The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 42

Irene's POV:

Η ταινία  τελείωσε και εγώ κοίταξα διακριτικά τον Arthur, ο  οποίος καθόταν  δίπλα μου. Μερικά  δάκρυα  ήταν έτοιμα να κάνουν την εμφάνισή τους  στα μάτια του, αλλά  ο ίδιος  πάλευε  πολύ σκληρά  για να  μη  φύγει ούτε  ένα.  Αυτό  έκανε από  τότε που ήταν μικρός, όταν  συγκινούνταν ή  ήταν στενοχωρημένος. Από  τότε  ήταν  αρκετά  εγωιστής  για  να  κλάψει  μπροστά  σε  άλλους,  ακόμα  και  εμένα. Με  κοίταξε  και  αυτός  και  χαμογέλασε  ελαφρά. Το  ίδιο έκανα  και  εγώ. 

Σκούπισα  τα  δάκρυα  που  είχαν  εμφανιστεί  στις  κόρες  των  ματιών μου  καθόλη  τη  διάρκεια  της  ταινίας  και  βολεύτηκα  καλύτερα  στη  θέση μου. Όσες  φορές  κι  αν  δω  τον  "Τιτανικό",   πάντα  θα  κλαίω.  Η  ιστορία  του  Jack και  της  Rose,   κάθε  φορά  μου  θυμίζει  πόσο  πολύ  μπορεί να  ερωτευτεί  κάποιος,  αλλά  ποτέ   δεν  μπορείς  να  ξέρεις  πως  θα  τελειώσει  αυτός  ο  έρωτας. Αν  το  τέλος  του  θα  είναι  καλό  ή  άσχημο  ή αν  θα  πληγωθούν  αρκετοί  άνθρωποι. Το  μόνο  που  ξέρεις  είναι  ότι  κάποτε  θα  τελειώσει.

Ο  Ηarry από  την  άλλη  μεριά,  την  περισσότερη  ώρα  του,  την  πέρασε αναστενάζοντας  βαριεστημένα  ή  παίζοντας  με  το  κινητό  του. Τουλάχιστον, έτσι  έδειχνε. Παρ' όλα  αυτά,  όλη  την  ώρα  μου  κρατούσε  το  χέρι,  δίνοντάς  μου  δύναμη.  Μερικές  φορές,  ένιωθα  τα  μεγάλα,  πράσινα  μάτια  του, να  κοιτάνε  το  πρόσωπό  μου  χαμογελώντας,  αλλά  τον  αγνόησα.  Για  καλή  μου  τύχη,  αυτό  δε  φάνηκε να  τον  ενοχλεί.

Ο  Arthur  σηκώθηκε  από  τη  θέση  του  και  έβαλε  την  ταινία,  που  βλέπαμε  πριν  λίγη  ώρα  σε  μια  θήκη. Εγώ  πήρα  μια  βαθιά  ανάσα,  που  δεν  ήξερα  ότι  κρατούσα  τόση  ώρα  και  "ξέμπλεξα"  τα  δαχτυλά  μου  από  τα  δάχτυλα  του  Harry.  Σηκώθηκα  και  εγώ  από  τη  θέση  μου  και  κοίταξα  μια  φορά  την  οθόνη  του  κινητού  μου. Αφού  είδα  ότι  δεν  είχα  κανένα  νέο  μήνυμα  και  κανένας  δε  με  πήρε  τηλέφωνο, το  ξανάφησα  στο  μικρό,  σε  ύψος,  τραπέζι  που  ήταν  μπροστά  μου. Κοίταξα  ακόμα  μια  φορά  το  αγόρι  μου,  ενώ  ένα  πολύ  γλυκό  χαμόγελο  είχε  απλωθεί  στα  ροζ  χείλη  του,  το  οποίο  ήταν  μεταδοτικό  και  σηκώθηκα  από  τη  θέση  μου. 

"Εγώ  θα  φύγω. Είναι  αρκετά  αργά  και  η  μαμά  μου  θα  έχει  ανησυχήσει."  είπα  και  κοίταξα  για  ακόμη  μια  φορά  την  οθόνη  του  κινητού  μου,  για  να  δω  τι  ώρα  είναι. Ήταν  ακόμα  20:40, αλλά  όλο  το  μεσημέρι  δεν  πήγα  στο  σπίτι.