Het is mijn kind

10. Op zoek naar antwoorden

In een haastig tempo sprint ik de trap af. Aan het eind van de trap maak ik een sprongetje en onhandig beland ik op de vaste vloer. Vliegensvlug werp ik een blik in de spiegel. Veel tijd om mijn uiterlijk te beoordelen heb ik echter niet. Serena heeft midden in de nacht ruim twee uur gehuild en vanaf dat moment heb ik nauwelijks een oog dicht gedaan. Het heeft eeuwen geduurd voor ze weer in slaap is gevallen en ik was alweer klaarwakker. Ik heb geweten dat het geen zin had om weer terug naar bed te gaan en dus ben ik op een stoel naast Serena's bedje gaan zitten.

Mijn ogen kregen het gedurende de tijd moeilijker met open blijven maar op een of andere manier voelde het nodig om wakker te zijn. Voor Serena. Voor mijn dochter. Het voelde alsof ik klaar moest staan voor het geval ze me weer nodig had. En ik wilde het. Ik wilde voor haar klaarstaan. Haar beschermen en haar zien dromen. Misschien een rare gedachte. Maar dat zijn nou eenmaal de moederlijke gevoelens die in me zijn ontstaan.

Het is ochtend en nog geen tien minuten geleden ben ik geschrokken ontwaakt. Blijkbaar is het me toch gelukt in slaap te vallen op de totaal niet comfortabele stoel en nu is het veel te laat om nog op tijd op school te komen. Als een raket ben ik mijn ochtendroutine gestart en zonder te ontbijten wil ik naar buiten rennen met de fietssleutels in mijn hand.

'Sophie je hebt niet eens gegeten!' klinkt mijn vaders strenge stem.

'Daar heb ik toch geen tijd voor!' roep ik geïrriteerd.

Met een ruk zwaai ik de deur open en net als ik een voet over de drempel zet bots ik tegen iemand op. Nou kan ik slecht tegen stressvolle situaties en dat gecombineerd met het tekort aan slaap geeft me de neiging te gaan schelden. Ik heb mijn mond al geopend als de ringtone van mijn telefoon afgaat. 'Wat nou weer?' mopper ik in plaats van de scheldwoorden die ik had bedacht en kijk tegelijkertijd naar degene waartegen ik ben aangelopen.

Een beetje verbaasd kijk ik naar Mike's rug die nu in beweging komt. Met een half opgerookte sigaret draait hij zich om en met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij me aan. Hij wilt iets zeggen maar ik gebaar hem even te wachten.

'Hallo?' zeg ik nu door de telefoon en luister ongeduldig naar een onbekende stem. Het blijkt uiteindelijk de receptioniste van school te zijn die me komt vertellen dat de docent van het eerste lesuur zich op het laatste moment ziek heeft gemeld. In andere woorden: het komende uur hoef ik niet naar school. Ik realiseer dat ik nu genoeg tijd heb gekregen om uit te rusten en opgelucht haal ik adem. Een walm van rook dringt mijn neus binnen waardoor mijn aandacht op Mike wordt gericht.

'Wat doe jij nou weer hier?' is het eerste wat ik tegen hem zeg. Hij kucht en zoekt naar een gepast antwoord.

'Ik eh, ik wilde Serena even zien,' mompelt hij.

Met samengeknepen ogen kijk ik hem aan. 'En je kon je niet bedenken dat ik normaal op school was geweest? En dan bel je niet even aan in plaats van voor de deur te roken?'

Mijn woorden klinken bozer dan de bedoeling is. Toch kan ik het niet laten. Zijn hele aanwezigheid op dit moment is onduidelijk.

'Rustig. Ik was van plan om toestemming aan je ouders te vragen.'

Ik voel mijn ogen groot worden. 'Haal dat idee vanaf nu maar uit je hoofd. Zonder mij mag je Serena niet zien.'

Zijn ogen uiten irritatie maar hij houdt zijn lippen stijf op elkaar. De boosheid om zijn actie bij het plein is ondanks het gebeuren in het park nog niet verdwenen en dat is duidelijk te merken. Er heerst een ongemakkelijke spanning tussen ons in.

'Je hebt beloofd me niet bij haar weg te houden.'

Zijn stem klinkt zwaar. Ik kijk hem aan en geef hem uiteindelijk zijn wil. 'Goed. Heel even dan.'