[WattpadRomanceTR Aksiyon ve Macera Peşinde Koşanlar Okuma Listesinde.]
İleride evleneceğiniz kişiyle nasıl tanışmayı hayal ettiniz?
Bir kafede, lisede, iş yerinde veya klasik olarak çarpışarak olabilir değil mi?
Ama kesinlikle dağ başında, geceni...
Duyurulardan haberdar olmak için beni takip edebilirsiniz Kitap_gezegeni1
Keyifli okumalar✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
48.Bölüm "Yıldızların Altında Başlayan Hikâye" (FİNAL)
1 yıl sonra
Bir şehir hayatınızı nasıl değiştirebilir?
Bunu yıllar önce biri bana sorsa en fazla ne kadar hayatımı değiştirebilir ki diye dalgaya alırdım. Ama şimdi şöyle bir bakıyordum ki baştan sona hayatımı değiştirmişti bu şehir benim.
İlk başta o mayına basınca ya kurda kuşa yem olacağımı düşündüm ya da bir terörist beni bulacaktı ve kafama bir kurşun sıkıp beni oracıkta öldürecek diye düşünmüştüm ama öyle olmamıştı. Bir grup asker gelip kurtarmıştı beni. Bu askerlerin başında da hayatıma ışık olan Yeşil Gözlü Asker vardı.
Anlamıştım aslında. O gözlerle gözlerim ilk kesiştiğinde çok iyi anlamıştım. Hayatımın merkezine yerleşeceğini, her şeyim olacağını anlamıştım.
O günden sonra hayatım çok güzel olmuştu. Birbirinden manyak beş askerin komutan yardımcısı olmuştum. Her ne kadar beni sinir etseler de kendimden bile çok seviyordum onları.
Kâh gülmüştük, kâh üzülmüştüm, kâh da ağlamıştık. Kayıplar vermiştik... Hayatımız alt üst olmuştu... Kaçak olmuştuk... Ama bunlara rağmen dimdik durmayı başarmıştık. Belki de hayat üzüntülerimizi çok bulmuştu ve bize iki mutluluk sebebi vermişti. O iki mutluluk ise Mira ve Mert'ti...
O Yeşil Gözlü Askerin çocuklarımın babası olacağını tahmin etmiyordum. Evet hayatımın orta yerinde hüküm süreceğini hissetmiştim ama bu kadarını... İşte bunu tahmin etmemiştim.
Şöyle geçmişe dönüp bakıyordum da... Çok şey yaşamıştık ya. Çok şey yaşamıştık ama dimdik durmayı başarmıştık. İşte bu dik duruşlarımız sayesinde mutlu olmayı başarmıştık.
Daldığım düşüncelerden sıyırıp önüme baktım. Önümdeki kağıtlara işim bitince odamdan çıkıp taburun koridorunda ilerlemeye başladım. Mesleğime geri dönmüştüm ama operasyonlara çıkmıyordum. Çocuklarım hâlâ emzirme döneminde olduğu için masa başı işleriyle uğraşıyordum ve bugünde eksik olan birkaç dosya için gelmiştim.
Taburun bahçesine çıkınca bahçede çocuklarımı aradım. Az ileride başta bizim tim olmak üzere bir grup askerin yanında görünce oraya ilerledim. İşim kısa olduğu için onları da buraya getirmiştim. Aslında daha sık getirmeyi çok istiyordum ama burası askeriyeydi, ne olacağı hiç belli olmazdı. Bu yüzden onları riske atıp sık sık buraya getiremiyordum.
