Het is mijn kind

8. Vergeef me

We zijn nog geen tien minuten in het café voor de lunch die Lola heeft beloofd of ik heb mijn verhaal eruit gegooid. Ook al wilde ik niet als een drama queen overkomen, ik moest mijn verhaal aan ze kwijt om zeker te weten dat Mike's actie niet aan mij ligt. Het is me nu duidelijk geworden dat ik niet de enige ben die er werkelijk niks van begrijpt. Vijf paar ogen kijken me verward aan. Vooral Lola heeft grote ogen en is dan ook de eerste die erop reageert.

'En hij maakte geen grapje of zo? Hij deed gewoon serieus alsof je niemand voor hem was? Hij stelde je niet eens aan zijn vrienden voor?'

Ik knik en voel nog steeds de woede in mijn buik opborrelen. Als ik alleen was geweest had ik zonder enige twijfel een van de stoelen opgepakt en tegen de muur aangegooid. En dan kan het me niet schelen hoe overdreven dat overkomt. Ik ben gewoon verschrikkelijk boos. Dit is zo'n moment dat ik me realiseer dat ik een fout heb gemaakt. Dat ik dom ben geweest. Ik haat het dat ik echt heb geloofd dat Mike er als vader voor Serena wilde zijn. Het is dus allemaal een leugen. Blijkbaar is zijn populaire tienerleventje belangrijker.

'Nou ja zeg. Ik begrijp er niks van!' roept Lola hard genoeg om de aandacht van andere mensen te krijgen. 'Soof,' zegt ze vervolgens en kijkt me met een serieuze blik aan. 'Ik beloof je dat als ik hem ooit een keer tegenkom ik hem voor je in zijn kruis zal trappen.'

'Go Lola!' roept Anouk nu en uiteindelijk schieten we in de lach. Hun reacties doen me goed en ik voel me gelijk een stuk beter.

'Weetje wat? Ik ben het spuugzat me zo met hem bezig te houden. Wij gaan nu gewoon lekker eten en we hebben het er niet meer over.'

Er wordt vrolijk ingestemd en met een glimlach schenk ik mijn aandacht aan de menukaart. Lekkere sandwiches en andere belegde broodjes worden besteld en hoe Josh het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet maar binnen no time staan er een paar shotjes op tafel die dan ook in een keer naar binnen worden gewerkt. De sfeer wordt steeds losser en binnen de kortste keren zijn we een grote, drukke groep geworden die door elkaar heen roept, lacht en praat. Ergens schaam ik me voor ons drukke gedrag al voelt het aan de andere kant gewoon ontzettend fijn om zo'n plezier te hebben en me even niet bezig te houden met allerlei problemen.

Anouk schuift een shotje mijn kant op en kijkt me vragend aan. Caleb en ik zijn de enige die er nog geen hebben genomen.

'Uh ik weet niet hoor,' mompel ik lacherig.

'Oh kom op! Het is geen misdaad om je een keer te laten gaan Soof. Je bent tenslotte niet zwanger meer.'

Anouks woorden maken het verleidelijk. 'Leef een beetje,' voegt ze eraan toe en geeft me een knipoog. In stilte wordt er op mijn antwoord gewacht. Ik bijt op mijn lip en kijk Caleb aan. 'Samen?'

Hij twijfelt ook maar de sfeer is zo gezellig en hysterisch geworden dat we het nog moeilijk kunnen weerstaan. Tegelijkertijd brengen we een glaasje aan onze lippen en in een keer slik ik het spul door. Er wordt gejoeld en geklapt. Hoewel ik het behoorlijk in mijn keel voel branden kan ik niet ontkennen dat het fantastisch voelt om voor even weer de oude Sophie te zijn. De Sophie vóór Mike in beeld kwam en alle tijd erna. Ik was misschien wat wild maar ik beleefde wel geweldige tijden.

Na een super gezellige lunch met de hele groep besluiten we af te rekenen – het was iets te erg om Lola alles te laten betalen – en lopen we op een rijtje naar buiten toe. Anouk, Lexi, Lola en ik hebben onze armen om elkaar heengeslagen en kletsend volgen we de jongens die voorop lopen. Het is ondertussen alweer drie uur in de middag en ik bedenk me dat ik had afgesproken om uiterlijk half vier weer thuis te zijn. Nou weet ik dat het geen ramp is om later thuis te komen maar toch voelt het beter om zo wel te gaan.