"မလိုက္ဘူး ႐ႊတ္ မလိုက္ဘူးေနာ္..."
"ခမ္း ဘာျဖစ္တာလဲ?..."
"မလိုက္ခ်င္ဘူး ႐ႊတ္ ႐ႊတ္ မေခၚနဲ႔ ႐ႊတ္..."
ခမ္းကိုယ္ေလးကိုဖက္ထားလိုက္ေတာ့ သူရင္ဘက္ကိုမ်က္နွာအပ္ၿပီးငိုေနသည့္ခမ္း...
"ဦးထြဋ္ မလိုက္ဘူးေနာ္ ႐ႊတ္..."
"ေအးေအးမလိုက္ရဘူး ခမ္းကိုျပန္မထည့္ေပးဘူးေနာ္..."
"တကယ္ေနာ္..."
"တကယ္ေပါ့...
မငိုရဘူးေနာ္ တိတ္ တိတ္..."
ထြဋ္ဦးထင္ ခမ္းေခါင္းေလးကိုပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ခမ္းၿငိမ္က်သြားသည္။ မေန႔ကၿခံထဲကျပန္လာၿပီးကတည္းက ခမ္းကသူ႔အနားပဲကပ္ေနသည္။ သူ႔ကိုျပန္လႊတ္မွာကိုေၾကာက္ေနသည္ထင္ ခမ္းကသူ႔အနားမွာပဲကပ္ေနသည္။ ေန႔လယ္ဘက္လည္းသူၿခံထဲျပန္မသြားဘဲအိမ္မွာပဲေနေပးေနရသည္။
"ဗိုက္ဆာတယ္..."
"ေန႔လယ္ကတည္းကအိပ္ထားေတာ့ ဗိုက္ဆာေနေရာေပါ့...
စားၾကမယ္ေလ..."
"ခြံ႕ေကြၽး.."
"ဟင္..."
"ခြံ႕ေကြၽးပါ ကြၽန္ေတာ့္ကို...."
"ကေလးလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔..."
"မေကြၽးခ်င္ဘူးလား..."
ခါးကိုဖက္ထားရင္း မ်က္လံုးေလးဝိုင္းကာေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ကေလးငယ္ေၾကာင့္ ထြဋ္ဦးထင္တို႔ေတာင့္ခံမထားနိုင္ေတာ့ေပ။
"ဟုတ္ပါၿပီ ကိုယ္ခြံ႕ေကြၽးပါ့မယ္...
ဘာနဲ႔စားမွာလဲ?..."
"ငပိရည္နဲ႔...
ဆီေလးစမ္းၿပီး အသားေျခာက္ေလးနဲ႔..."
"Ok Ok ကိုယ္ထမင္းသြားနယ္ခဲ့မယ္ေနာ္...
အျပင္မွာစားမလား အခန္းထဲမွာစားမလား..."
"အျပင္မွာပဲစားမယ္...
အပင္ေအာက္မွာ..."
"ဟုတ္ၿပီ အဲ့တာဆိုသြားရေအာင္ေလ..."
ခမ္းကေခါင္းညိတ္ၿပၿပီး ထသြားေလသည္။ ထြဋ္ဦးထင္လည္း ခမ္းေျပာတဲ့အတိုင္းထမင္းသြားနယ္ေပးလိုက္သည္။
ထမင္းနယ္ၿပီးတာနဲ႔ အသားေျခာက္ကိုပန္းကန္ထဲထည့္ၿပီး ခမ္းရွိရာ သစ္ပင္ေအာက္ကိုသြားလိုက္သည္။ ေခါင္းရင္းကုကၠဳိလ္ပင္ေအာက္မွာ ထြဋ္ဦးထင္စင္ေလးထိုးေပးထားတာေၾကာင့္ ခမ္းကထိုအပင္ေလးေအာက္မွာအၿမဲထိုင္တတ္သည္။
ESTÁS LEYENDO
Kham(ခမ္း) (completed)
Romance'ခမ္း' ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ့သလို သူ႔နွလံုးသားထဲကိုလည္းဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ့သည္.......
