတ္ပါၿပီ..."
ထြဋ္ဦးထင္ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားလိုက္ၿပီး ခဏမွိန္းေနလိုက္သည္။ မွိန္းေနရင္း ေခါင္းကိုဖြဖြကိုင္ေနတဲ့ခမ္းေၾကာင့္ ထြဋ္ဦးထင္ၿပံဳးေနသည္။
သူအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ေခါင္းကိုပြတ္ေပးေနတာျဖစ္မည္။
"ထြဋ္ဦးထင္..."
"အင္း......."
"ထြဋ္ဦးထင္..."
"အင္း ခမ္း ေျပာေလ..."
"ဒီမွာ...."
'ဒီမွာ´ ဟု ေျပာလာတာေၾကာင့္ ထြဋ္ဦးထင္မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"ဟင္ အဲ့တာဘာလဲ? ခမ္း..."
"ဆံပင္ျဖဴ ထြဋ္ဦးထင္ေခါင္းက..."
"ဆံပင္ျဖဴ..."
ထြဋ္ဦးထင္ မ်က္စိေရွ႕ကဆံပင္ျဖဴကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္ေနမိသည္။ သူေခါင္းမွာဆံပင္ျဖဴေတာင္ေပါက္ေနၿပီလား...
"ရွိေသးတယ္ ဆံပင္ျဖဴေတြ..."
"ရွိေသးတယ္? အမ်ားႀကီးပဲလား....
အမ်ားႀကီးေပါက္ေနတာလား..."
"နည္းနည္းမ်ားမ်ား..."
ထြဋ္ဦးထင္ လွဲေနရာကေနထရပ္ၿပီး ဗီရုိမွန္ေရွ႕မွာသြားရပ္လိုက္သည္။ မွန္ထဲကေန ဆံပင္ကိုသပ္တင္ၿပီးၾကည့္ေနေတာ့ ခမ္းေျပာသလို ဆံပင္ျဖဴတစ္ပင္စ နွစ္ပင္စကိုေတြ႕ရသည္။
"ခမ္းေျပာတာဟုတ္ေနတာပဲ....
ကိုယ့္ေခါင္းမွာဆံပင္ျဖဴေပါက္ေနၿပီ...
အင္းေပါ့ ၃၀ေက်ာ္လာၿပီဆိုေတာ့လည္းေပါက္ေတာ့မွာေပါ့..."
KAMU SEDANG MEMBACA
Kham(ခမ္း) (completed)
Romansa'ခမ္း' ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ့သလို သူ႔နွလံုးသားထဲကိုလည္းဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ့သည္.......
