Het is mijn kind

55. Een nieuwe ontdekking

De hele weg hebben we elkaars hand vastgehouden. Er is nauwelijks gesproken. We hebben veel om over na te denken. Mike is zenuwachtig om zijn engeltje te zien en ik moet wennen aan het idee dat we weer samen zijn. 

Wat het precies betekent durf ik nog niet te zeggen. De gebeurtenissen zijn te ingewikkeld om meteen te beslissen of we nog een relatie hebben. Ik twijfel teveel om hem als vriendje te zien maar ik geef meer om hem dan slechts een vriend. Net als al het andere ben ik er nog niet over uit.

Thuis aangekomen is het rustig. Stilletjes lopen we de woonkamer in. Op de bank zit Charissa. Ondanks haar verband om haar pols heeft ze Serena in haar armen genomen. Ze zingt een kinderliedje voor haar. Serena's nieuwsgierige ogen laten Charissa keer op keer lachen. Het is ontzettend lief om te horen en te zien. Wanneer ze ons ziet houdt ze abrupt haar lippen op elkaar. Haar glimlach verdwijnt en een tikje geschrokken staart ze Mike aan. Iets vertelt me dat ze niet had verwacht hem nog te zien.

'Charissa? Zou Mike haar even mogen vasthouden alsjeblieft?'

Twijfelend kijkt ze me aan. Als ik haar een geruststellende blik toewerp geeft ze toe. Ze knikt als teken dat het goed is.

Ik neem Mike mee naar de bank. Zijn hand laat ik los. Hij gaat naast Charissa zitten, die Serena heel voorzichtig overhandigt. Met open armen neemt hij haar van Charissa over. Vanaf het moment dat hij Serena vast heeft zie ik zijn ogen oplichten. Zijn ademhaling klinkt bevrijdend. De nachtmerrie waarin hij zijn gezin was verloren is tot een eind gekomen. Hij heeft zijn engeltje weer terug. 

Opgelucht houdt hij haar tegen zich aan. Alles wat ze doet is magisch voor hem. Haar groene ogen die hem aanstaren, haar gebrabbel en haar beentjes die zacht tegen hem aantrappen. Het laat hem lachen. Een onweerstaanbare grijns verschijnt op zijn gezicht. Liefdevol kijkt hij toe. Zijn blik is niet van haar los te maken. Het is een speciaal moment waarin al zijn emoties naar boven komen. 

Even blijven we zo zitten. Als de klok half acht aangeeft kijken Charissa en ik elkaar aan. We weten allebei dat het tijd is om Serena haar flesje te geven en haar naar bed te brengen. Ondertussen drukt Mike een kusje op Serena's voorhoofd. Hij fluistert: 'Je bent een lief engeltje.' Dit is genoeg voor Charissa en mij om niks te doen. Voorlopig. We kunnen het niet over ons hart krijgen om Serena nu uit Mike's armen te nemen.

Elke seconde dat hij met Serena doorbrengt lijkt hem nieuwe energie te geven. Ik kan zijn hoop letterlijk en figuurlijk terugzien in zijn ogen. Het is de liefde voor zijn moeder wat hem kapot heeft gemaakt en het is de liefde voor zijn dochter wat hem weer heelt. Een pijnlijke maar mooie gedachte.

We besluiten hem even alleen te laten en lopen daarom de woonkamer uit. In de keuken gaan Charissa en ik aan de eettafel zitten. Terwijl ik voor ons een glas drinken heb ingeschonken heeft Charissa haar pijnstillers gepakt. Zwijgend stopt ze er drie in haar mond. Na een paar grote slokken water heeft ze het doorgeslikt. 

'Heb je nog veel last?' Vraag ik bezorgd.

Ze haalt haar schouders op. 'Niet meer dan ik gewend ben. Mijn pols valt wel mee en de hoofdpijn voel ik niet als ik medicijnen heb ingenomen. Alleen mijn ribben zijn vervelend. Die blijven zeer doen als ik diep ademhaal, lach of huil.'

Ik knik. Denkend aan het verhaal van Alison vraag ik me af of ik Charissa moet vertellen wat er werkelijk is gebeurd. Bovendien kent ze op dit moment slechts de halve waarheid. Ze weet dat iemand haar expres heeft aangereden en dat diegene mij lastigvalt met berichten. Maar wat ze niet weet is dat hij of zij lid is van de maffia, dat Mike op diegene jaagt en het uiteindelijk om een ding draait: het vinden van Amara's moordenaar.

Mijn gedachten worden verstoord als Charissa plotseling over een ander onderwerp begint. 'Heb je het nieuwe liedje van Beyoncé al gehoord? Het schijnt een hit te worden.'