Het is mijn kind

58. De moordenaar heeft een naam

Ik weet niet wat ik kan verwachten van de afspraak die Mike en ik moeten nakomen. Alles is me onbekend. Het enige wat ik begrijp is dat het een samenkomst is tussen twee vijandige maffiagroepen. Een conflict tussen Tyco en Richard. In naam van zijn vader zal Mike de groep leiden. Het zal de eerste en hopelijk de laatste keer zijn dat ik betrokken raak in zoiets gevaarlijks en groots.

Terwijl we gespannen naar het genoemde adres toelopen probeer ik me een beeld voor te stellen. Ik doe een poging om de tot nu toe anonieme vijanden een gezicht te geven. Is het net zoals in films? Staan we zo meteen recht tegenover een groep mannen in lange jassen en een zonnebril op? Of is dat onzin? Ik weet het niet. En ik ben niet de enige. Zelfs Mike blijkt Tyco nog nooit te hebben ontmoet. Niet in het echt. Verder dan een kort telefoongesprek waarin ze elkaar bedreigen is hij niet gekomen.

De genoemde locatie blijkt een verlaten pand te zijn. Aan de rand van de stad zijn we tot stilstand gekomen. De gekozen plek is perfect voor een afspraak als deze. We zijn ver van de stadsdrukte af en de omringende weilanden zorgen voor een grote afstand tussen het pand en de vrijstaande huizen in. Er is niemand die ons kan horen of zien. 

Wantrouwend observeren we het donkerbruine gebouw. Mike is de eerste die naar voren stapt om de ingang te vinden. Zenuwachtig kijk ik toe hoe hij zonder angst de stalen deur een duw geeft. Met veel gepiep komt het in beweging. Langzaam ontstaat er een opening. Het is binnenin te donker om vanaf hier iets te zien. De jongens achter mij houden hun handen vlakbij hun rug. Als er iets gebeurt hebben ze hun wapen vliegensvlug paraat.

Langzaam gaan we naar binnen. Onmiddellijk merk ik hoe uitgestorven het pand is. Overal waar ik kijk is het donker. De zwakke lampen die hoog boven de muren hangen zorgen ervoor dat we nog net wat kunnen zien. Door de schemerige ruimte zie ik een kale grond en muren die beklad zijn met graffiti. Het doet me een beetje denken aan een verlaten treinstation. Eentje die we midden in de nacht betreden, maar dan zonder toestemming. 

Opeens klinkt er een hard geluid. Geschrokken blijf ik staan. Hooguit twee meter van me vandaan spat een klein raam uiteen. In een reflex hou ik mijn handen voor mijn hoofd. Als ik opkijk zie ik de glasscherven die zich op de grond hebben verspreid. Mike en de andere jongens hebben automatisch hun wapen gepakt.

Beschermend komt Mike voor me staan. Zijn ogen gaan van links naar rechts. In stilte gebaart hij naar achteren. Alexander en Remco reageren erop door naast me te lopen. De een links en de ander rechts. In een cirkel staan ze om me heen. Ik voel me er erg ongemakkelijk door. Aan de andere kant weet ik dat ik de zwakste ben en daarom de meeste bescherming nodig heb.

'Het is de bedoeling dat we een vredig gesprek gaan voeren jongens,' klinkt het plotseling.

In een ruk draaien we ons om. Waar ze vandaan komen is me een raadsel maar vanuit het niets staan er meerdere jongens tegenover ons. Gespannen staar ik ze aan. Ik tel acht jongens die ongeveer dezelfde leeftijd als die van Mike hebben. Het zijn jongvolwassen jongens die net als Mike's groep hun wapen voor zich richten. Verder staat er middenin de bende een man. Het is niet moeilijk te raden wie het is. En naast hem zie ik Isaac. In zijn armen ligt Serena.

'Fijn dat jullie gekomen zijn,' zegt de man. 'Wel jammer dat jullie meteen je wapen tevoorschijn halen bij het eerste beste geluid. We hoeven maar een raam in te slaan of jullie hebben het al in jullie handen. Jammer. Het toont aan hoe weinig vertrouwen jullie in ons hebben.'

Niemand zegt wat. De jongens wachten op een bevel van Mike. Ik zie hoe kwaad hij naar de man staart. Mijn ogen gaan alleen maar naar Isaac. Naar de jongen die ik blind heb vertrouwd. De jongen die ik in mijn leven heb toegelaten. Ik heb met hem gepraat en gelachen. Ondertussen heeft hij Charissa aangereden. Ondertussen heeft hij mijn dochter ontvoerd. En nu houdt hij haar vast. Zijn vieze, vuile poten dragen mijn engel.