Karanlık bir adama doğan ışık, karanlık adamın merhameti ve her şeye rağmen karanlık adamın en koyu tarafının hikayesi.
Tamamen hayal ürünüdür*
Beni öldürmeye kararlı Pars'a baktım. Soğuk bir şekilde bana bakan gözlerinde merhamet aradım ama en ufa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
CEREN:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Sabah uyandığımda hala yorgundum. Bütün gece uyanıp durmuştum ve yeterince dinlenememiştim. İçimi kemiren şey içine girdiğim tehlike değil, karşı komşumdu. Sokak lambası altında ki onu ilk gördüğüm an aklıma kazınmıştı sanki. Bütün gece aklımdan o görüntüyü atıp uyumaya çalışsam da ama pek de başarılı olduğum söylenemezdi.
Düşüncelerimi de yatağımda bırakıp hazırlanmaya başladım. Bu halde işe gitmek gerçekten zor geliyordu. Ama izin almak gibi bir lüksüm de olamazdı.
Dünden beri bir şey yememiştim ve hala vaktim yoktu. Açlığımı görmezden gelerek hazırlandım. Bir kot ve bir tişört yeterliydi. Çalıştığım market zaten bir-iki sokak aşağıdaydı. Saçlarımı at kuyruğu yaptıktan sonra evden çıktım. Karşı komşumun kapalı kapısına gözüm takıldı. Gerçekte kim olduğunu merak ediyordum. Öğrenmeye hazır değildim ama önüne geçemediğim merak duygum beni etkisi altına çoktan almıştı. Aklımda ki bütün düşünceleri silmeye çalışarak işe doğru yola koyuldum. Dışarı çıktığımda hafif esen rüzgar ile buluşan bedenim biraz olsun rahatlamıştı.
Saate bakmakla geçen koca bir günün ardından çıkış saatim gelmişti. Kapanışı yapıp üzerimi değiştirdim. Evime doğru yürürken garip bir şekilde takip edildiğimi hissediyordum. Dünkü olaylardan gerçekten etkilenmiş olmalıydım. Biber gazım da olmadığı için adımlarımı sıklaştırdım. Apartmanın önüne geldiğimde son bir kez etrafımı kolaçan ettim. Kimseyi göremeyince evime girdim. Salonun ışıklarını yakıp mutfağa geçtim. Gece için birkaç atıştırmalık bakarken duyduğum silah ve cam kırılma seslerine çığlıklarım eşlik etti.
Bu benim evime oluyor olamazdı? Kim neden benim evime.. Daha düşüncelerimi bitiremeden dünkü olaylar aklıma geldi. O adamlar bir şekilde beni karşı komşum ile ilişkilendirmiş olmalılardı.Titriyordum, korkuyordum.. Silah sesleri kesilene kadar mutfakta yere oturdum. Başımı ellerimin arasına alıp olabilecek en tehlikeli şeylerden biraz olsun korunmaya çalıştım. Telefonumu salonda bıraktığım için polise bile haber vermem mümkün değildi. Umarım çevreden bir arayan olurdu. Yoksa bütün gece burada böyle beklemem gerekebilirdi.
