Karanlık bir adama doğan ışık, karanlık adamın merhameti ve her şeye rağmen karanlık adamın en koyu tarafının hikayesi.
Tamamen hayal ürünüdür*
Beni öldürmeye kararlı Pars'a baktım. Soğuk bir şekilde bana bakan gözlerinde merhamet aradım ama en ufa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Doğa'dan
Ceren'in kaçırılışının üzerinden çok uzun zaman geçti. Üstüne her şey o kadar değişti ki benim evim buraydı, kalbim buradaydı. Başka bir ihtimal söz konusu değildi. Ailemin ben ortadan kaybolduktan çok uzun süre sonra kayıp başvurusu yapmaları tercihlerimin ne kadar doğru olduğunun kanıtıydı. Maalesef aile konusunda herkes şanslı olmuyordu bu Dünya'da. İnsanların büyük kısmı bunu kabul etmese de gerçek buydu. Bazılarımız ailesinin göz bebeği olmuyor hatta yeterince sevilmiyordu bile. Ben bunu kabul edeli yıllar oldu. Benim için sadece Ceren varken şimdi Kahraman ve hatta bu evdeki herkes var. Bu eve geldiğimde anladım ki aile olmak için kan bağı sadece küçük bir detay. Ailemin benim için yapmayacağı şeyleri bu evdekiler yaptılar. O yüzden asla geri dönmek yada ailemle görüşmek gibi bir isteğim yok. Sadece beni görmelerini mutlu olduğumu ve bunun benim tercihim olduğunu söylemek için buradayım. Daha sonra hayatıma devam edeceğim geçen altı ayda onların yaptığı gibi. Bundan sonra da benim yapacağım gibi.
Kahraman'ın elinden tutup güç alarak yürümeye başladım. Polis merkezinde görüşmek istedim çünkü resmiyet olsun istedim. Kahraman hiçbir şey sormadan yanımda duruyor ne yapmak istiyorsam sadece onaylıyor ve yapıyordu.
Derin bir nefes alıp içeri girdiğimde annem ve babam içerideki koltukta oturuyordu. Yanında bizim eve gelen polisler bekliyordu. Bizi gördükleri anda hepsi ayağa kalktı. Annem ağlıyordu babam ise tepkisizdi her zaman olduğu gibi.
Annem koşarak yanıma gelip boynuma atladığında böyle bir şeyi bekliyordum aslında. Karşılık vermeden geri çekilmesini bekledim. Dışarıdan nasıl göründüğünü çok iyi biliyordum fakat gördükleri şeylerin bir de iç yüzü vardı. Yalnız ve sevgisiz geçirilmiş onca yıl biraz merak ve gözyaşı ile kaybolmuyordu. O yüzden dışarıdan bakan gözleri umursamadan bir adım geri çekilip Kahraman'ın yanına geldim.
'' Ben iyiyim. Kaybolmadım ihbar etmekten vazgeçin artık. ''
Babam Kahraman'ın üstüne yürüyüp '' Bu şerefsiz mi seni kaçırdı? '' diye gürlediğinde aralarına girdim. Kahraman babamın sorumsuz biri olduğunu ve benimle hiç ilgilenmediğini biliyordu. Şuan karşı bir şey yapmamasının sebebi babama olan saygısı değil bulunduğumuz ortamdı.
