Athur's POV:
Το κουδουνι για διαλειμμα χτυπησε και εγω βγηκα εξω. Για περιπου πεντε λεπτα, περιμενα την Ιrene και τον David στο προαυλιο, οπως παντα. Απο τοτε που ο David, ηρθε στην παρεα μας, εγω και η Irene εχουμε απομακρυνθει πολυ. Δεν μιλαμε, δεν μου λεει τα προβληματα της πια.
Ειναι συνεχεια με τον David! Τους βλεπω να γελανε και να περνανε καλα ολη την ωρα οι δυο τους. Εγω και η κολλητη μου μιλαμε μονο μια φορα την μερα και αυτο με εκνευριζει αφανταστα!
Ειναι ακομα κολλητη μου? Μηπως ειναι το κοριτσι αλλα και η κολλητη του David πλεον? Οχι, οχι. Παντα θα ειναι η κολλητη μου. Ποτε δεν μαλωσαμε απο τοτε που ημασταν στο νηπιαγωγιο. Παντα μαζι λυναμε τα προβληματα μας και συμβουλευαμε ο ενας τον αλλο.
Αν ακουγε καποιος τις σκεψεις μου τωρα, θα ελεγε οτι ειμαι ερωτευμενος με την Ιrene, αλλα δεν ειναι ετσι. Ειναι απλως η κολλητη μου και θελω το καλο της! Χαιρομαι που εχει ενα αγορι και την κανει ευτυχισμενη, αλλα δεν θελω να απομακρυνθει πιο πολυ απο εμενα.
Απομακρυνεται ή την απομακρυνει? Μπορουμε να απομακρυνθουμε πιο πολυ απο οτι τωρα? Ξερω, οτι σε αυτα τα ερωτηματα μου δε θα βρω ποτε την απαντηση και αυτο με αγχωνει πιο πολυ για το μελλον.
Μετα απο αρκετη ωρα, εντοπισα τα καστανα μαλλια της Irene μεσα στον πολυαριθμο αριθμο παιδιων στο σχολειο και κατευθυνθηκα προς το μερος της.
"Γεια!" της ειπα καπως αβολα. Δεν ξερω γιατι, αλλα οταν ο David δεν ειναι διπλα της και γενικα στην παρεα της, νιωθω πολυ αβολα. Ειναι σαν να την γνωρισα και γιναμε φιλοι χθες.
"Γεια!" μου απαντησε χαμογελωντας και εσκυψε το κεφαλι της. Μαλλον και αυτη νιωθει αβολα.
"Εμ...που ειναι ο David?" ρωτησα παιζοντας νευρικα με τα χερια μου. Επισης, παιζεται να ειχα γινει κατακοκκινος. Ενα μηνα πριν, δε θα "ντρεπομουνα" τοσο πολυ να τη ρωτησω κατι τετοιο, αλλα τωρα ειναι διαφορετικα. Ποτε δε θα μπορεσω να καταλαβω γιατι γινεται αυτο!
"Πηγε λιγο στην τουαλετα!" σηκωσε το κεφαλι της για να με κοιταξει. Χαμογελουσε, οπως παντα.
Harry's POV:
"Μην τολμησεις και την πληγωσεις!" προειδοποιησα για μια ακομη φορα τον David. Αυτος δεν μου απαντησε, απλα εγνεψε και βγηκε απο την τουαλετα. Γαμωτο! Το ξερω οτι καποια στιγμη σιγουρα θα την πληγωσει και αυτο με ενοχλει παρα πολυ!
Πλησιασα την Irene, που εκεινη την ωρα ηταν με τον Arthur.
"Που ειναι "το αγορακι σου"?" δεν μπορω να το ελεγξω. Δεν ξερω γιατι την ειρωνευομαι συνεχεια. Το πρωι ημουνα οσο πιο ευγενικος μπορουσα απεναντι της και τωρα την ξαναειρωνευομαι. Σιγουρα ειμαι πολυ ενοχλητικος για ολους! Ακομα και για τον αδερφο μου!
"Harry, κοφ'το!" ο Arthur ειπε οταν η Irene ηταν ετοιμη να μου αντιμιλησει. Δεν απαντησα, απλα εφυγα. Δεν ηξερα τι να πω, γιατι ηξερα οτι εχει δικιο αλλα ποτε δεν θα το παραδεχτω εξαιτιας του εγωισμου μου. Θελω να σταματησω να.....
"Τι συμβαινει?" ο Niall με πλησιασε και χτυπησε φιλικα τον ωμο μου.
"Τιποτα!" ειπα ψεματα. Συμβαινουν πολλα Niall. Παρα πολλα και νομιζω οτι ειμαι ο πιο πληγωμενος και αδικημενος ανθρωπος του κοσμου. Η αληθεια ειναι οτι αυτο ηθελα να του απαντησω, αλλα αποφασισα να μην το κανω γιατι θα αρχιζε τις ερωτησεις. Δεν μου απαντησε, απλως εγνεψε. Φαινοταν στο βλεμμα του οτι δεν με πιστεψε, αλλα μαλλον δεν ηθελε να με πιεσει ή κατι τετοιο.
"Που ειναι οι υπολοιποι?" τον ρωτησα λιγα λεπτα αργοτερα.
"Ο Zayn εκανε κοπανα με τον Liam και ο Louis φασωνεται με την Εvelyn!"
"Απο που κι ως που ο Louis με την Evelyn?" τον ξαναρωτησα και αυτος σηκωσε τους ωμους του, σημαδι οτι δεν ηξερε.
YOU ARE READING
The annoying boy// Harry Styles fanfiction
FanfictionΚανένας δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του για κανέναν και μερικές φορές αυτό είναι επικίνδυνο, μετατρέποντας όσα έζησες σε ένα λάθος....
