Irene's POV:
Οταν χτυπησε το κουδουνι ολα τα παιδια σηκωθηκαν γρηγορα απο τις θεσεις τους, εβαλαν τα βιβλια τους στις τσαντες τους και βγηκαν απο την αιθουσα. Το ιδιο εκανε και ο Harry. Ηθελα τοσο πολυ να του μιλησω και να του εξηγησω τι εχει γινει, αλλα δε μου δινει την ευκαιρια. Αρχισε παλι να κανει παρεα με τον Zayn, τον Niall, τον Liam και τον Louis. Παλι τα ιδια. Δε θελω να γυρισει στον παλιο του εαυτο εξαιτιας του David, θελω να ειναι παντα ο γλυκος και τρυφερος Harry που ηταν εδω και μιαμιση εβδομαδα.
Ναι, ξερω, δεν μπορω να κανω κουμαντο στη ζωη του, αλλα παντα ονειρευομουνα να δω την καλη πλευρα αυτου του αγοριου. Και οταν την ειδα, μου αρεσε πολυ! Ευτυχως ο Arthur δεν με εχει ρωτησει τι συμβαινει...ακομα. Και ελπιζω να μην το κανει, γιατι δε θελω να μιλησω σε κανεναν για αυτο.
Πηρα τα πραγματα μου και βγηκα απο την αιθουσα, οταν ακουσα μια γνωστη φωνη να με φωναζει....του κολλητου μου.
"Θελεις να σε παω μεχρι το σπιτι σου?" με ρωτησε και εγω του εγνεψα χαμογελωντας οσο πιο πολυ μπορουσα εκεινη τη στιγμη. Ο Arthur μου χαμογελασε και αυτος και αφου εβαλε καλυτερα την τσαντα στον ωμο του, κατεβηκαμε τις σκαλες του σχολειου και βγηκαμε εξω απο το κτηριο, χωρις να πει κανενας τιποτα. Ολο αυτο μεχρι που ο κολλητος μου αποφασισε να σπασει τον παγο.
"Irene, συμβαινει κατι? Δεν εισαι πολυ καλα σημερα!" την περιμενα ωρες αυτη την ερωτηση και για καποιο λογο, ημουνα σιγουρη οτι θα το ρωτουσε.
"Οχι, ολα καλα!" του απαντησα παλι χαμογελωντας, απλως για να τον πεισω οτι δε συμβαινει τιποτα. Γιατι? Γιατι με ποναει τοσο πολυ να μιλαω για αυτο που εγινε το πρωι? Γιατι με ποναει και μονο που το σκεφτομαι? Γιατι δεν μπορω να το προσπερασω και να συνεχισω? Ημουνα να βαλω τα κλαματα, οταν η φωνη του Arthur μου υπενθυμισε οτι δεν ημουνα μονη μου.
"Εισαι σιγουρη?" με ξαναρωτησε και εγω του εγνεψα καταφατικα. Μετα απο λιγα λεπτα σιωπης, φτασαμε μπροστα απο το σπιτι μου και ο Arthur με αποχαιρετησε με ενα φιλι στο μαγουλο. Οταν μπηκα μεσα, ειδα τη μαμα μου να ετοιμαζει το μεσημεριανο και τον μπαμπα μου να βλεπει τηλεοραση.
"Καλως την!" ειπε η μαμα μου μολις με ειδε να μπαινω.
"Γεια!" της απαντησα και την αγκαλιασα.
"Το φαγητο ειναι ετοιμο! Θελεις να φας?" με ρωτησε δειχνοντας το τραπεζι, αλλα εγω αρνηθηκα. Αληθεια το μονο που θελω να κανω ειναι να παω στο δωματιο μου και να μη μιλησω σε κανεναν. Ανεβηκα τη μεγαλη σκαλα του σπιτιου μου και μπηκα στο υπνοδωματιο μου, κλειδωνοντας την πορτα πισω μου, ετσι ωστε να μη με ενοχλησει κανενας. Αφησα την τσαντα μου στο πατωμα και ξαπλωσα στο κρεβατι μου κλαιγοντας. Γιατι με αφηνουν ολοι? Πρωτα ο David, μετα ο Harry. Νιωθω οτι ολοι γυρω μου "παιζουν" μαζι μου και εγω δεν το καταλαβαινω, πιστευοντας οτι εχω ολους οσους χρειαζομαι στο πλευρο μου.
Σκουπισα τα δακρυα μου και πηγα να κανω ενα ντους. Πραγματικα, με χαλαρωνει και συνηθως με κανει να ξεχναω ολα μου τα προβληματα, αλλα τωρα δεν ξερω αν θα δουλεψει. Τουλαχιστον, θα προσπαθησω!
Μετα απο λιγη ωρα, βγηκα εχοντας μια πετσετα τυλιγμενη γυω μου και πηγα παλι στο δωματιο μου. Φορεσα ενα απλο μαυρο κολαν, μια ασπρη μπλουζα και εκανα τα μαλλια μου στραβη κοτσιδα αφου τα χτενισα.
Ποναω ακομα τοσο πολυ και ειμαι μπερδεμενη! Ειμαι εκνευρισμενη με τον David, ο οποιος ηρθε μου μιλησε και ειπε ψεματα στο Harry, με αποτελεσμα να πληγωθω και να πληγωσει και τον ιδιο το Harry, ο οποιος τωρα θα νομιζει οτι φταιω εγω για την κατασταση του. Τα συναισθηματα μου εχουν μπερδευτει. Τον αγαπαω.Ναι, τον αγαπαω οσο δεν παει για αυτο ειμαι ετσι τωρα.
Καθισα στην καρεκλα που ηταν μπροστα απο το γραφειο μου και διαβασα για την επομενη μερα στο σχολειο. Με δυσκολια συγκεντρωθηκα, αλλα μετα απο πολλη ωρα προσπαθειας τα καταφερα.
YOU ARE READING
The annoying boy// Harry Styles fanfiction
FanfictionΚανένας δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του για κανέναν και μερικές φορές αυτό είναι επικίνδυνο, μετατρέποντας όσα έζησες σε ένα λάθος....
