Bridge

CHAPTER 59

Lae

"M-Mommy?" Nalilitong tanong sa akin ni Patricia.

Hindi ko na mapigilan ang emosyon ko. I was crying already since I started talking about this with her. Agad kong pinapalis ang mga luha kong tuluy-tuloy lang sa pagtulo dahil naaaninag ko sa mukha niya ang namumuong pag-aalala.

Tumango ako. "Y-Yes, Patricia. I'm your Mommy."

Ngumuso siya. Hindi agad nakasagot. Kanina lang kami nagsimulang mag-usap pero hindi ko alam kung paano ko naitawid iyon. Sa labis na kaba at konsensyang nararamdaman ko, hindi ko matandaan ang mga saitang nabitawan ko sa kanya.

"Look at me, anak." I cupped her chin and guided it so I can look at her in her eyes.

She looked confuse and unable to speak. She doesn't seem to understand what I am really trying to say. Nauubusan ako ng salita kung paano ko ipaparamdam ang mga nararamdaman ko.

"I'm sorry, anak. I'm so sorry." Niyakap at hinalikan ko ang kanyang noo at bumuhos ulit ang panibagong luha sa mata ko.

Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin. I panicked. Napabangon na rin ako nang harapin niya ako at lumuhod siya sa akin harapan.

Her small palms landed in my drenched cheeks. I gasped. Natuod ako sa kamang kinauupuan ko. This is the first time I became so vulnerable in front of her. Kapag nag-uusap kami sa video call, o kahit itong pag-uwi ko, walang dramang naganap sa pagitan namin.

Ngayon lang. Ngayong umaamin ako sa kasalanan ko sa kanya.

Hinanda ko na ang sarili ko kung sakaling magagalit siya sa akin. Matatanggap ko kung iiyak siya at sisigawan ako.

Pero hindi. Wala siyang sinabi.

She wiped my tears from my eyes down to my cheeks. My heart melted upon seeing her very concern with me. Kahit ang mga hibla ng buhok kong nakatabing sa aking pisngi ay inayos niya at isinuksok sa likod ng tenga ko.

"Stop crying, Laelae." She said and smiled a bit.

I gasped as I try to calm myself. My daughter is telling me to stop crying. Hindi ko siya kayang suwayin pero traydor ang puso ko dahil damang-dama ko ang bigat ng pagkakamali ng mga naging desisyon ko noon.

"Patty," I took and caged her both hands to my palms and kissed it. "Ako ang Mommy mo, okay? I'm not your ate. Hindi kita kapatid. Anak kita. Okay? Patricia, anak kita." Ulit ko.

I don't know if she really understand what I am saying. Tumango siya at hinalikan ako sa aking pisngi. She snaked her arms from my nape and embraced me.

And as she rested his head on my shoulder, I realized that this is all I've been wanting to feel.

Para akong nakahinga ng mauwag mula sa bigat ng dinadala kong agam-agam sa nagdaan na panahon. Ganito pala ang pakiramdam kapag napalaya mo ang sarili sa katotohanan. It was a great relief my heart and mine. It's like I was reborn again. Pati ang ibang sama ng loob ko noon ay parang bulang naglaho sa isip ko.

"I love you, Laelae." Aniya sa kanyang maliit at mababang boses.

I smiled even though my lips are quivering. She didn't call me 'mommy'. Kaya alam kong hindi pa siya handa at hindi niya pa rin tanggap ang lahat. Okay lang sa akin iyon. Lahat naman may kanya-kanyang pace of time. Everyone will adjust from now on.

I just need to remind her that she'll now call me 'Mommy.'

Humiwalay siya sa akin. Tila may gustong itanong pero hindi alam kung paano. Dito ako bilib kay Papa. Sa ilang beses kong nasaksihan sa paano silang mag-usap na dalawa, lagi niyang nahuhulaan ang tumatakbo sa isip ng anak ko.