The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 61

Harry's POV:

Άκουσα την πόρτα να ανοίγει, ενώ κάποιοι ψίθυροι ακούστηκαν. Προσπάθησα να καταλάβω τι ακριβώς σήμαιναν, αλλά τίποτα δεν έβγαζε νόημα. Μετά από λίγα λεπτά, ο αδερφός μου μπήκε στο σπίτι, σχεδόν πατώντας τον εαυτό του. Προφανώς είναι μεθυσμένος. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα στο θέαμα μπροστά μου, αφού ήταν η πρώτη φορά που μέθυσε ο Arthur. Με αγνόησε ενώ πήρε μια βαθιά ανάσα και σταμάτησε να κινείται για να πιάσει το μέτωπό του, με σκοπό να ξαναβρει την ισορροπία του.  Ήθελα να τον βοηθήσω , αλλά ήμουν αρκετά σοκαρισμένος. Πάντα έλεγε ότι έπρεπε να διασκεδάζουμε, αλλά χωρίς να "χάνουμε την αίσθηση του χρόνου" και κάθε φορά που ερχόμουν αργά στο σπίτι πιωμένος, με επέπληττε. Με βοηθούσε να ξαναβρω τις αισθήσεις μου και μου επησήμαινε το λάθος μου, έτσι ώστε να του υποσχεθώ ότι δεν θα ξανασυμβεί. Πάντα αναγκαζόμουν να το κάνω, αλλά δεν το εννούσα και αυτό επαναλαμβανόταν πολλές φορές. 

Τώρα αυτός ουσιαστικά "έχασε την αίσθηση του χρόνου" αφήνοντάς με μπερδεμένο και μη ξέροντας τι να κάνω. Ποτέ δεν ήξερα τι να κάνω, όταν κάποιος το χρειαζόταν. Η μοναδική φορά που προσπάθησα να παρηγορήσω κάποιον και τα κατάφερα, ήταν όταν η Irene φοβόταν να μη μάθει ο Arthur για τη σχέση μας, αλλά τότε της είπα ότι όλα θα πάνε καλά, κάτι που είναι ψέματα. Κάθε φορά που κάποιος ζητούσε τη βοήθειά μου, προσπαθούσα να το αποφύγω με έμμεσο τρόπο λέγοντας διάφορες, πειστικές δικαιολογίες και φεύγοντας κατευθείαν. Ακόμα και με τον Νiall, τον Zayn, τον Louis και τον Liam το ίδιο έκανα. Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να παρηγορώ κάποιον, αφού ήξερα ότι ήθελε να είμαι ειλικρινής μαζί του και να του πω τη γνώμη μου για το πρόβλημά του, να τον συμβουλέψω ώστε να βρει μια λύση. Για να τον συμβουλέψω, όμως, και να του πω τη γνώμη μου, έπρεπε να καταλάβω τι ακριβώς είχε συμβεί, ώστε να καταλάβω τον τρόπο που ένιωθε. Δεν  μπορούσα να το κάνω. Δεν μπορούσα να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι πληγωμένος. Δεν μπορώ να τον συμβουλέψω, αν δεν ξέρω τι ακριβώς έχει συμβεί. Δεν θέλω να του δίνω ψεύτικες ελπίδες, οι οποίες ξέρω ότι θα τον απογοητεύσουν πολύ περισσότερο από το πρόβλημά του. Αυτό το λάθος το έκανα μια φορά με το κορίτσι που αγαπώ και δεν πρόκειται να ξαναγίνει. 

Με αργά βήματα, ο Arthur κατευθύνεται προς τον καναπέ και αφήνει το σώμα του να πέσει πάνω σε αυτόν χωρίς να με κοιτάξει, να παρατηρήσει την παρουσία μου. Συνοφρυώνομαι και, αποφασίζοντας να τον αφήσω να κοιμηθεί, πηγαίνω στο δωμάτιό μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου.  Τι μπορεί να έγινε? Τον επηρέασε τόσο πολύ ο τσακωμός του με την Irene? Οι δύο αυτές ερωτήσεις "κυριαρχούσαν" στο μυαλό μου, αλλά δε μπορούσα να βρω απάντηση, κάτι που με άγχωνε αρκετά. Πέρασα την παλάμι του δεξιού χεριού μου στις ανακατεμένες μου μπούκλες, διασχίζοντας ανήσυχα όλο το δωμάτιο και προσπαθώντας να βρω μια λύση ώστε να επανορθώσω, αφού ξέρω ότι όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας μου.  Αν δεν είχα πλησιάσει την Irene,  κανένας δεν θα είχε πληγωθεί και θα ήταν ακόμα η κολλητή του αδερφού μου, ενώ εγώ θα παρέμενα το αγόρι που πάντα την κορόιδευα. Ίσως να μη συνέχιζα να το κάνω και απλώς να ήμουν φίλος της. Θα ήταν πολύ δύσκολο να είμαι κοντά της και να μην την αγγίζω, αλλά η θέλησή μου να βλέπω το χαμόγελό της και να είναι χαρούμενη υπερισχύει. Όμως όταν μου λέει πως με αγαπάει και ακούω τη φωνή της, ξεχνάω τα πάντα. Ξεχνάω ότι εγώ τα κατέστρεψα όλα. Ξεχνάω ότι εγώ την πλήγωσα. Ξεχνάω ότι δεν κράτησα τις υποσχέσεις μου. Το μόνο που σκέφτομαι είναι το πόσο πολύ την αγαπάω και το μόνο που θέλω είναι να την ξαναγκαλιάσω, ακόμα κι αν αυτή είναι μόνο μία φιλική κίνηση, αλλά για εμένα θα σημαίνει πολλά περισσότερα. Ακούγεται αρκετά εγωιστικό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια, αφού οι αναμνήσεις από εμάς τους δύο θα "παίζουν" ασταμάτητα στο μυαλό μου κάνοντας τους χτύπους της καρδιάς μου να αυξάνονται κάθε λεπτό.