Het is mijn kind

37. Wordt maar snel beter Charissa!

Starend naar de klok wacht ik op het verlossende moment van de bel, het geluid die aangeeft dat het weekend is. Het gaat me allemaal veel te langzaam en ik kan dan ook niet wachten tot ik de school mag verlaten. Van 's morgens vroeg tot nu heb ik mezelf continu in de gaten moeten houden, lettend op hoe ik keek en wat ik zei. Niet alleen heb ik me overdreven beleefd moeten gedragen om ermee aan de leraren te laten zien dat het spijbelen een grote fout was, ook de rest heeft op me gelet alsof ik een crimineel was en zij de politieagenten.

Voor mijn gevoel is de gehele school aan het controleren hoe ik me gedraag. Alsof de laatste paar dagen het meest interessante is wat ze gezien hebben en ze zich daarom maar op mij concentreren. De gedachte dat er over mij is gepraat als de grote roddel van de school was al pijnlijk, maar de woorden daadwerkelijk horen heeft het nog vele malen erger gemaakt.

"Moet je horen. Dat ene meisje uit 5vwo, Sophie nog wattes, is helemaal debiel geworden. Dus eerst wordt ze zwanger van een of andere badboy die niemand kent, gaat ze na de bevalling helemaal schijnheilig doen alsof ze een heel lief meisje is en vervolgens wordt ze helemaal een bitch. Ja echt hoor! Ze kleedde zich opeens als een slet en ze zei allemaal rare dingen tegen John. Waarschijnlijk was ze dronken. Daarna is ze gewoon een paar dagen niet op school komen opdagen. Stoer hoor. Een ding is zeker: zij maakt geen kans op de moeder-van-het-jaar award... Moet je voorstellen hoe dat kind van haar er over een tijdje uit zal zien."

Ik kon alles hebben. Alles. Op die laatste woorden na. Commentaar hebben op mijn daden, waarvan niemand zich afvraagt hoe het zo ver heeft kunnen komen, is een ding maar om vervolgens óók nog eens kritiek te geven op mij als moeder, is een gevaarlijke grote stap over de grens. Toen ik deze roddel halverwege de lunchpauze bij toeval hoorde zeggen door een meisje, waarvan ik niet eens wist dat zij überhaupt van mijn bestaan af wist, scheelde het niet veel of ik had haar aangevallen. Ik heb geluk gehad dat Lola en Josh erbij waren en me vrijwel meteen tegenhielden.

"Laat de haters praten. Ze zijn het niet waard." Zei Lola.

De pauze is een halfuur geleden aan z'n eind gekomen. Nadat Lola de kledingoutfit van het meisje volledig heeft afgekraakt en Josh meldde dat het een van de weinige momenten was dat hij bereid was een meisje te slaan, ben ik weer wat kalmer geworden. Ondanks de woede die alsmaar sneller de overhand blijkt te krijgen probeer ik me te gedragen op een manier dat iedereen tevreden is. 

Een andere keus heb ik niet. Ik moet de mensen om wie ik geef laten zien dat ik nog steeds de Sophie ben die ze al zolang kennen. Ook als ik diep vanbinnen al weet dat ik absoluut niet meer dezelfde ben. Maar dat is iets wat ik geheim hou. Hoe kan ik ook anders? De hele wereld doodleuk vertellen dat ik een knipperlicht relatie heb met de vader van mijn kind, waarvan ik overigens niet weet wat hij doet als ik er niet ben, en het feit dat ik kennelijk gestalkt word is niet echt een optie...

Leunend op mijn linkerhand staar ik voor me uit. Ik doe mijn uiterste best om de leestekst die op tafel ligt goed te bestuderen, maar het enige wat ik zie zijn talloze lettertjes zonder inhoud. Normaal gesproken is Nederlands een makkelijk vak. Iets waar ik geen moeite mee heb om er tijdens het laatste uur op vrijdagmiddag mee bezig te zijn. Nu is het anders. Ik voel me ongewenst en tegelijkertijd kijk ik iedereen die ik al jaren ken op een andere manier aan. Mike's woorden van gisteren hebben daarvoor gezorgd.

"Je mag niemand vertrouwen. Niemand." 

Ik weet dat Mike zijn waarschuwing bloedserieus neemt. Toch kan ik er weinig meedoen. Het idee dat een bekende zoiets ergs als een bedreiging naar mij zou sturen is te ongeloofwaardig. Het zou te erg zijn.