Het is mijn kind

32. Breek haar en ik breek jou

Terug in de tijd: zondagavond.

De dag van de tweede kans. De dag van de speciale plek. De dag waarin Sophie haar oude ik losliet.

Maar hoe zat het dan met de jongen die dat allemaal heeft aangericht?

Wat ging er om in het hoofd van Mike Moore?

...

Er hangt een sfeer van treurnis in de lucht. De draagbare koelte van de herfst is samen met de dag aan zijn eind gekomen. Er is plaats gemaakt voor een onaangename, bijna niet te verdragen kou. De temperatuur is flink gedaald. Ontelbaar veel regendruppels zijn losgekomen uit de donkerblauwe lucht. Ondanks dat het regen is gestopt en de wind zich koest houdt blijft het fris. Hij ziet het niet alleen, hij kan het ook voelen.

Zijn handen voelen koud door de lage temperatuur van de beginnende nacht. Hij voelt hoe zijn lichaam er alles aan doet om hem warm te houden. Terwijl elk normaal persoon zich in zijn of haar huis bevindt, daar waar de kou niet kan komen en er warmte gevonden wordt bij de openhaard of een stapel zachte dekens op bed, laat hij zich omringen door de buitenlucht. Hij doet de moeite niet zichzelf ervan af te weren. Het maakt hem niet uit dat het houten bankje waar hij op zit geen warmte heeft, of dat er een grote kans is dat er een nieuwe regenbui gevormd wordt. Herfst heeft nou eenmaal niet het weer van de zomer of lente. Bovendien heeft hij andere dingen om over na te denken.

Het nadenken, ook wel de controle loslaten en de gedachtes zijn gang laten gaan, geeft hem onprettige spanning. Het maakt hem zelfs een tikje nerveus. Om die lichte onrust in bedwang te houden heeft hij een sigaret opgestoken. Een van de vele vandaag.

De rook vormt onzichtbare, bijna witte cirkeltjes die langzaam omhoog gaan en zich vermengen met de lucht. Zijn vingers omklemmen de sigaret waarvan hij constant een trekje van wilt nemen, ook al weet hij dat het roken slecht is. Hij is immers niet dom. Hij weet dat het troep is die zijn gezondheid in gevaar brengt. 

Toch kan hij het niet laten. Hij heeft het nodig. Hij is verslaafd en hij hoeft niet de moeite te doen om dat te ontkennen. De stoffen die erin vermengd zitten geven hem verlichting, een goed gevoel. En hij weet dat het allemaal schijn is. Hij weet dat het uiteindelijk allemaal draait om mentale wilskracht. Zolang je sterk genoeg bent in je hoofd heb je geen getraind lichaam nodig om het te weerstaan.

Hij is sterk. Daar is geen twijfel over mogelijk. Hij heeft zowel aan zichzelf als aan vele anderen bewezen dat hij fysiek én mentaal genoeg kracht heeft om zich te verzetten tegenover een heleboel verleidingen. Het roken is het enige wat hem de baas is. En dat is niet gek. Iedereen heeft zo zijn eigen ding. Bij hem is het roken, een ander kan niet zonder alcohol. Weer een ander drugs. Bij sommige is eten de oplossing. Het maakt ook niet uit wat het is. Het punt is dat iedereen een zwakte heeft. Of we dat nou willen of niet: het is menselijk. Misschien nadelig – het woord "zwakte" klinkt niet erg positief – maar hij heeft ook bedacht dat er zonder zwakte niks zou zijn om voor te vechten. Woorden die hij na enige tijd heeft geleerd. Een belangrijke les om te onthouden.

Zwakte maakt de mens kwetsbaar, maar menselijk. En vergeet niet dat de sterkte die een mens ontwikkelt, ontstaat vanwege zwakte.

Geïrriteerd kijkt hij op. Vanaf het houten bankje heeft hij perfect beeld op de zijlijn van de lange weg, waar lantaarnpalen licht uitstralen als gaten in een zwart geheel. Het liefst zou hij ze kapot maken. Met steen, of wat dan ook. Hij zou de lichten willen doven. Een voor een. Zolang de lampen blijven schijnen kan hij zich op zijn gemak voelen. Niet volledig. Voor hem moet het donker zijn. En niet vanwege de duisternis, het kwaad of iets van dat soort dramatische termen. Nee, daar moet hij niks mee. Het geeft hem simpelweg een rustgevend gevoel als hij minder goed gezien kan worden.