Harry's POV:
"Τι......" η Irene δεν προλαβε να τελειωσει την προταση της, εξαιτιας του κουδουνιου που εκεινη την ωρα χτυπησε. Σηκωθηκα και σκουπισα γρηγορα τα ματια μου, πριν αρχισουν να μπαινουν παιδια μεσα. Ηθελα να της το ξαναπω, να της επαναλαβω ποσο πολυ την αγαπαω, αλλα σιγουρα δε θα το εκανα αυτη τη στιγμη.
"Τιποτα! Ξεχνα το!" ειπα και καθισα στην καρεκλα μου. Ηταν ετοιμη να με ξαναπλησιασει με δακρυα στα ματια, οταν ενα πληθος παιδιων μπηκαν στην αιθουσα και αυτη καθισε κοιτωντας με θυμωμενη και πληγωμενη.
"Μπραβο, Harry! Καταφερες να την πληγωσεις παλι!" Το υποσυνειδητο μου, μου υπενθυμισε και θυμωνα περισσοτερο με τον εαυτο μου, επειδη ηξερα οτι εχει δικιο. Γιατι δεν μπορω να την κανω μια μερα να νιωσει ξεχωριστη? Γιατι τα κανω παντα σκατα? Η καθηγητρια μπηκε στην αιθουσα και εγω κοιταξα ακομη μια φορα την Irene, η οποια ειχε σκυψει το κεφαλι της και κατι εγραφε πανω στο βιβλιο της. Το μαθημα αρχισε αν και κανενας δεν προσεχε, ποσο μαλλον εγω.
Irene's POV:
Το κουδουνι για διαλειμμα χτυπησε και εγω βγηκα εξω απο την αιθουσα. Ελπιζω να μη φαινεται ακομη οτι εκλαιγα. Γιατι? Γιατι μου το κανει αυτο? Γιατι παντα βρισκει τροπο να με πληγωνει? Δηλαδη το "Σ'αγαπω" που μου ειπε δε σημαινε τιποτα για αυτον? Γιατι μου ειπε να το ξεχασω? Ξεχνιεται? Και πανω απ'ολα, γιατι οταν λεει κατι και με πληγωνει με κανει να τον θελω ακομα περισσοτερο? Ολα αυτα τα ηξερα, αλλα το να τα συνηδειτοποιω ακουγεται πολυ πιο αδικο.
Κατεβηκα τη μεγαλη, εσωτερικη σκαλα του σχολειου και σκουπισα ακομα μια φορα τα ματια μου για να σιγουρευτω οτι δεν φαινεται οτι εκλαιγα. Ο David και η Aphrodite περασαν, επιτηδες πιστευω, μπροστα μου για να με νευριασουν αλλα, πραγματικα ο μονος που με νοιαζει αυτη τη στιγμη ειναι ο Harry. Ο κολλητος μου με πλησιασε κοιτωντας με ανησυχος.
"Irene, ολα καλα?Που ησουν στο προηγουμενο διαλειμμα?" με ρωτησε γρηγορα. Ω, ξερεις πηγα να μιλησω στον αδερφο σου, αλλα τελικα καταληξαμε να κλαιμε και οι δυο και να μου κανει ερωτικη εξομολογηση και μετα να μου λεει να το ξεχασω.
"Εμ, ο καθηγητης μου ηθελε να μου πει κατι!" ειπα ψεματα. Μισω να του λεω ψεματα και να του κρυβω πραγματα, γιατι αυτος μου τα λεει ολα και παντα με στηριζει. Απλα, ειναι τοσο αδικο αυτο που του κανω.
"Ενταξει! Απλα ειχα ανησυχησει!" μου εξηγησε και εγω του χαρισα ενα ψευτικο χαμογελo.Ειδα τον Harry να κατεβαινει τη σκαλα χωρις καν να με κοιταξει και να πηγαινει προς τη γνωστη παρεα του. Το γεγονος οτι με αγνοησε, μπορω να πω οτι με πληγωσε αρκετα. Ο Arthur μου ελεγε για το πως ηταν ο μονος που ειχε κανει τις ασκησεις και οτι ολη την ωρα ο καθηγητης μαλωνε ολους τους υπολοιπους και εγω προσπαθουσα να τον ακουω οσο πιο προσεκτικα μπορουσα. Δεν μπορουσα να παρω τα ματια μου απο τον Harry και δεν μπορουσα να αγνοησω αυτο που εγινε πριν λιγες ωρες στην ταξη. Αυτο το ενοχλητικο αγορι, το οποιο με ειρωνευεται και βρισκει τροπους να με πληγωνει ολη την ωρα, το αγαπαω πιο πολυ και απο την ιδια μου τη ζωη, περισσοτερο απο οσο θα μπορουσα να πιστεψω οτι μπορω να ερωτευτω!
Γεια σας! Τι κανετε? Συγγνωμη που αργησα λιγο να ανεβασω, αλλα αρχισαν τα διαγωνισματα και καταλαβαινετε. Anyway, θα προσπαθησω να ανεβασω οσο πιο συντομα μπορω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
YOU ARE READING
The annoying boy// Harry Styles fanfiction
FanfictionΚανένας δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του για κανέναν και μερικές φορές αυτό είναι επικίνδυνο, μετατρέποντας όσα έζησες σε ένα λάθος....
