The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 60

Irene's  POV:

Η καρδιά μου δε σταματούσε να φτερουγίζει, ενώ στα χείλη μου είχε "ζωγραφιστεί" ένα χαμόγελο. Αν και δε μπορούσε να το δω, ένιωθα τα μάτια μου να λάμπουν από ευτυχία. Χαμογελούσα. Μετά από δύο εβδομάδες, χαμογελούσα πραγματικά. Δεν ανάγκαζα τον εαυτό μου να το κάνει, ήταν κάτι αυθόρμητο, που συνδέονταν με τις πεταλούδες στο στομάχι μου. Ένιωθα χαρούμενη. Είχα σχεδόν ξεχάσει πως είναι αυτό το συναίσθημα και στο νου μου, είχα "συνδέσει" τον κόσμο με τη δυστυχία, τον πόνο και την απελπισία. Ήξερα πως υπήρχαν χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι άνθρωποι, όμως νόμιζα ότι προσπαθούσαν περισσότερο να πείσουν τον εαυτό τους για αυτό. Ίσως να μην ήμουν, αλλά ένιωθα έτσι. Ένιωθα αυτό το συναίσθημα που δημιουργούσε φτερουγίσματα στην καρδιά μου, κάτι που με έκανε ακόμα πιο ενθουσιασμένη. Ακόμα κι αν βαθιά μέσα μου, ήμουν ακόμα πληγωμένη, αυτή τη στιγμή, ο ενθουσιασμός μου υπερίσχυε, κάνοντάς με να ξεχάσω όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα. 

Νόμιζα πως με το να ξαναμιλήσω στον Harry, θα πληγωθώ περισσότερο, όμως οι θεωρίες μου βγήκαν λανθασμένες. Φοβόμουν να το κάνω. Φοβόμουν να κλάψω περισσότερο. Φοβόμουν να προσπαθήσω και να ξεπεράσω τους φόβους μου, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν φόβοι, αλλά προκαταλήψεις. Όλες αυτές οι προκαταλήψεις, με εμπόδιζαν  να προχωρήσω στη ζωή μου,με εμπόδιζαν να δοκιμάσω  να κάνω καινούργια πράγματα. Φυσικά και πονούσα, επειδή το αγόρι που πάντα αγαπούσα, με πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο και ήταν και αυτό κάτι που με εμπόδιζε να προχωρήσω, όμως ο τρόπος που μου μίλησε με έκανε να ξανασκεφτώ όλα όσα πραγματικά έγιναν. Δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να τον συγχωρήσω, αλλά επίσης δεν ήμουν σίγουρη αν πραγματικά ήταν έτοιμος να φιλήσει την Aphrodite εκείνο το βράδυ. Οι αμφιβολίες μου με έκαναν χαρούμενη και ευχόμουν να έχω βγάλει λάθος συμπεράσματα. Η ευτυχία μου δεν μου άφηνε περιθώριο να ξανασκεφτώ όλα όσα νόμιζα όλον αυτό τον καιρό. Ακόμα τον αγαπούσα και μου είχε λείψει. Μου είχε λείψει να αγγίζω τις απαλές του μπούκλες και να να "χάνομαι" στα πράσινα μάτια του καθημερινά. Μου είχε λείψει ο τρόπος που τα χείλια του κινούνταν, καθώς μου έλεγε ότι με αγαπάει και η φωνή του. Μου είχε λείψει το άγγιγμά του, το φιλί του, η ζεστασιά της αγκαλιάς του και το πόσο ασφαλής ένιωθα μαζί του. Μου είχε λείψει αυτός. 

Ακόμα πονούσα όταν ο τσακωμός μου με τον Arthur "έπαιζε" σαν ταινία στο μυαλό μου και ένιωθα ενοχές που του μίλησα με αυτό τον τρόπο. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Ακόμα πονάω όταν σκέφτομαι ότι τον έχασα. Με είχε συμβουλέψει και ήταν δίπλα μου στις πιο δύσκολες στιγμές μου, ενώ οι υπόλοιποι δεν νοιάστηκαν για εμένα. Αποτελούσε ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Δεν ήθελα να τον χάσω εξαιτίας των φόβων μου. Ο Harry μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι δεν πρόκειται να θυμώσει για τη σχέση μας, αλλά ήταν λάθος και ακόμα νιώθω απογοητευμένη, όταν σκέφτομαι όλα όσα μου είπε. Ακόμα αναρωτιέμαι αν πραγματικά τα εννούσε ή αν τα είπε απλά για να με παρηγορήσει. Αν πραγματικά τα εννοούσε, θαύμαζα την αισιοδοξία του. Αν τα είπε απλά για να με παρηγορήσει, με κάνει να χαμογελάω, επειδή ξέρω ότι δεν ήθελε να με βλέπει να κλαίω. Ακόμα πονάω, όταν θυάμαι τις καλύτερες στιγμές μου με τον  Arthur.Όμως έχω καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να κατηγορώ τον εαυτό μου για όλα, επειδή άλλοι με ανάγκασαν με έμμεσο τρόπο να κάνω λάθη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Arthur έπρεπε να σκεφτεί πιο λογικά και πιο ώριμα και να με αφήσει να του εξηγήσω. Να του εξηγήσω πόσο πολύ αγαπούσα τον Harry. Να του εξηγήσω πως ότι είχα με τον αδερφό του, για εμένα ήταν πραγματικό. Ακόμα κι αν δεν  εννοούσε το κάθε "Σ'αγαπώ" που μου έλεγε, εμένα μου άρεσε αυτό το ψέμα και θα έκανα τα πάντα για να το ξαναζήσω.