The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 48

Harry's POV:

Το κεφάλι μου, όπως και όλο μου το σώμα, πονούσε. Τα μαλλιά μου ήταν πολύ ακατάστατα και η αυπνία στα μάτια μου ήταν φανερή. Το χέρι μου έπιασε σφικτά την κουβέρτα που κάλυπτε το γυμνό μου σώμα και την έφερε μέχρι το λαιμό μου. Τα μάτια μου έκλεισαν για ακόμη μια φορά σε μια προσπάθεια να κοιμηθώ και να ξεχάσω τα χθεσινά γεγονότα, αλλά μάταια. Τίποτα δεν μπορούσε να με κάνει να το ξεχάσω, πόσο μάλλον να την ξεχάσω. Πονούσα, όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά στην ιδέα ότι νομίζει πως την πρόδωσα με αυτό τον τρόπο. Ήθελα απλά να την προστατέψω, πίστευα ότι θα ήταν εύκολο και ότι θα τα κατάφερνα. Ποτέ όμως δεν πίστεψα ότι μέσα σε αυτή την προσπάθειά μου, θα την έχανα.

Το κινητό μου δονίστηκε και είδα το όνομα του Niall να αναβοσβήνει στην οθόνη, αλλά δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Μετά από λίγα λεπτά, έκλεισε και το πήρα στα χέρια μου για να δω αν είχα κανένα καινούριο μήνυμα από την Irene, ακόμα κι αν πίστευα ότι απλά με αγνόησε. Οι υποθέσεις μου βγήκαν αληθινές, αλλά αποφάσισα να μην τα παρατήσω και της έστειλα ακόμα ένα μήνυμα λέγοντάς της πως μου λείπει, όμως ποτέ δεν πήρα απάντηση.

Στο παρελθόν είχα κάνει αρκετές σχέσεις, αλλά ποτέ δεν είχαν αίσιο τέλος. Η μόνη διαφορά είναι ότι όταν έφτανε η ώρα του χωρισμού, ποτέ δεν πονούσα τόσο πολύ. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή δεν είχα ερωτευτεί πραγματικά. Ήθελα απλά να πιστεύω ότι είχα στενοχωρηθεί πολύ επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι το έκαναν. Πάντα πήγαινα και έπινα μέχρι να μεθύσω και το βράδυ κοιμόμουνα με ένα άλλο κορίτσι. Το επόμενο πρωί, όμως, όλα ήταν εντάξει και εγώ έκανα μια καινούρια αρχή. Τώρα όμως δε μπορώ. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγιναν. Αντιθέτως, αυτή τη στιγμή είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και κοιτάω το άπειρο χωρίς κανένα ίχνος συναισθήματος.

Ο κτύπος της πόρτας του δωματίου μου ακούστηκε και η προσοχή μου στράφηκε εκεί. Μετά από λίγα λεπτά, ο Arthur μπήκε μέσα κοιτώντας με περίεργα, αλλά εγώ συνέχισα να τον κοιτάω ψυχρά.

"Πότε ξύπνησες?" με ρώτησε και κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι μου.

"Είμαι ξύπνιος εδώ και ώρες" είπα, η φωνή μου πιο βραχνή από ποτέ. Δεν έκανα τίποτα για να μην ακουστεί ο πόνος στη φωνή μου, αφού δε με ένοιαζε. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν το κορίτσι που έχασα, επειδή προσπάθησα να μην πληγωθεί. Επειδή φοβήθηκα πως αν τη δω να κλαίει, θα πληγωθώ και εγώ, αλλά ποτέ δε σκέφτηκα ότι εγώ ήμουν αυτός που την πλήγωσε ουσιαστικά.