Tıp Fakültesinde Yaşam 1

147. Bölüm

Bu hafta dersler güzelce işlenmeye başladı nihayet ama şaşırmadığım üzere yine son haftaya bir yığılma olacak. Normalde komite için 3-5 puanı olan dersleri ilk haftalara koymuşlardı ama sizin de bildiğiniz üzere o dersler ertelendi. Ben o dersleri ilk haftalarda çalışıp cebe atıyordum böylece son hafta minik bir tekrarla güzel netlerle kapatıyordum. Şimdi işler karıştı, hem ağır dersler hem de az puanlı dersler sonlara kaldı. Ben de 38 puanı olan iç hastalıkları gibi dersleri öğrenmeye çalışıyorum. Bu komite bana daha kolay geldi. Kan kurulu olduğu için muhtemelen. Her ders birbirini tekrar ediyor, istemeseniz de aklınızda kalıyor bazı şeyler. Hayal ettiğim kadar verimli olmasa da bazı şeyleri hallettiğim için mutlu olduğum bir hafta geçirdim. Lab derslerimiz de başladı. Uzun bir aradan sonra beyaz önlüğümüze kavuşmanın mutluluğunu size anlatamam. Anatomiden eksik derslerimiz içinse hocalarımızla konuştuk ve önümüzdeki ay dönem ikilerle birlikte laba gitmeye karar verdik. Malum hiç kadavra görememiş tıpçılar olarak tarih yazacaktık öbür türlü. Kadavrayı inceler incelemez hissettiklerimi yazmaya buraya koşacağımdan şüpheniz olmasın. Tıp fakültesinin en çok beklenen anı o es geçersem olmaz . Benim sınav haftam usul usul yaklaşırken ben de kendimi tekrar sıkı çalışma temposuna sokmaya başladım yavaş yavaş. O komitenin ilk iki haftası derslerin de hafif olmasıyla gezen tozan genç kız gitti yerine sorumluluklarının bilincinde öğrenmeye aç genç bir doktor adayı geldi. Bu hafta arkadaşlık ilişkilerimde de ilginç gelişmeler yaşandı. Önceden bu tarz şeyleri çok kafama takardım. Keşke olaylar böyle olsaydı, keşke orada öyle demeseydim, acaba onu kırdım mı diye ama pandemiyle birlikte bu duygularımın azaldığını fark ettim. İnsanlardan uzak durmak kendimi dinlememi, kendimi sevmemi ve kendimi korumam gerektiğini hatırlatmış mucizevi bir şekilde.
Şimdi arkadaş seçimlerim de öyle mutlu insanlardan oluşuyor ama yalan söylemeyeceğim yaşadığımız ülkenin ekonomik durumu vs bu insanları bulmayı zorlaştırıyor. Belli bir yaşın üstü zaten geçim derdiyle uğraşıyor. Normalde çeşitli yaşlarda arkadaş edinmeyi severim ama bu yabancı olduklarında daha rahat oluyor. Yine açık olayım muhtemelen ben de o yaşlarda şu an eleştirdiğim insanlar gibi olacağım çünkü hamurumuz aynı ama en azından fikir yapımı değiştirmek için çaba harcayacağım. Savaşacağım, kaybedersem akreple yelkovanı arasında sıkışmayayım diye koşturup güya yaşadığımı sanacağım. Hayalleriniz olsun sevgili okurlarım çünkü onlar bizi motive eden en önemli şeyler. Bu hayaller için çalışın. Hayalleriniz için yaşayın, sonra bakın onları bir bir gerçekleştirdiğinizde zamanla nasıl güveniyorsunuz kendinize, nasıl seviyorsunuz yaşamayı. Yalnız bu listeye küçük hayaller de eklemeyi unutmayın yaşamdan tat almanızı sağlayan: Yağmurda dans etmek, yürümek gibi mesela. Herkes nedense asitmişçesine kaçarken yağmurdan ben pek bir severim ıslanmayı. Hafif üşüyerek yağmurlu havada yapılan ufak bir yürüyüşten sonra eve gelip sıcak çikolatamı yapıp ders çalışmak gibisi yok benim için. Eh , bu yazıyı da size yağmurlu bir günde yazıyorum o zaman bu güzel güne ve sizin bunu okuduğunuz güzel güne ithaf edeyim bu yazımı! Nice daha da güzel günlere ! 🫀💫