Zagubiona. ✓

13/4.

To uczucie było mi dziwnie obce, ale jednocześnie miłe. To delikatne mrowienie przebiegające po całej mojej skórze, aksamit pod moimi ustami. Nie wiedziałam, że męskie wargi mogą być tak jednocześnie miękkie i twarde. To co wyprawiał z moimi, to jakiś osobliwy taniec, delikatne szczypanie, zasysanie i pocieranie. Odsunął się delikatnie i popatrzył na mnie z niemałym zdziwieniem.

- Kasia? – Ten pytający ton wyrwał mnie z dziwnej mgiełki otaczającej mój umysł i ciało. Oblizałam swoje wargi delikatnie smakując językiem ich dziwną teraz fakturę. – Kochanie? Czy ty się nigdy nie całowałaś? – Pokręciłam głową, bo najwyraźniej cmoknięcia się nie liczą, nigdy nie doświadczyłam tego co on mi zrobił. Pogłaskał palcem mój policzek z tak czułym spojrzeniem, że poczułam się kochana. Przysunął do mnie swoją twarz a ja odruchowo się cofnęłam. – Boisz się. – Nie umiałam mu odpowiedzieć, jedynie pokręciłam głową, bo on tak naprawdę nigdy mnie nie przerażał. Raczej sprawiał, że czułam się bezpiecznie jak nigdy. – To co się dzieje? – Ten ochrypły szept sprawił, że moje ciało przebiegły dreszcze. Nie kontrolowałam tego co mówię tak bardzo jak zazwyczaj i skutkiem tego były słowa, których wcale nie chciałam powiedzieć. Te żałośnie brzmiące w wyrazie u osoby w moim wieku.

- Nie wiem co mam robić. – Wypaliłam. – Ja nie umiem. – Uśmiechnął się do mnie i cmoknął mnie w nos.

- Robisz wszystko idealnie. – Zapewnił mnie. Jasne już to widzę. – Ok, po prostu rób to co ja. Każda nowa para znajduje swój własny styl kochanie, nie ma książki z tytułem jak się całować. Płyń z prądem skarbie. Musisz się rozluźnić i odpuścić sobie kochanie. – Nie dał mi szansy na protesty i pytania, po prostu mnie pocałował.