Het is mijn kind

40. Verantwoordelijkheid

Op het conflict met Jason na is het een geslaagde middag geweest. Nadat Mike en ik de luiers en het berenpakje bij de HEMA hebben afgerekend, zijn we op zoek gegaan naar het een en ander aan babyspullen. Meer dan de helft van de artikelen waren compleet onbekend voor Mike en zowel de verkoopmedewerkers van de winkels, als ik, hebben er hard om kunnen lachen. Ondanks dat hij nog veel als ouder moet ontdekken, weet ik dat Mike een van de beste vaders ter wereld zal worden.

Ik glimlach. Mike heeft zijn uiterste best gedaan. Hij heeft de afgelopen uren zonder schaamte aan mijn zij én die van Serena gestaan. Hij heeft zich niet klein of onbekend gehouden, iets wat helaas wel in het verleden is gebeurd, maar groot. Wat hem betreft mocht iedereen weten dat wij de ouders van het kleine wondertje zijn. Wij, twee tieners. Een jongen van 19 en een meisje van 17. Bizar. Maar waar. 

De middag is voor een groot deel verlopen. Na het shoppen hebben we ervoor gekozen om nog wat te drinken bij een klein tentje, om vervolgens weer terug naar huis te gaan. Wanneer ik de huissleutel in het slot steek, geeft Mike's telefoon aan dat het stipt 16:00 uur is. Precies op het moment dat hij zijn mobiel tevoorschijn haalt, licht het scherm op en maakt het daarbij een kort, schel piepje.

'M'n wekker,' mompelt Mike als hij me vragend naar hem ziet kijken. Zonder er wat mee te doen zet hij het uit en stopt zijn telefoon weer terug in zijn zak. 

'Moet je ergens zijn?' Vraag ik nieuwsgierig.

Hij schenkt me een glimlach. 'Alleen hier bij jou schoonheid.'

Ik word er verlegen van. Hij knipoogt, pakt de winkeltassen van me over en loopt voor me naar binnen. Terwijl hij de deur openhoudt duw ik de kinderwagen naar voren. Serena is stilletjes de omgeving aan het verkennen. Als we de drempel overgaan zwaait het speeltje boven haar hoofd kort heen en weer. Aandachtig begint Serena ernaar te staren. Ik grijns. Wat is ze toch een schatje.

Tevreden maar volledig uitgeput kom ik de woonkamer binnen. Mam is op de bank een dik boek aan het lezen. Op de tafel voor haar staat een tot de helft gevulde mand met kleding. Ernaast liggen al een aantal stapeltjes met keurig opgevouwen kleren. Als mijn ogen op een set onderbroeken en bh's valt begin ik onbewust te blozen. Shit. Moet mam nou net deze middag al mijn gewassen lingerie gaan sorteren? In de woonkamer waar Mike nu ook aanwezig is?! 

Ik kuch. 'Heey mam, we zijn weer thuis hoor.'

Ze kijkt op. Terwijl er een vriendelijke glimlach op haar gezicht verschijnt, slaat ze haar boek dicht en staat vervolgens op. 'Hallo. Jullie zijn lang weggeweest. Was het leuk?'

Ik knik. Mijn wangen gloeien nog steeds uit schaamte. Achter me hoor ik Mike iets liefs tegen Serena mompelen, die opeens zin blijkt te hebben om te gaan krijsen. Al zijn aandacht gaat nu naar Serena en haar opkomende huiluitbarsting. Dit is mijn kans.

'Ja hoor, het was heel gezellig. We hebben van alles gehaald.' Terwijl ik antwoord wenk ik zo onverschillig mogelijk richting de stapel kleding. Mams opgetrokken wenkbrauwen geven aan dat ze het niet begrijpt. Als ik geluidloos de woorden "onderbroek" en "bh" met mijn lippen vorm, lijkt ze het te snappen. Met haar lippen stijf op elkaar, in de poging om niet hardop te lachen, schuift ze haar leesboek over de lingerie. Een last valt letterlijk van mijn schouders. Opgelucht haal ik adem en met een lach draai ik me om. Mike heeft Serena uit de kinderwagen gehaald. Zijn sterke armen dragen haar alsof ze gemaakt is van de lichtste veren. Kijkend hoe hij haar kalmeert voel ik mijn hart smelten.

'Nou, ik ga even een kop koffie zetten. Willen jullie ook wat drinken?' Vraagt mam en verbreekt hiermee de korte stilte. 

Ik schud mijn hoofd. 'Nee ik niet, maar Serena moet wel weer een flesje.'