"ခမ္း ခမ္း...
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ရွာေတြ႕ခဲ့လို႔..."
ထြဋ္ဦးထင္ ခမ္းကိုကုန္းပိုးၿပီး ၿခံထဲဝင္ေတာ့ေနပုိင္အပါအဝင္အားလံုးက သူတို႔အနားကိုေရာက္လာၾကသည္။
"ခမ္းအဆင္ေျပရဲ႕လား ကေလးကဘာလို႔ငိုလာတာလဲ?...."
မၾကဴကအနားလာၿပီး ခမ္းမ်က္နွာေလးကိုကိုင္ၿပီးေျပာလာသည္။
"အထဲေရာက္ရင္ေျဖပါ့မယ္ဗ်ာ...
ေနပိုင္ ခမ္းကိုၾကည့္ေပးပါဦး...
ေခ်ာင္းေတြတအားဆိုးေနတယ္..."
ထြဋ္ဦးထင္ အခန္းထဲေရာက္မွ ခမ္းကိုကုတင္ေပၚခ်ေပးလိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚခ်ေပးလိုက္ေတာ့ ခမ္းကသူ႔ကိုမၾကည့္ဘဲ တဖက္ကိုလွည့္ေနသည္။
"လက္ဖ်ားေတြေအးစက္ေနတာပဲ...
ခမ္းကဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ?..."
"ဘုရားအေနာက္ဘက္မုခ္မွာထိုင္ေနတာ...
ငါလည္းခမ္းကိုရွာမေတြ႕တာနဲ႔ဘုရားေပၚမွာသြားထိုင္တာ...
ေခ်ာင္းဆိုးသံၾကားမွၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခမ္းျဖစ္ေနတာ...
သမံတလင္းေပၚမွာဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကထိုင္ေနလဲမသိဘူး ေအးစက္ေနတာပဲ..."
"အဖ်ားကအကင္းမေသးေသးတာကို အေအးပတ္ေတာ့ပိုဆိုးတာေပါ့...
ဆိုးတယ္ေနာ္ ခင္ဗ်ားေလးကဘာလို႔အိမ္ကထြက္သြားတာလဲ?..."
ေနပိုင္ေမးလိုက္ေတာ့ ခမ္းက ထြဋ္ဦးထင္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲတဖက္ကိုလွည့္သြားသည္။
"အဟြတ္ အဟြတ္..."
"ေခ်ာင္းေတြအရမ္းဆိုးေနတယ္ ဒီရက္ေတာတြင္းအေအးမခံနဲ႔...
ညက်မွ ေဆးအိတ္ယူၿပီးလာခဲ့မယ္...
ဆိုးတဲ့ကေလးကိုေဆးထိုးအပ္ႀ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ထိုးရမယ္..."
"ကေလးမဟုတ္ဘူး........ကြၽန္ေတာ္က.."
ခမ္းရဲ႕စကားေၾကာင့္ အားလံုးအေၾကာင္သားျဖစ္သြားသည္။
"ဟက္! ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...
ခမ္း မင္းကုိယ္မင္းသာကေလးမဟုတ္ဘူးေျပာတာ မင္းအျပဳအမူေလးေတြကကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲဆိုတာသိရဲ႕လား..."
ထြဋ္ဦးထင္က ထရယ္ၿပီး ခမ္းပါးကိုဖဲ့ၿပီးေျပာတာေၾကာင့္ အားလံုးရဲ႕အၾကည့္ေတြက ထြဋ္ဦးထင္ဆီမွာ...
CZYTASZ
Kham(ခမ္း) (completed)
Romans'ခမ္း' ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ့သလို သူ႔နွလံုးသားထဲကိုလည္းဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ့သည္.......
