Het is mijn kind

11. Ze begrijpt het niet

Met alle kracht die hij heeft bedwingt hij zichzelf niet uit te barsten en zo snel als hij kan beent hij Sophies straat uit. De spanning en stress stroomt in volle vaart door hem heen met een opgejaagd gevoel als gevolg. Zijn hart klopt sneller en zijn ademhaling is heviger. Het is zo erg dat hij voor een kort moment bang is de controle te verliezen. Hij is dan ook echt bang geweest. Niet dat hij dat ooit zou toegeven aan wie dan ook, maar bang was hij. Angstig dat ze erachter was gekomen. Het idee alleen al maakt hem gek. Het zou alles verpesten.

Ze zou hem nooit meer op dezelfde manier aan kunnen kijken. De klik die ze hadden, de klik die ze hebben: het zou verdwijnen. Oplossen als sneeuw voor de zon. En alle plannen die hij heeft gemaakt zouden niet meer kunnen. Het plan om de band tussen Sophie en hem weer sterk te maken. Het plan om een goede vader voor zijn prachtige dochter te zijn. Het plan om een gezin te kunnen zijn. Wellicht vreemd voor een 19-jarige jongen. Als hij zich ook werkelijk als een 19-jarige zou voelen, maar dat doet hij niet. Het is slechts een getal. Het betekent niets. Voor zijn gevoel is hij al eeuwen geleden volwassen geworden.

Naar school gaan, plezier hebben met vrienden en zenuwachtig zijn voor feestjes en dates zijn allemaal punten die hij allang achter zich heeft gelaten. Het enige waar hij nu echt op hoopt is de droom om een gezin te zijn met Sophie en Serena. Een wens die hij stiekem altijd al heeft gehad. Misschien te onwaarschijnlijk voor nu, maar hij hoopt nog steeds dat het ver weg in de toekomst uit kan komen.

Tenslotte zou tijd de wonden van vroeger moeten helen. Toch? Hij vraag het zich af. Zou Sophie hem ooit compleet vergeven voor alles wat hij heeft gedaan? Voor het weggaan, voor het niet meer terugkomen en de geheimen die hij haar niet kon en nooit zou kunnen vertellen. Maar het belangrijkste: hij is er niet geweest toen Serena kwam. Haar dochter. Zijn dochter. Zijn prachtige engeltje. Een geschenk uit de hemel. Een lichtstraal om de duisternis te verlichten. Ze geeft hem hoop. Motivatie. Ze is alles wat hij nodig heeft om de goede kanten van zijn menselijkheid te behouden en te geloven dat de wereld ook nog goed kan zijn.

Ze zal de pure goedheid van Sophie uiten wanneer ze opgroeit en een voorbeeld zijn voor vele. Zoveel kan hij zien wanneer hij haar ziet. Zoveel kan hij voelen wanneer hij haar vast heeft. Het gevoel dat hij bij haar krijgt is onbeschrijfelijk. Het is niet uit te leggen in woorden. Het is gewoon prachtig. Een ding weet hij zeker. Hij zal haar koste wat het kost beschermen tegen al het kwaad in deze wereld. Wat hij daar ook voor zou moeten doen. Niets is te zwaar. Haar geluk is wat telt.

Zonder het besef hoe veel hij ondertussen heeft gelopen komt hij tot stilstand. Wanneer hij zich omdraait krijgt hij pas in de gaten hoe ver hij al is. Sophies straat is allang uit het zicht verdwenen. Hij is niet eens meer in haar woonwijk. Met een diepe zucht probeert hij zichzelf te kalmeren. In zijn hoofd ziet hij alleen maar het beeld van zijn agressieve houding tegenover Sophie. Hij heeft er spijt van. Hoe kwaad hij ook is. Hij heeft zich voorgenomen dat ze nooit maar dan ook nooit bang voor hem zou moeten zijn. Nu is die belofte verbroken. Hij heeft de angst in haar ogen gezien. Hij was dan ook zo boos. Zo kwaad.

Hoe heeft ze dat risico kunnen nemen? Ze weet toch dondersgoed dat zijn geheimen van hem zijn en van niemand anders? Het mag dan een zware last op zijn schouders zijn maar zijn wil om het zo te houden is ijzersterk. Niemand mag het weten. Niemand. Inclusief zij. Verbergen mag moeilijk zijn maar het is altijd nog makkelijker dan de waarheid. Het is beter zo.

De rustige straten zijn vervangen voor een brede weg met snel rijdende auto's en een stoep voor voetgangers. De weg loopt in een rechte baan verder door dan nu te zien is en leidt het verkeer rechtstreeks naar de stad, ook wel het hart van deze plaats genoemd. De plek waar de huizen smaller worden en je nooit alleen zal lopen. Het is de plek waar het altijd druk is. Iedereen in de buurt lijkt wel een reden te hebben om hierheen te komen. Als ze hier niet komen om de vele winkels met ieder een eigen reclamebord te bezoeken dan is het wel weer iets anders. Shoppen, uiteten bij restaurants, de bioscoop of de grote bedrijven voor economische zakenlui. De stad heeft altijd een reden om te bezoeken.