The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 45

Harry's POV:

Το ενοχλητικό αντικείμενο, που βρίσκεται δίπλα από το κρεβάτι μου και συγκεκριμένα πάνω σε ένα μικρό, ξύλινο τραπεζάκι κουδούνισε, αναγκάζοντάς με βίαια να ανοίξω τα μάτια μου. Αφού τα ανοιγόκλεισα μερικές φορές, προσπάθησα να το πάρω στα χέρια μου, ώστε να το κάνω να σταμάτησει, αλλά η προσπάθειά μου αποδείχθηκε μάταια, αφού έπεσε κάτω κάνοντας έναν ακόμη πιο ενοχλητικό θόρυβο. Έβρισα τον εαυτό μου μέσα από τα δόντια μου και σηκώθηκα. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, άνοιξα την ντουλάπα μου και πήρα ένα άσπρο, κοντομάνικο μπλουζάκι και το συνηθισμένο μαύρο τζιν παντελόνι μου. Σήκωσα την τσάντα μου από το πάτωμα και την έβαλα στον ώμο μου, ενώ τα πόδια μου κινούνταν γρήγορα με προορισμό το σαλόνι του σπιτιού μου. Κοίταξα γύρω μου, με σκοπό να βρω τον αδερφό μου, αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα και εκεί είδα τη μαμά μου να κάθεται. Μόλις κατάλαβε την παρουσία μου, με κοίταξε με ένα έκπληκτο βλέμμα, αλλά χαμογελώντας.

"Harry, επιτέλους ξύπνησες!" είπε και σηκώθηκε από τη θέση της, για να έρθει πιο κοντά μου. Την κοίταξα μπερδεμένος, αλλά αποφάσισα να αγνοήσω τον τρόπο με τον οποίο αποφάσισε να με καλημερίσει.

"Που είναι ο Arthur?" τη ρώτησα και έσμιξε τα φρύδια της, σαν να έκανα μια γελοία ερώτηση.

"Μα ο Arthur έφυγε!" σήκωσε τους ώμους της και μπερδεύτηκα ακόμα περισσότερο. Γιατί δε μπορούσε να με περιμένει?

"Γιατί?" ξαναρώτησα, αυτή τη φορά σμίγοντας εγώ τα φρύδια μου.

"Σε περίμενε μερικά λεπτά, αλλά αν δεν έφευγε θα έχανε την πρώτη ώρα" με ενημέρωσε και ένα "κύμα" εκνευρισμού διαπέρασε το σώμα μου.

"Δηλαδή εγώ έχασα την πρώτη ώρα?" ήθελα να επιβεβαιωθώ.

"Μπορεί. Ίσως όμως προλαβαίνεις λίγο ακόμα." η μητέρα μου προσπάθησε να με καθησυχάσει και εγώ άφησα έναν αναστεναγμό εκνευρισμού.

"Αφού είχα βάλει ξυπνητήρι!" παραπονέθηκα αυξάνοντας λίγο τον τόνο της φωνής μου.

"Φαίνεται πως θα χάλασε" η μαμά μου ακούμπησε απαλά την πλάτη μου και άρχισε να την τρίβει πάνω από το t-shirt μου, με αποτέλεσμα να με ηρεμήσει.

"Και εσείς γιατί δε με ξυπνήσατε?" ρώτησα προσπαθώντας να βρω μια άκρη μέσα στο μυαλό μου. Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί ασχολούμαι τόσο πολύ με το γεγονός ότι άργησα στο μάθημα. Μέχρι πριν δύο μήνες ήταν το λιγότερο που με ένοιαζε.