Karanlık bir adama doğan ışık, karanlık adamın merhameti ve her şeye rağmen karanlık adamın en koyu tarafının hikayesi.
Tamamen hayal ürünüdür*
Beni öldürmeye kararlı Pars'a baktım. Soğuk bir şekilde bana bakan gözlerinde merhamet aradım ama en ufa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kahvaltımızı yaptığımızda Pars, Kahraman ve Melih hiçbir şey söylemeden dışarı çıktılar. Pazar günü de çalışırlardı fakat en azından gün içinde evde olurlardı. Yine de önemli işleri olduğunu düşünerek çokta üstelemedim.
Günlerdir evde olduğumuz için bütün sabah kuşağını ezbere biliyorduk. Bütün gün evde boş oturmak çok fazla sıkıcı olsa da engellemek için herhangi bir girişimde bulunmadık. Bunun en büyük sebebi bir işe yaramayacak olmasaydı. Ne çalışmamıza ne de dışarı çıkmamıza böyle bir durumdayken müsaade etmeyeceklerdi.
Boş bir çabaya girmeden durumu kabullenmiş gibi görünsek de geçen günlerin sonunda artık işler dayanamayacağımız boyuta gelmiş durumdaydı.
Doğru düzgün kullanmadığım telefonu alıp kayıtlı olan tek numarayı aradım.
Birkaç çalışta Pars '' Efendim '' diyerek açmıştı telefonu.
'' Neredesiniz? ''
'' İşlerimiz var beklemeyin bizi ''
Beklemekten başka yapacak bir şeyimiz olsa yapabilirdik. Bize başka bir imkan bırakmadıkları için beklemeyin demesi de saçma oluyordu.
'' Yapacak başka işimiz yok. Neredesiniz? '' En az onun ki kadar boştu sesim.
Telefonda derin bir nefes aldığını duymuştum.
'' Kapıdakilerden birine söyle Mahzene getirsinler sizi. ''
'' Tamam '' dedikten sonra telefonu kapattım. Dış kapıyı açtığımda kapıda bekleyen iki kişi arkasını döndü anında.
'' Pars bizi Mahzen'e götürmenizi söyledi ''
İkisi de başını sallayıp onayladığında '' Hazırlanıp geliyoruz '' dedim.
Doğa ile üstümüzü değiştirdikten sonra bahçe de bizi bekleyen arabaya bindik.
Eski evden daha uzun sürüyordu mahzene gitmek. Buradan daha yakındı. Yaklaşık 1 saat sonra Mahzenin kapısındaydık. Her geldiğimde biraz daha değişiyordu Mahzen. Dışarıdan daha çok eve benzetilmişti. Boyanmış ve çeşitli süslemeler ile bir aile yaşıyor izlenimi verilmişti.
İçeri girdiğimizde üst katta bulunan iki koltukta oturuyorlardı. Hepsinin elinde sigara vardı daha dikkat çeken şey ise üçü de gayet keyifliydi.
Pars'ın yanına oturduğum da direk sorulmadı gereken soruyu sordum:
'' Neden bu kadar keyiflisiniz? ''
Pars biraz daha gülüşü yüzüne yayıldığında bana dönüp '' Aşağıda görmek istediğin biri var. '' dedi.
