The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 44

Irene's POV:

Ο  Harry  όλη  μέρα  δεν  έφυγε  από δίπλα  μου  και  πραγματικά  του  είμαι  ευγνώμων  για  αυτό.  Τον  χρειαζόμουν. Αν  και  η  οργή  και  ο  θυμός  που  έκρυβε  μέσα  του όσο  για  την  Aphrodite όσο  και  για  τον  David, ήταν  εμφανής, ένα χαμόγελό του, ακόμα  και  ψεύτικο, σε  συνδυασμό με  τα  υπέροχα  λακάκια του  και  τα  σμαραγδένια  μάτια  του, ήταν  αρκετά  για  να  με  καθυσηχάσουν.  Ταυτόχρονα, όμως,  εμφανής  ήταν  όσο  η  σύγχυση  όσο  και  η  ανησυχία  του  να  με  παρηγορήσει  όσο  πιο  διακριτικά  γίνεται, αφού  δεν  μπορούσα  να  αγνοήσω  τον  Arthur  όλη  μέρα  και  τελικά  την  περάσαμε  μαζί. Ανά  τακτά  διαστήματα, μου έπιανε  το χέρι  και,  όταν  γυρνούσα  να  τον  αντικρύσω,  μου  χάριζε  το  πιο  γλυκό  και  όμορφο  χαμόγελό του, με  αποτέλεσμα  να  μην  μπορώ  να  του  αντισταθώ  και  να  χαμογελάω  μαζί του. Πάντα,  όμως,  ο  Arthur  προσπαθούσε  να  μας  διακόψει, ακόμα  κι αν  δεν  καταλάβαινε τι  κάναμε, αφού  ήξερε  πόσο  πολύ  αγαπάμε  ο  ένας  τον  άλλο. Αλλά  δεν  του  θύμωνα  ούτε  τον  κατηγορούσα για  αυτό. Αντιθέτως,  αυτή  την  προσπάθειά  του  την  έβρισκα  αρκετά  διασκεδαστική.

Η  ώρα  να  σχολάσουμε  έφτασε  και,  αφού  έβαλα  τα  βιβλία  στην  τσάντα  μου, βγήκα  από  την  αίθουσα  και  είδα  τον  κολλητό  μου  να  κατευθύνεται  προς  το  μέρος  μου  χαμογελώντας. 

"Κουραστική  μέρα  σήμερα,  έτσι?"  με  ρώτησε  και  εγώ  έγνεψα. Μάλλον,  η  κούραση  ήταν αρκετά  φανερή  στα  μάτια  μου. Και  η  σωματική  και  η  ψυχολογική. Έκανα  μια  αποτυχημένη  προσπάθεια  να  βρω  τον  Ηarry  και  συνεχίσαμε  το  δρόμο  μας  προς  την  εσωτερική  σκάλα  του  σχολείου. 

"Ο  αδερφός  μου,  μου  είπε  ότι  σήμερα  είχατε  αρεκτά  δύσκολο  πρόγραμμα!"  συνέχισε  μετά  από  λίγη  ώρα  ο  Arthur. Βγήκαμε  από  το  μεγάλο  κτήριο  και  πήρα  μια  βαθιά  ανάσα  προσπαθώντας  απεγνωσμένα  να  ξεχάσω  τη  σημερινή  μέρα  μου.

"Ναι,  όντως! Είχαμε  όλα  τα  θεωρητικά"  επιβεβαίωσα τα  λόγια  του  Harry  και  ο  Arthur  κούνησε  το  κεφάλι  του, ένδειξη  πως  με  καταλαβαίνει. 

"Τουλάχιστον  οι  σχολικές  ώρες  τελείωσαν  για  σήμερα!'  είπε και  δεν  μπορούσα  να  μη  χαμογελάσω,  αφού  ένιωσα  ένα  "κύμα"  ανακούφισης  να  διαπερνάει  το  σώμα  μου.

"Τι  θα  κάνεις  σήμερα?"  με  ρώτησε  μετά  πό  λίγα  λεπτά. Έμεινα  να  σκεφτώ  λίγο  την  ερώτησή  του. Τι  θα  κάνω  σήμερα? Τίποτα. Το  πιο  πιθανό  είναι  να  διαβάσω  και  μετά  να  παίξω  στον  υπολογιστή  ή  να  ακούσω  τραγούδια.