The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 16

Irene's  POV:

Το  πρωι  ανοιξα τα  ματια  μου  προσπαθωντας  να  καταλαβω  που  ειμαι  και  τι  συμβαινει.  Ξαναεπεξεργαστηκε  μια  φορα  ακομα  το  χωρο  γυρω  μου,  ωσπου  τελικα  καταλαβα  οτι  ημουν  στο  δωματιο  μου  και  οτι  χθες  το  βραδυ  με  πηρε  ο  υπνος  κλαιγοντας.

Σηκωθηκα  και  πηγα  στην  τουαλετα  για  να  ριξω  νερο  στο  προσωπο μου. Κοιταξα  τον  εαυτο  μου  στον  καθρεφτη  και  η  οψη  μου  ηταν  πολυ  χειροτερη  απο  οτι  περιμενα. Η  μαυρη  μασκαρα  ειχε  απλωθει  στο  προσωπο  μου  και  τα  ματια  μου  ηταν  ακομα  κοκκινα. Αληθεια,  τοσο  πολυ  με  πειραξε?  Εξαλλου  επρεπε  να  το  περιμενω!  Οχι! Δεν  θα  ξανασχοληθω  με  αυτο  το  τοσο  εοχλητικο  αγορι,  που  ονομαζεται  Harry Styles.  Δεν  ασχολουμαι  με  ανθρωπους  που  με  ειρωνευονται  συνεχεια, δεν  νοιαζονται  για  εμενα,  ειναι  ανευθυνοι  και δεν  ειναι  διπλα  μου  στις  δυσκολες  στιγμες  μου.  Δεν  θα  γινω  "το  παιχνιδι" του  Harry, γιατι  ξερω  πως  αν  το  κανω,  θα  τον  ευχαριστησω  και  δε  θελω  αυτο! 

Φορεσα  μια  απλη  φουξια  μπλουζα,  ενα  μαυρο τζιν  και  επιασα  τα  μαλλια  μου  σε  μια  στραβη  κοτσιδα.  Κατεβηκα  κατω  και  οι  ειδα  τον  μπαμπα  μου  να  ετοιμαζεται  να  φυγει  για  τη  δουλεια  του  και  τη  μαμα  μου  να  τον  χαιρεταει.

"Καλημερα!" τους  ειπα  χαμογελωντας  οσο  πιο  πολυ  μπορουσα.

"Καλημερα,  κοριτσακι  μου!" μου  απαντησε  ο  μπαμπας  και  με  φιλησε  στο  μετωπο.  Μετα  απο  λιγα  δευτερολεπτα,  ανοιξε  την  πορτα  και  εφυγε.

"Ελα  να  φας  πρωινο!"  μου  ειπε  η  μαμα  και  εγω  την  ακολουθησα  στην  κουζινα. Με  κοιτουσε  ολη  την  ωρα  περιεργα  και  αυτο  με  ανησυχουσε  πολυ.  Οταν  η  μαμα μου  με  κοιταει  ετσι,  θελει  να  μου  πει  κατι  σοβαρο.

"Irene,  να  σε  ρωτησω  κατι?" επιτελους  με  ρωτησε  και  εγω  της  εγνεψα  πινοντας  το  γαλα   με τα  δημητριακα  μου.

"Γιατι  ο  Arthur  δεν  ερχετε  να  σε  παιρνει  και  να  πηγαινετε  μαζι  σχολειο? Γιατι  φευγεις  μονη  σου?  Συμβαινει  κατι?  Μηπως  μαλωσατε?"  μου  ειπε  γρηγορα.

"Οχι,  μαμα!  Απλως  συναντιεμαι με  τον  Arthur  κατευθειαν  στο  σχολειο.  Φευγω  μονη  μου  και  βρισκω  τον  David  στο  δρομο."  απαντησα.  Μαλλον  βιαστηκα  να  απαντησω.

"Ποιος  ειναι  ο  David?"  με  ξαναρωτησε  κοιτωντας  με  περιεργα. Ειμαι  ηδη  εκνευρισμενη  με  τη  χθεσινη  συμπεριφορα  του  Harry,  αλλα  δεν  προκειται  να  ξεσπασω  σε  αυτην.  Απλα  δε  θα  ειναι  δικαιο!

"Ειναι  το....το  αγορι...μου!" τραυλισα.  Δεν  ηθελα  να  πω  ψεματα στη  μαμα  μου,  γιατι  οπως  και  να  ειχε  καποια  στιγμη  θα  το  μαθαινε. Για  να  λεμε  την  αληθεια,  ποτε  δεν  της  εχω  πει  ψεματα.

"Εχεις  αγορι?"  με  ρωτησε  εκπληκτη.

"Ναι"  απαντησα  παιζοντας  νευρικα  με  τα  χερια  μου.

"Λοιπον....φευγω!"  της  ειπα  λιγα  λεπτα  αργοτερα  και  αυτη  μου  εγνεψε  χαμογελωντας.   Περπατουσα  και  προσπαθουσα  να  ξεχασω  οτι  εγινε  χθες. Προσπαθουσα  να  σκεφτομαι  οτι  εχω  ενα  αγορι  και  τον  κολλητο  μου  που  παντα  θα  με  παρηγορουν. Ακομα  απορω  γιατι  με  πειραξε  τοσο  πολυ  η  συμπεριφοτα  του  Harry. Παντα   αυτο  κανει  εξαλλου!  Πιο  πολυ  εκνευριστηκα  μαζι  του,  οχι  στενοχωρηθηκα,  αλλα  για  καποιο  περιεγο  λογο  πηγα  σπιτι  και  αρχισα  να  κλαιω  με  λυγμους.  Ισως  ημουν  πολυ  κουρασμενη  και  ηθελα  να  ξεσπασω  καπου.

"Irene?  Irene,  περιμενε!"  γυρισα  και  ειδα  τον  David  να  τρεχει,  οπως  ετρεχε  την  ημερα  που  μου  ζητησε  να  γινω  το  κοριτσι  του.

"Καλημερα!"  του  ειπα  οταν  σταματησε  ακριβως μπροστα  μου.

"Καλημερα!"  μου  χαμογελασε  και  τον  αγκαλιασα.  Σε  πεντε  λεπτα  ειχαμε  φτασει  στο  σχολειο  και  ο  Arthur  μας  περιμενε  στο  προαυλιο  για  ακομη  μια  φορα.