Irene's POV:
Ο ενοχλητικός ήχος του ξυπνητιριού μου ακούστηκε και εγώ άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου. Αφού τα έτριψα δύο φορές και τεντώθηκα, σηκώθηκα από το μαλακό κρεβάτι μου, πήρα εσώρουχα, ένα άσπρο μπλουζάκι, το οποίο στόλιζαν διάφορα μαύρα σχήματα και τα μπλε τζιν μου και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο για να κάνω ένα ντους. Πάντα μου άρεσαν και ποτέ δε δίσταζα να κάνω πρωινά ντους. Χαλάρωναν όλο μου το σώμα, με έκαναν να ξεχνώ ότι με απασχολούσε και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να "ζω" εκείνη τη στιγμή. Κάθε σταγόνα νερού που έπεφτε στο σώμα μου ήταν οιωνός για μια καλή και ευχάριστη μέρα.
Βγήκα από τη ντουζιέρα και τύλιξα μια άσπρη πετσέτα γύρω μου, που έφτανε λίγο πιο κάτω από τους γοφούς μου. Φόρεσα τα ρούχα, που είχα διαλέξει να βάλω και στέγνωσα τα μαλλιά μου, μιας και δεν είχα πολύ χρόνο, ώστε να τα αφήσω να στεγνώσουν με φυσικό τρόπο, όπως κάνω συνήθως. Φόρεσα τα μαύρα all star μου και έβαλα λίγο από το αγαπημένο μου άρωμα. Πήρα την τσάντα μου και το μαύρο μπουφάν μου και πήγα στην κουζίνα με γρήγορα βήματα. Η μάμα μου, όπως κάθε πρωί, με περίμενε στην κουζίνα.
"Καλήμερα, μαμά" είπα και άφησα την τσάντα μου πάνω σε μια καρέκλα. Η μαμά μου σκούπισε βιαστικά το μέρος λίγο πιο πάνω από τα ζυγωματικά της και με κοίταξε με ένα ψεύτικο χαμόγελο.
"Έκλαιγες?" τη ρώτησα σοκαρισμένη, την πλησίασα με αργά και σταθερά βήματα προσπάθωντας να παρατηρήσω καλύτερα το πρόσωπό της και ακούμπησα το αριστερό μου χέρι στον ώμο της.
"Όχι" κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. "Πως σου ήρθε αυτό?" συνέχισε κοιτώντας με περίεργα.
"Απλώς όταν μπήκα στην κουζίνα, σκούπιζες τα μάτια σου" απάντησα και αυτή μου χαμογέλασε περισσότερο.
"Δεν είναι τίποτα! Το παθαίνω συχνά τις τελευταίες μέρες: Πονάνε τα μάτια μου και δακρύζουν. Μάλλον θα χρειαστώ γυαλιά!" αστειεύτηκε και έγνεψα καταφατικά χαμογελώντας. Κοίταξα στο τραπέζι, αλλά δεν υπήρχε πρωινό ως συνήθως. Συνοφρυώθηκα και κοίταξα καλύτερα σε όλο το χώρο της κουζίνας.
"Ωχ, παραλίγο να το ξεχάσω! Υπάρχουν μερικά σαντουιτσ μέσα στο ψυγείο!" η μαμά μου έτεινε το δείκτη της προς το ψυγείο , σαν να ήξερε τι σεφτόμουν και εγώ χαμογέλασα για ακόμη μια φορά. Το άνοιξα και πήρα το αγαπημένο μου πρωινό στα χέρια μου.Κάθισα απέναντί της και άρχισα να τρώω βιαστικά, καθώς μια ανησυχία με κατέβαλλε μήπως αργήσω στο σχολείο. Πάντα ήμουν ο αγχώδης τύπος μαθήτριας που ήθελε να είναι τέλεια σε όλα ή τουλάχιστον να προσπαθεί για αυτό.
ESTÁS LEYENDO
The annoying boy// Harry Styles fanfiction
FanficΚανένας δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του για κανέναν και μερικές φορές αυτό είναι επικίνδυνο, μετατρέποντας όσα έζησες σε ένα λάθος....
