Gözlerimi zar zor aralayıp kollarımı yukarı doğru açıp gerindim. Uzun bir esnemeden sonra kollarımı indirirken gözlerimi belime sıkıca saran kolların sahibine çevirdim. Chan hyung uyurken fazla masum görünüyordu. Yüzü yine bir balon gibi şişmişti, ve dudakları... onları öpmeli miyim?
Hayır öpmemeliyim.
Zorda olsa dirseklerimin üzerinden dikleşip elimle belimdeki kolunu bileğinden tutup kaldırmaya çalıştım. Ama aksine bana daha çok sarınmış ve sokulmuştu. Ne olduğunu isimlediremediğim bir hisle gözlerim kocaman açılırken nefesimi tuttum. Başını boynuma doğru yaklaştırıp derin bir nefes aldı ve başıyla omzuma baskı uygulayıp tekrardan uzanmamı sağladı.
"Chan hyung, kalkmam gerekiyor."diye fısıldadım ve gözlerimi duvar saatine çevirdim. Saatin kaç olduğunun farkına varınca gözlerim daha da büyüdü. Saat öğlenden sonra 4'e geliyordu. Okula geç kalmayı bırak resmen gitmemiştik ve neredeyse işe de geç kalacaktım.
"Chan! Chan kalk! Geç kalıyorum lanet olsun!"diye telaşla konuştuğumda Chan hyung korku ile yerinde sıçradı ve uykulu gözlerle etrafa bakındıktan sonra bana çevirdi güzel gözlerini.
"Ne oluyor?"diye boğuk bir sesle konuşurken yataktan destek alıp üzerimde duracak şekilde dikleşmişti. Altında kalmış olma düşüncesi beynimin her bir santimine hızla yayılırken sertçe yutkundum ve bacaklarımı kendime doğru çekmek istedim ama Chan'ın bacağına çapınca vazgeçtim ve bacaklarımı geri uzattım. Chan ise daha çok üzerime çıkmıştı şimdi.
"İşe gitmem gerekiyor."diye fısıltı gibi konuştuğumda derin bir nefes alıp inledi.
"Ne?"diye hafifçe kaşlarını çatıp sorduğunda başımı dikleştirdim ve gözlerimi kapattım. Gerçekten ne dediğimi ben bile zor anlamıştım, Chan nasıl anlayacaktı ki?
"İşe gitmeliyim."diye biraz daha sesimi yükselttiğimde dizlerinin üzerinde yükseldi ve elini dalgalı gri saçlarına geçirdi. Dudaklarımı birbirine bastırdım ve gözlerimi kaçırdım. Soyunmak istememi sağlıyordu resmen. Onu izledikçe üstümdekilerden kurtulmak istiyordum.
Başını duvardaki saate çevirdi ve anında gözleri kocaman açıldı.
"Oha! Okula gitmemişiz!"diye hayretle ve üzerimden kalktığında hızlıca yataktan destek alıp dikleştim. Biraz daha üzerimde dursaydı ağlayacaktım!
"Alarmları bile duymadım."
"Neden bu kadar çok uyuduk ki?"
"Ben neredeyse 1 gün boyunca ayakta kaldım."dediğimde bana suç işlemişim gibi bakmaya başladı.
"Ne? Çalışan insanım ben."
"Biraz abartmıyor musun?"
"Seni ilgilendirmiyor."dedim ve gözlerimi devirip emekleyerek yatağın ucuna ilerledim. Yataktan kalkıp gerinmeye başladığımda arkamdan bakıyordu.
"İzleme beni, rahatsız oluyorum."dedim ve odanın kapısına doğru ilerledim. Tişörtümün ucundan yakalayıp beni geriye çektiğinde kaşlarımı çattım ve geriye doğru sendelerken sinirle ona baktım.
