The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 67~Τελευταίο~

Irene's POV:

~2 εβδομάδες αργότερα~

2 ολόκληρες εβδομάδες έχουν περάσει  από τότε που αποφάσισα να δώσω ένα τέλος σε όλη αυτή την ψυχοφθόρα κατάσταση. Την τελευταία εβδομάδα αποφάσισα να μην πάω σχολείο, αφού ήταν η τελευταία και ήθελα να προετοιμαστώ για το ταξίδι, τόσο ψυχολογικά όσο και υλικά. Οι μόνοι που ήξεραν ότι φεύγω για Αμερική ήταν οι γονείς μου, τους οποίους με πήρε αρκετές μέρες να τους πείσω αλλά τελικά τα κατάφερα λέγοντάς τους ότι θα τους επισκέφτομαι συχνά, και ο Arthur. Προς μεγάλη μου έκπληξη, απάντησε στο τελευταίο μου μήνυμα κάνοντας ένα μεγάλο και πραγματικό-αυτή τη φορά- χαμόγελο να ξεφύγει από τα χείλη μου λέγοντάς μου ένα απλό "αντίο". Ίσως με αποχαιρέτησε αρκετά "ψυχρά", αλλά ένιωσα πως προτιμούσα να μου απαντάει με αυτό τον τρόπο παρά να μη μου μιλάει καθόλου. Όταν με ρώτησε το λόγο της αποχώρησής μου, η μόνη μου απάντηση ήταν ότι απλά όλες οι ιστορίες έχουν ένα τέλος που κάποιος πρέπει να δώσει. Πιθανόν να  μην έχει πει τίποτα στον Harry, αφού δεν με ρώτησε τίποτα και τον ευγνομωνώ για αυτό. Αν το μάθαινε ο αδερφός του, σίγουρα όλα μου τα σχέδια θα καταστρέφοταν, εγώ θα έμενα γιατί θα με έπειθε ότι έπρεπε να το κάνω δίνοντάς μου πολλές υποσχέσεις που προφανώς και δε θα κρατούσε και η ψυχοφθόρα καθημερινότητα θα συνεχιζόταν  με έναν πολύ πιο επίπονο τρόπο.  Όσον αφορά τους γονείς μου, τους έπεισα ότι έπρεπε να φύγω λέγοντάς τους πως εξελίχθηκε η ιστορία μετά το χωρισμό μου με τον Harry, κάτι που τους εξέπληξε. Ακόμα πονούσε υπερβολικά πολύ να σκέφτομαι όλα όσα έγιναν και να τα διηγούμουν, αλλά πάντα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου υπενθυμίζοντάς μου ότι θα φύγω μακριά από όλους όσους με πλήγωσαν και όλα όσα πέρασα θα γίνουν παρελθόν που δε γίνεται να επαναληφθεί. Έχω σκεφτεί να μείνω και ότι η απόφαση που πήρα ήταν λάθος, βιαστική και επιπόλαιη, αλλά όταν ο Harry εισβάλλει βίαια στο μυαλό μου, αλλάζω γνώμη. Αν και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, ακόμα τον αγαπάω. Πάντα θα το κάνω. Πριν λίγους μήνες, αυτό ήταν μια υπόθεση που τώρα επιβεβαιώθηκε. Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί του και τον αγαπάω υπερβολικά πολύ, που τώρα νιώθω σαν να "πνίγομαι". Όσο τον αγαπάω, τόσο με έχει απογοητεύσει, αλλά αντί να τον μισήσω, συμβαίνει το αντίθετο, κάνοντάς με να μισώ τον εαυτό μου. Ξέρω ότι όταν ανεβώ στο αεροπλάνο, ο πόνος, η απογοήτευση και η δυστυχία θα τελειώσουν, αλλά μαζί με αυτά θα τελειώσουν όλα. Έχω αναρωτηθεί τι θα γινόταν αν έμενα, πως θα συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση, αλλά δε θέλω να μάθω την απάντηση, αφού θα γίνει με τον χειρότερο τρόπο και πάλι θα καταλήξω πληγωμένη, όχι μόνο εγώ αλλά και ο Harry, ίσως και περισσότερα αθώα άτομα που δεν το αξίζουν. Ίσως πονάω που θα φύγω, αλλά ξέρω ότι όταν προσαρμοστώ στην καινούρια μου πόλη, αυτός ο πόνος θα μετατραπεί σε απλή νοσταλγία, που θα εκπληρωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Ξέρω ότι θα γνωρίσω τόσους πολλούς ανθρώπους και μέρη, που θα θυμάμαι  τις μέρες μου στο σχολείο και θα χαμογελάω. Δε θα σταματήσω να πονάω όταν τη σκέφτομαι ή τη λέω σε κάποιον, αλλά ούτε θα κλαίω. Απλά θα χαμογελάω πικρά.