[WattpadRomanceTR Aksiyon ve Macera Peşinde Koşanlar Okuma Listesinde.]
İleride evleneceğiniz kişiyle nasıl tanışmayı hayal ettiniz?
Bir kafede, lisede, iş yerinde veya klasik olarak çarpışarak olabilir değil mi?
Ama kesinlikle dağ başında, geceni...
Duyurulardan haberdar olmak için beni takip edebilirsiniz Kitap_gezegeni1
1.Kitabın finali...
Keyifli okumalar✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30.Bölüm "Derin Acı" (1.Kitabın Finali)
Bir mucize olsun...
YAZARDAN
Acı; biri Araf'a acının tanımını sorsa tam şu anı, şu dakikayı gösterirdi. Kollarında kanlar içinde yatan Cemre'ye baktıkça içindeki derin acının haddi hesabı yoktu şu anda. Peki ya bebeği?
Yüzünde acı bir gülümseme oluştu. Baba olacaktı ama karısı gibi bebeğide zarar görmüştü, acı çekmişti ve içindeki acı giderek körükleniyordu ve büyüyordu. Bir babanın yaşamak istemeyeceği acılar yaşıyordu şu anda.
"Hemen Erdem Yarbaya haber verin!" diye bağırdı yanına toplanan askerlere. "Acil hava ambulansını göndersin!" Elleri Cemre'nin yüzüne gitti, o sırada gözünden bir damla yaş düştü ve Cemre'nin kucağındaki nikâh defterinden akıp gitti.
"Cemre?" Yüzünü okşarken seslendi ona ama hareket etmedi. Araf elini kaldırıp Cemre'nin boynuna götürdü , nabzını kontrol etti.
Nabzı zayıflamıştı.
Araf'ın kalbi acıyla sıkışırken bakışları Cemre'nin bacaklarına kaydı, çok kan kaybetmiş diye düşündü, kaybetmeye de devam ediyordu. "Acele etsinler!" dedi dişlerinin arasından. Başını kaldırıp dolu gözlerle onları izleyen Ozan'a baktı. "Doktor?" dedi, bir şey yapmasını bekledi ama o da biliyordu ki bu durum onun boyunu aşardı. Sonuçta o bir doktor değildi, lakabı doktordu ve bildikleri sınırlıydı. Cemre'nin bu durumu kurşun çıkarmak, yarayı dikmek ve serum takmak gibi değildi.
"Üzgünüm komutanım, bu durum beni aşıyor." deyip yerde baygın bir şekilde yatan komutanına baktı. "Keşke elimden bir şey gelse ama gelmiyor. Şu anda yapabileceğim tek şey kanı uyuşan birinden kan alıp ona kaybettiği kanı vermek olur."
Araf'ın bakışları tekrardan Cemre'ye kaydı. Yüzü bembeyaz olmuştu, teni buz gibiydi ve bacaklarında ki koyuluğa bakılırsa hâlâ kan kaybediyordu. "Tamam." dedi. Bu zamana kadar burada kimin başına ne geldiyse Doktor herkesi bir şekilde iyileştirmişti. Hijyenik değildi belki ama silah arkadaşlarını ayakta tutmuştu. Eğer şimdi hijyenik değil deyip Cemre'nin kaybettiği kanı vermeyip hava ambulansını beklerse durumu daha da kötü olabilirdi.
