Karanlık bir adama doğan ışık, karanlık adamın merhameti ve her şeye rağmen karanlık adamın en koyu tarafının hikayesi.
Tamamen hayal ürünüdür*
Beni öldürmeye kararlı Pars'a baktım. Soğuk bir şekilde bana bakan gözlerinde merhamet aradım ama en ufa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Pars ile ilk karşı karşıya geldiğim gün hayatımdan ümidimi kesmiştim. Bana yaşamı vereceğini, daha önce sadece hayatta olduğumu ama onunla yaşadığımı bilmeden, kesmiştim. Bütün ömrümü savaş ve mücadele içinde geçirmiş genç bir kızdım. Dünya'da var olan kötülükten, bütün o kötülüklerin arasında hala küçükte olsa var olan sevgiden habersizdim. O karanlığın arasından süzen ışık huzmeleri gibi zamanla ama yavaş yavaş hayatıma yayılan ışığın, beni olgunlaştıracağından, sevgiyle ve acıyla büyüteceğinden, bu yolun sonunda acıyla, birçok kayıpla olgun ve sevilmiş bir kadın olarak hayatıma devam edeceğimden habersizdim.
Bütün bu geçirdiğimiz zaman hep bir telaş içerisinde geçmişti. Ölümler aşkımızın üstüne karabulut gibi çökmüş gözümüzün önünü acıdan, kederden göremez olmuştuk. Ta ki benim ikinci aşkım çocuklarım Dünya'ya gelen kadar. Şimdi yatağın bir ucunda uyuyan Pars, tam aramızda uyuyan oğlum ve kızım bütün bu ümitsizliğin arasında bana bir ışığın var olduğunu öğretmiş, sevgiyle yola çıkıldığında o yolun sonunun mutlaka sevgiye vardığını kanıtlamışlardı.
Pars artık daha derin uykuya dalıyor, aile olarak daha huzurlu uykular geçiriyorduk.
Doğu 7 yaşına basmak üzereydi. Sürpriz olması için doğum gününü bugün kutlamaya karar vermiştik. Babası çocuklarıyla uyurken doğum günü partisi için hazırlık yapmaya inmem gerekiyordu. Pars Doğu'yu dışarı çıkaracak, bende kızım Balım ile abisi için rahat rahat hazırlık yapabilecektim ama her şeyden önce organizasyonu sağlamam, mutfağı kontrol etmem gerekiyordu.
Aradan geçen senelerden sonra bütün bir geçmişi acılarımızla beraber eski evimize gömmüş, o evi kapatıp tamamen bizim için uygun başka bir yere taşınmıştık. Pars bize ve arkadaşlarına bir sürpriz yapmış aynı bahçeye açılan 3 ayrı ev yaptırmıştı. Herkesi o kadar iyi tanıyordu ki Kahraman ve Doğa'nın evi asil ama sadeydi. Melih ve Güneş'in evi ise eğlenceli ve renkliydi. Bizim evimiz ise tamamen bizdi. Nasıl tanımlanır bilemesem de nereye baksanız Pars ve benim görülebileceğim bir evdi. Bizi tanımayan insanların bile bizi ve aşkımızı görecekleri bir ev.
Çocuklarımızın beraber büyümeleri ve bizim beraber olmamız için büyük bir adımdı. Güvenlik açısından da öyleydi.
Sevgiyle büyüyen çocuklarımız sanki bizim aramızda ki bağın farkında olarak doğmuşlardı. Bebeklikten itibaren birbirilerine o kadar bağlılardı ki bazen biz bile şaşkın şaşkın bakıyorduk sadece. Balım sessiz sessiz yanıma yaklaştığında minicik güzel kızım beni biraz korkutmuştu.
'' Balıım, bebeğim neden uyandın sen bakayım annem? '' diye sordum yanında diz çökerken.
Yüzüne düşen saçlarını geriye atarken benim bile zor duyacağım şekilde '' Abime parti hazırlamak için sana yardım edeceğim. '' diye karşılık verdi.
