Het is mijn kind

26. Allemaal jouw schuld

Opgelucht dat ik niet langer meer naar de onzin van meneer Jollen hoef te luisteren, slenter ik kalmpjes naar mijn kluis. Terwijl ik de boeken er iets te hardhandig in gooi voel ik een paar ogen op mijn rug branden. Met een strak gezicht draai ik me om en kijk hierdoor recht in de ogen van Julia, het meisje die haar kluisje naast mij heeft en het altijd gezellig vindt om een praatje te maken.

'Hé Soof, hoe is het met je?' klinkt Julia's irritante stem, altijd op een vriendelijke en onschuldige toon. Al probeert ze het uit beleefdheid te verbergen: de vraagtekens in haar blik zijn overduidelijk. Ik zie hoe ze mijn uiterlijk onopvallend probeert te observeren. Zonder schaamte haal ik mijn hand door mijn haren. De gekrulde plukken vallen in een natuurlijke beweging langs mijn gezicht. Van de nette paardenstaarten of natuurlijke looks is niks meer te zien. Wilde haren, mascara en rode lippenstift is de nieuwe instelling.

'Helemaal prima Julia. Alles gaat helemaal prima. Hé, wees even de brave meid die je altijd bent en hou mijn tas even vast.'

Zonder op instemming te wachten duw ik mijn tas in haar handen, haal de rode lippenstift tevoorschijn en ga er geconcentreerd mee langs mijn lippen. Ik zet nog een stapje dichterbij het spiegeltje die sinds vanmorgen in mijn kluis hangt, tuit mijn lippen en schenk mijn spiegelbeeld een tevreden glimlach. Zo. 'Perfect.'

'Ik wist niet dat je zo'n fan was van make-up. Het staat je wel hoor. Anders en een tikje uitdagend, maar wel mooi.'

Mijn aandacht gaat nauwelijks naar haar woorden en zonder erop te reageren trek ik in een vlugge beweging mijn jas aan, sluit ik de kluis en gris ik mijn tas weer uit haar handen. In een zelfverzekerde houding loop ik van haar weg, wetend dat ze me nu vragende blikkende toewerpt.

Eenmaal buiten koop ik een blikje cola en een zak paprika chips in de kleine supermarkt vlakbij de school. De luide beat van een populair dansnummer dreunt door de oortjes van mijn telefoon en zachtjes maar verder onopvallend beweeg ik mee in het ritme. Onderweg kom ik een paar onbekende jongens tegen. Een ervan geeft me een veel betekende grijns. Ik hoef er geen seconde over na te denken of ik geef hem een flirtsignaal in de vorm van een knipoog terug. Hij heeft het gezien, blijft me nog een paar lange secondes aanstaren en loopt uiteindelijk toch verder. Jammer.

Tijdens het wandelstuk van de supermarkt naar de school slenter ik langs een klein winkeltje met allerlei pracht en praal. Een klein potje met diepblauwe nagellak en een laagje glans vraagt onmiddellijk mijn aandacht. Abrupt stop ik met lopen en zet geïnteresseerd een paar passen terug. Door de etalage heen bekijk ik de spulletjes. Er liggen onder andere ontelbaar veel potjes nagellak in allerlei kleuren. Verder ligt er een uitgebreid schap aan lippenstiften, mascara, eyeliner, poeder, sieraden en ga zo maar door. Het is het droomwinkeltje voor elk meisje en ik kan maar niet begrijpen dat ik in 5 jaar schooltijd nog nooit hier naar binnen ben geweest.

Het feit dat de oude ik zou bedenken dat geld beter bewaard kan blijven voor "nuttige dingen" is hier waarschijnlijk de reden voor. Ik grinnik bij de gedachte en haal mijn schouders op. De oude ik is ondertussen het verre verleden. Met andere woorden iemand waarvan haar mening er niet meer toe doet. En met die woorden heb ik mezelf overtuigd en stap glimlachend naar binnen.

Bij de kassa wordt niet alleen het potje diepblauwe nagellak afgerekend, maar ook een flesje parfum, roze lippenstift en twee soorten mascara. Zonder een gevoel van enige twijfeling of spijt rits ik mijn portemonnee open. Wat ik echter niet had verwacht is dat er alleen nog een envelop in zit. De envelop waarin een deel van het werkloon wordt bewaard voor Serena, voor als ze bijvoorbeeld nieuwe kleding nodig heeft. Het is geld dat ik alleen maar in het belang van Serena zou uitgeven, dat heb ik streng met mezelf afgesproken.