The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 55

Irene's POV:

Η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα με τον Arthur να προσπαθεί να μου φτιάξει τη διάθεση και μπορώ να πω ότι κατάφερνε αρκετά καλά. Είναι η πρώτη φορά μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα που για περίπου μία ώρα ο Harry δεν "εισέβαλλε" στο μυαλό μου διαλύοντάς με. Τα αστεία του κολλητού μου, μου φάνηκαν διασκεδαστικά και οι αναμνήσεις μας μου έφερναν ένα κύμα ενθουσιασμού. Είναι η πρώτη φορά, μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα, που γελάω πραγματικά. Είχα σχεδόν ξεχάσει πως είναι να γελάς  και τώρα που το ξαναθυμήθηκα, θέλω να το κάνω συνέχεια. Δυστυχώς, όμως, η ώρα να αποχωριστώ τον Arthur ήρθε φέρνοντας παράλληλα την ώρα να πάω σπίτι μόνη μου με τις αναμνήσεις μου.

Το χέρι μου ακούμπησε απαλά τη ζακέτα μου και την κούμπωσε, όμως ο τσουχτερός, κρύος αέρας του Λονδίνου, συνέχισε να με διαπερνά. Τα χέρια μου σταυρώθηκαν μπροστά από το στήθος μου και συνέχισα να περπατάω. Στους δρόμους πλέον, δεν υπήρχε πολύ κόσμος, κάτι που με έκανε να συνιφρυωθώ. Το μόνο που μπορούσες να δεις ήταν τα αυτοκίνητα που περνούσαν και μπορύσες να ακούσεις το θόρυβο που έκανα και τις συνομιλίες των ανθρώπων που υπήρχαν μέσα σε αυτά. 

Απέναντί μου υπήρχε εκείνο το παγκάκι. Το παγκάκι, στο οποίο τον γνώρισα. Το παγκάκι, στο οποίο είδα για πρώτη φορά τα πράσινα μάτια του.Το παγκάκι, στο οποίο είχαμε κάνει τις πιο πολλές αναμνήσεις μας, καθώς  όταν βγαίναμε με τον Arthur, ερχόμασταν πάντα εδώ. Ήταν κάτι σαν το "μέρος" μας. Την τελευταία φορά που ήρθα εδώ, ήμουν με τον Harry. Μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι δε μπορεί να με βλέπει να κλαίω.Νόμιζα ότι οι καταστάσεις τον ανάγκασαν να αλλάξει, όμως απλά προσποιούνταν . Δεν ήξερα, όμως, ότι δεν τα εννοούσε και το πιο πιθανό είναι να τα έχει ξεχάσει.Δεν ήξερα ότι την επόμενη φορά που θα ερχόμουνα εδώ, όλα θα είχαν τελειώσει. Παρ'όλα αυτά συνεχίζει να είναι στη ζωή μου, ενώ ο ίδιος  νομίζει πως έχει βγει, αφού έχει προχωρήσει, αλλά εγώ  δεν μπορώ να το κάνω, αφού είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί τον έρωτα, ακόμα κι αν είναι το μόνο που θέλει στη ζωή του, ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται. Είναι ένα δυνατό συναίσθημα που σε αναγκάζει να κάνεις πράγματα που ποτέ σου δε φαντάστηκες ότι θα έκανες, ακόμα δεν ήθελες, πληγώνοντας τον εαυτό σου και πολλές φορές τους ανθρώπους που νοιάζεσαι και νοιάζονται πραγματικά για εσένα.

Ένιωσα τα μάτια μου υγρά και έσκυψα το κεφάλι μου, έτσι ώστε να μη με δει κανένας. Τα σκούπισα διακριτικά και συνέχισα το δρόμο μου για το σπίτι. Δεν άργησα να φτάσω, αφού είχα "βυθιστεί" στις μελαγχολικές σκέψεις μου. Μπήκα μέσα, αλλά η μητέρα μου ήταν πολύ απασχολημένη και συγχισμένη με κάτι για να με προσέξει. Τα φρύδια μου έσμιξαν και πλησίασα αργά. Στο τραπέζι ήταν απλωμένο ένα μεγάλο πλήθος χαρτιών, πάνω στα οποία η μαμά μου κάτι έγραφε. Έπαιρνε μικρές, αλλά βαθιές ανάσες για να ηρεμήσει, όμως δε φάνηκε να τη βοηθάει.