The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 47

Irene's POV:

Η φωνή του Harry ακούστηκε για ακόμη μια φορά, καθώς έβγαινα από το σπίτι του Louis, αλλά προτίμησα να τον αγνοήσω. Πώς μπόρεσα να πιστέψω ότι θα είμαστε για πάντα μαζί και θα με κάνει ευτυχισμένη? Προφανώς, τον είχα αγαπήσει τόσο πολύ, που νόμιζα ότι αν τον είχα δίπλα μου, η ύπαρξή του θα με έκανε ευτυχισμένη. Αλλά δεν είχα καταλάβει ότι για να είμαι πραγματικά χαρούμενη, δε χρειαζόμουν μόνο την ύπαρξή του, αλλά και την αγάπη του. Αυτό ήταν το βασικό. Η αγάπη του για εμένα. Για κάποιο διάστημα, πίστευα ότι ήταν πραγματικά ερωτευμένος μαζί μου και ότι θα κρατούσε όλες τις υποσχέσεις του. Αλλά σε μια στιγμή διαλύθηκαν όλα, μαζί τους και εγώ. Πίστεψα ότι πρώτη φορά ένιωσε αυτό το δυνατό συναίσθημα του έρωτα μαζί μου, αλλά αυτή ήμουν εγώ, όχι ο Harry. Αυτός δεν αγάπησε, δεν αγαπάει και δε θα αγαπήσει κανέναν. Αυτό που πονάει περισσότερο όμως, είναι ότι τόσο καιρό ήξερε πως δεν ένιωθε τίποτα για εμένα, απλά προσποιούνταν. Για αυτόν ήμουν απλά το κοριτσάκι που πάντα κορόιδευε και πλήγωνε. Τι του έχω κάνει? Ήξερε πως ένιωθα για αυτόν, όμως προτίμησε να με πληγώσει.

Τα δάκρυα έτρεχαν χωρίς σταματημό στο προσωπό μου, παίρνοντας μαζί τους και τη μάσκαρα που φορούσα. Δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου, αλλά είμαι σίγουρη πως φαίνομαι όπως ακριβώς νιώθω. Άκουσα ακόμα μια φορά τη φωνή του Harry να φωνάζει το όνομά μου και επιτάχυνα τα βήματά μου. Έστριψα σε ένα απομακρυσμένο δρομάκι και αφού ακούμπησα την πλάτη μου σε έναν κρύο τοίχο, άφησα και άλλα δάκρυα να γεμίσουν τα μάγουλά μου. Η πλάτη μου σύρθηκε προς τα κάτω, ενώ έβαλα το χέρι μου μπροστά από τα χείλη μου, με σκοπό να σταματήσω τα αναφιλητά μου, όμως ήταν μάταιο. Ένιωσα το κινητό μου να δονείται, όμως δεν είχα όρεξη να μιλήσω σε κανέναν. Ήθελα απλά να μείνω μόνη μου και να κλάψω. Ήθελα να φανταστώ πως θα ήταν αν ο Harry με αγαπούσε πραγματικά, τώρα ήταν εδώ δίπλα μου, με αγκάλιαζε και μου έλεγε πως με αγαπάει, αλλά σίγουρα αυτό το όνειρο κάποτε θα τελείωνε και τότε ο πόνος θα ήταν διπλός. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκελισα τα μάτια μου. Ευχήθηκα, όταν τα ξανάνοιγα, να βρισκόμουν στο κρεβάτι μου και το αγόρι μου να κοιμόταν δίπλα μου, αλλά η επιθυμία μου δεν πραγματοποιήθηκε. Βρισκόμουν ακόμα καθισμένη στην άκρη ενός απομονωμένου δρόμου, τα δάκρυα κυριαρχούσαν σε όλο το πρόσωπό μου και το άσπρο μου φόρεμα είχε λερωθεί.

Σκούπισα τα μάγουλά μου και πήρα το κινητό μου στα χέρια μου. Είχα αρκετές κλήσεις και μηνύματα, αλλά προτίμησα να τα αγνοήσω και να τηλεφωνήσω τον Arthur. Ίσως κοιμάται αυτή τη στιγμή, αλλά ήταν ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα και είμαι σίγουρη ότι θα με βοηθήσει, ακόμα κι αν δεν του πω το πρόβλημά μου. Το κινητό μου ακούμπησε στο αυτί μου και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η φωνή του κολλητού μου ακούστηκε.