Het is mijn kind

1. De zoete geur van pannenkoeken

Vanaf het moment dat ik naar binnenloop komt een vlaag aan herinneringen naar boven. De houten deur die kraakt als het wordt geopend, het scherpe gerinkel van het belletje dat erboven hangt en de zoete geur van pannenkoeken. Het hoort allemaal bij fijne herinneringen van vroeger. De laatste keer dat ik hier was lijkt wel een eeuwigheid geleden terwijl het in werkelijkheid niet meer dan 6 maanden is. Nog steeds een lange tijd, maar toch. De omgeving van het pannenkoekenrestaurant voelt nog steeds vertrouwd.

Met een licht zenuwachtig gevoel loop ik naar binnen. Terwijl ik richting de keuken loop kijk ik nieuwsgierig om me heen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Alles is nog precies hetzelfde ingedeeld. Links een rij met ronde tafeltjes en rechts de grote vierkanten tafels voor grotere groepen, met een lange rode bank die tot ver naar achteren doorloopt. Comfortabele, simpele stoelen staan netjes op zijn plek met de kleuren rood en donkerbruin afwisselend.

De theelichtjes op de tafels zijn aangestoken en de menukaart staat netjes op zijn plek. Aan het plafond hangen grote ronde lampen die om de zoveel meter de ruimte om zich heen verlichten. Het is een vrij groot restaurant met een gezellige sfeer in rood en bruine tinten. De plaatsen zijn bezet door gezinnen, stelletjes en kinderen. Het geroezemoes en gelach klinkt door elkaar. Serveersters lopen gehaast langs elkaar heen met meerdere borden die ze behendig op hun arm balanceren.

Vlak voor ik de keuken in wil lopen komt een oude bekende, met een dienblad vol gezet met drankjes, naar buitenlopen. Ze heeft zoals ik gewend ben haar lange blonde haren in een hoge staart gebonden en een bruin gevlochten armbandje om haar linker pols. Het is een cadeau geweest van haar vriendje. Nooit doet ze het af.

Met grote ogen kijkt ze me aan. Ik lach verlegen. 'Hallo Emily.'

Een enthousiaste kreet klinkt uit haar mond en vlug zet ze het dienblad op de lege tafel naast haar. 'Oh my god Sophie!'

Ze springt naar voren en geeft me een stevige knuffel. 'Wat goed je weer te zien! Ik wist niet dat je alweer zou beginnen met werken.'

Ik lach. We laten elkaar los. Ik zie hoe ze me nieuwsgierig aankijkt en ik kan al raden wat ze wilt weten. Ik heb het er moeilijk mee gehad maar nadat ik had aangekondigd dat ik tijdelijk zou stoppen met werken kon ik er niet meer omheen draaien. Daarbij verraadde mijn dikke buik natuurlijk ook al wat er gaande was.

Logischerwijs was ik bang voor de vooroordelen of gemene roddels. Daarentegen hebben de meeste collega's heel lief gereageerd en me zelfs gefeliciteerd met mijn zwangerschap. Nu zijn we zes maanden verder en ik heb het gevoel alsof ik een nieuw leven leid. Ik ben nog steeds Sophie, het meisje met de bekende bruine krullen en groene ogen, maar in mijn hoofd ben ik herboren. Ik ervaar nu een nieuw bestaan. Een leven waarin ik veel meer verantwoordelijk op mijn schouders draag. Het leven van een moeder.

Emily's grote ogen kijken me vol spanning aan.

'En?'

'Het is een meisje. Ze heet Serena,' zeg ik. Opnieuw begint ze enthousiast te roepen en nogmaals omhelst ze me. Het is misschien een beetje overdreven, toch helpt haar altijd vrolijke humeur wel. Het maakt mij ook weer vrolijk.

Ze trekt me mee de keuken in. De drankjes die ze rond moet brengen is ze helemaal vergeten. Binnen is het een grote drukte die met veel geschreeuw en snelle bewegingen onder controle wordt gehouden. Overal waar ik kijk zie ik het typische plaatje van een keukenrestaurant. Grote apparaten, een lang aanrecht, ovens, pannen waar pannenkoeken worden omgedraaid door meerdere koks in een wit uniform en jonge meisjes en jongens die in en uit lopen met dienbladen, glazen en borden.

In de lucht hangt een sterke geur van pannenkoeken en zoetigheid die mijn neus binnendringt. Bijna was ik vergeten hoe het was om hier drie lange avonden per week te werken. Bijna was ik vergeten hoe ik aan het einde van de week geen pannenkoek meer kon zien zonder misselijk te worden.