Harry's POV:
Ολοι οι υπολοιποι γελουσαν, αλλα εγω ημουν αφηρημενος. Παρατηρουσα το τοπιο γυρω μου, ηταν πραγματικα υπεροχα! Το κυμα της θαλασσας "εσκαγε" πανω στα βραχια που ηταν εξω απο το νερο, ο ουρανος ηταν καταγαλανος και δεν υπηρχε κανενας αλλος εκει, εκτος απο εμας. Αυτο πραγματικα εδινε μια τελεια εικονα!
Για καποια στιγμη, ενιωσα οτι ηταν και ενα αλλο ατομο στην παραλια, εκτος απο εμενα, τον Louis, τον, Liam, τον Niall και τον Zayn, αλλα το αγνοησα. Εκεινη την ωρα, ζουσα στον κοσμο μου. Θα ηταν τελεια, αν η Irene δεν ειχε σχεση με τον David, αλλα με εμενα. Τουλαχιστον, δεν θα τη χρησιμοιποιουσα, οπως ο David! Τωρα, θα ειμασταν εδω, μονοι μας, χωρις κανεναν αλλο γυρω μας.....
"Harry, με ακους?" ο Louis με κοιτουσε με τα ματια του ορθανοιχτα. Ουτε να ονειρευτω δεν μπορω με αυτα τα παιδια!
"Ναι, τι συμβαινει?" απαντησα και ετριψα το σβερκο μου.
"Η Irene ειναι εδω!" ο Niall ειπε και τεντωθηκε λιγο για να με δει. Τι?
"Που ειναι?" ρωτησα σχεδον χαμογελωντας απο τη χαρα μου και εψαχνα γυρω μου να τη βρω.
"Εκει!" ο Louis εδειξε την αλλη ακρη της παραλιας και εγω γυρισα να δω. Το χαμογελο που ειχα πριν λιγο, σβηστηκε οταν καταλαβα οτι ηταν με τον David! Η Irene υποθετω οτι καταλαβε πως την κοιτουσα για αρκετα λεπτα και ο David επιασε το χερι της και εφυγαν.
Για καποιο λογο που δεν ξερω, γυρισα και κοιταξα τον Zayn, ο οποιος με κοιτουσε με αρκετη αμηχανια. Προσπαθησα να δειξω στους αλλους οτι ημουν ενταξει, αλλα μαλλον ολοι καταλαβαν οτι ημουνα βουρκωμενος.
Irene's POV:
Τι κανουν αυτοι εδω? Ο Harry για μερικα λεπτα, με κοιτουσε επιμονα χωρις κανενα συναισθημα. Κοιταξα τον David, ο οποιος φαινοταν εξαγριωμενος και τα χερια του ειχαν σχηματιστει σε γροθιες. Ποσο πιο αμηχαμη στιγμη?
Ημουν ετοιμη να πω κατι, οταν ο David αρπαξε το χερι μου και φυγαμε. Μπηκαμε στο αυτοκινητο, αλλα κανενας μας δεν μιλησε. Γιατι παντα πρεπει να βρικω τον Harry προστα μου και να μου χαλαει τη μερα? Και τωρα το Σαββατοκυριακο?
"Συγγνωμη!" ειπε ο David λιγα λεπτα αργοτερα. Τουλαχιστον ειπε κατι!
"Γιατι ζητας συγγνωμη?" αυτο αληθεια δεν μπορω να το καταλαβω. Αν καποιος πρεπει να ζητησει συγγνωμη, αυτος ειναι ο Harry και η παρεα του.
"Επειδη σε εφερα εδω! Ξερω ποσο τους μισεις ολους!" μου απαντησε και συνεχισε να κοιταει μπροστα.
"Δεν πειραζει!" μουρμουρισα. Δυσκολα μπορουσε να με ακουσει καποιος.
"Οχι, πειραζει! Ξερω πως σου σου χαλασαν το Σαββατοκυριακο!" φωναξε αρκετα φυνατα και εγω μαζευτηκα λιγο.
"Θα επανορθοσω!" ειπε ηρεμα λιγα δευτερολεπτα αργοτερα. Ηθελα να του πω οτι δε φταιει αυτος, αλλα αποφασισα να μην ανοιξω θεμα παλι, οποτε εγνεψα καταφατικα.
Μια αργοτερα, φτασαμε μπροστα απο ενα εστιατοριο. Ημουνα ετοιμη να κατεβω, οταν ο David ηρθε και μου ανοιξε την πορτα. Τελικα, μαλλον εχει βαλει σκοπο να επανορθωσει πραγματικα! Εγω κατεβηκα χαμογελωντας και σταματησα ακριβως μπροστα απο το εστιατοριο.
Το αγορι μου με ακολουθησε και μπηκαμε μεσα. Ηταν αρκετα πολυτελη! Σε καθε τραπεζι, υπηρχαν δυο καρεκλες απεναντι η μια απο την αλλη, τα τραπεζια ηταν καλυμμενα με ενα λευκο τραπεζομαντιλο, πανω στο τραπεζι υπηρχαν δυο καταλογοι και ενα κερι στη μεση! Τι πιο ρομαντικο?
Εγω καθισα και ο David καθισε απεναντι μου χαμογελωντας. Δεν ξερω γιατι, παντως ακομα νιωθω πολυ αβολα! Δεν μπορω να ξεχασω το γεγονος οτι στην παραλια συναντησαμε τον Harry, τον Louis, τον Zayn, τον Niall και τον Liam. Ελπιζω τουλαχιστον, το υπολοιπο της ημερας να κυλησει ευχαριστα!
CZYTASZ
The annoying boy// Harry Styles fanfiction
FanfictionΚανένας δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του για κανέναν και μερικές φορές αυτό είναι επικίνδυνο, μετατρέποντας όσα έζησες σε ένα λάθος....
