Het is mijn kind

43. Wie niet zwijgt...

Voor het eerst in zijn leven is er een moment gekomen dat hij het wilde vertellen. Heel even was de behoefte aan waarheid groter dan veiligheid. Heel even. Voor een tijd van welgeteld niet langer dan een halve seconde wilde hij het haar vertellen. De smekende toon in haar stem, de wanhoop in haar groene ogen en de breekbaarheid over haar lichaam werd hem bijna teveel. 

Mike heeft zichzelf net op tijd weten te herstellen. De gedachte Sophies leven nog onveiliger te maken dan het inmiddels is geworden houdt hem scherp. Het weerhoudt hem van de waarheid. Het is dé reden dat hij leeft met een geheim, een gebeurtenis uit zijn verleden wat hem heeft gemaakt tot hoe hij nu is. Iemand met taken. Iemand met verantwoordelijkheid. Een man die alleen kan handelen als hij niet hoeft na te denken over gevoelens van anderen. Emoties van mensen. Van haar. Van zijn schoonheid waar hij meer om geeft dan goed voor hem is.

Met gemengde gevoelens is hij van haar weggelopen. Zijn verstand zegt Sophie te overtuigen om niet naar de politie te gaan. Zijn hart vraagt Sophie hem te vertrouwen. Als ze ook maar een beetje vertrouwen in hem heeft, zal ze niet gaan. Hoe verward ze ook mag zijn. Hoeveel vragen ze ook mag hebben. Het is uiterst belangrijk dat hij dit regelt. Hij en niemand anders. Bovendien is er niemand die weet wat hij weet. Niemand die begrijpt waarom zijn meisje lastiggevallen wordt. Niemand die begrijpt waarom Charissa is aangereden. Niemand die begrijpt waarom zelfs zijn dochter wordt bedreigd.

Nadenkend over de problemen die hij moet oplossen gaat Mike de straten door. Het bos heeft hij inmiddels achter zich gelaten. De welbekende stad is ervoor in de plaats gekomen. Hoe verder hij loopt hoe smaller de wegen worden. De grote open straten met snel rijdende auto's op de weg en voetgangers op de stoep verdwijnen, smalle steegjes richting de verlaten achterbuurt komen ervoor in de plaats. Het is de schaduw van de verlichte stad.

Hoe dieper hij zichzelf naar deze plek brengt hoe ruwer hij zichzelf opstelt. Het zijn niet alleen de donkerkleurige kleding, de sigaret in zijn mondhoek of het kleine litteken in zijn nek wat verraadt dat hij bekend is met de buurt; ook zijn verharde blik en aanvallende houding maakt het meer dan duidelijk. Doelgericht loopt hij naar de gewenste plek. Met elke stap die hij zet gaan zijn ogen vluchtig heen en weer, oplettend op mogelijke bedreigingen in de buurt.

Aan het eind van een lange doodlopende steeg blijft hij staan. Rechts van hem staat een muur die minstens tien meter verder doorloopt. De dichtstbijzijnde huizen zijn weer meters van de stenen muur vandaan. Mike kan gerust zijn afspraak nakomen zonder bang te hoeven worden voor nieuwsgierige getuigen.

'Ik dacht dat je niet meer zou komen,' zegt de jongen tegenover hem. Mike gooit zwijgend zijn opgerookte sigaret op de grond en negeert daarmee de jongens uitspraak.

'Vincent,' zegt Mike uiteindelijk en doet daarbij geen moeite zijn irritatie te verbergen. 'Je weet dat ik me hou aan mijn afspraken. De eerst volgende keer dat je daar over twijfelt betekent het einde van jouw taak hier. Begrepen?'

Vincent is de strenge toon van Mike gewend. Zonder tegenspraak knikt hij, als teken dat hij het begrijpt.

'Mooi, dan kunnen we het nu over nuttige onderwerpen hebben. De klootzak die steeds meer problemen veroorzaakt bijvoorbeeld. Hoe langer jij erover doet om nuttige informatie te verzamelen en aan mij door te geven, hoe groter de kans wordt dat er mensen gewond raken. Mensen waar ik verantwoordelijk voor ben Vincent.'

'Nu we niet een maar twee taken hebben gaat het moeilijker. Ik heb niet zoveel mannen als normaal. Alexander, Marco en Remco zijn nog altijd op zoek naar nieuwe antwoorden voor-'

'Bespaar me je smoesjes Vincent!' Schreeuwt Mike. Zijn ogen staan fel. Zijn lichaam hard. De stijgende hartslag negeert hij. Intimiderend buigt hij voorover. De jongen die alles met hem heeft meegemaakt kijkt hem kalm aan. Ondanks zijn geschreeuw is er geen vleugje angst van Vincents gezicht af te lezen. En dat is precies hoe het hoort.