Het is mijn kind

52. Oude vriendschap, nieuwe vriendschap

Hand in hand lopen we door het park. De frisse lucht doet me goed. Er is verse zuurstof van de hoge bomen, felgekleurde bladeren liggen op de grond en koude wind doet iedereens haren wapperen. Rillend verberg ik me dieper in mijn jas. Ik ruik de muffe geur van regen. Hopend dat er geen nieuwe bui komt kijk ik naar boven. 

Het is niet de eerste keer dat Caleb en ik hier komen. Het park is een beetje ons ding geworden. Dat geldt voor nu maar ook voor vroeger. We kennen elkaar tenslotte al jaren. Door de tijd heen zijn we hier gekomen als we wilden lopen, praten, lachen of huilen. Het is allemaal goed. In het park kan het allemaal.

Samen lopen we en samen luisteren we muziek. Caleb draagt een oortje en ik draag een oortje. In stilte gaan we het pad af. We kijken naar de kinderen die enthousiast rondrennen, de ouderen die een wandeling maken en de gezinnen die hun hond een plezier doen. Terwijl iedereen om ons heen geniet van de herfstige vrijdagmiddag, kijk ik ze bewonderend na. Een deel van me is jaloers. Een veel groter deel is blij dat er nog mensen zijn die wel kunnen genieten van een normaal leven.

Het is inmiddels acht dagen geleden sinds het moment waarin Mike's geheim is ontdekt. Wonderbaarlijk genoeg gaat het best goed met me. Helemaal vrolijk ben ik niet en er zijn genoeg momenten waarin ik het liefst de hele wereld bij elkaar schreeuw. Enorm veel tranen zijn verspild. Ik ben verdrietig geweest maar vooral boos. De afgelopen week heb ik meerdere keren de neiging gehad om mijn kamer overhoop te halen, puur om van de woede af te komen. Ik zou mezelf helemaal kapot hebben gemaakt, als mijn vriendengroep er niet voor me was geweest.

Ze weten niet wat er tussen Mike en mij is gebeurd. Ik heb de woorden niet over mijn lippen kunnen krijgen. Het grote geheim heb ik tot vandaag voor mezelf gehouden. Acht dagen lang. Het is een zware last om iets te weten waarvan je snapt dat de politie ingelicht moet worden. Het feit dat ik weet dat Mike met criminele zaken bezig is en ik het verzwijg voor de politie, maakt mij officieel medeplichtig. Dit is dan ook de reden dat ik het aan niemand heb verteld.

Niemand op ikzelf na weet de oorzaak van mijn plotselinge verdriet. Maar als er iets is wat ik heb geleerd dan zijn het wel echte vrienden. Caleb, Lola, Lexi, Anouk en Josh hebben geen woorden nodig voor een verklaring. Ze hebben het gezien in mijn ogen. Ze hebben het herkend in mijn breekbare en stille houding op school. Ze begrepen dat er iets is gebeurd en ze zijn lief genoeg om er niet over te beginnen. Zolang ze me steunen door simpelweg een vriend te zijn, helpen ze me meer dan genoeg. Dit weten zij. 

Bij een parkbankje blijven we staan. Caleb zet een nieuwe afspeellijst van zijn iPhone aan. Bij het eerste liedje verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Na het horen van de eerste klanken kijken we elkaar verwachtingsvol aan. Tegelijkertijd rappen we het populaire nummer van dat moment mee. Na de eerste zin hoor ik mezelf lachen. Het is een echte, pure lach: de eerste na acht dagen.

Ik weet welke afspeellijst Caleb heeft opgezet. Het is een verzameling aan liedjes die we een lange tijd geleden samen hebben gemaakt. We kwamen op het super originele idee om dé beste liedjes in een lijst te zetten. We zouden het aan niemand anders laten horen. Alleen wij mochten het luisteren, dat moesten we aan elkaar beloven. Ik kan me de zelfbedachte naam van de muzieklijst nog herinneren: "de awesome songs van Calebster en Soof". Ik grinnik. Met een goed gevoel denk ik eraan terug. We waren 12 jaar oud.

Hij slaat een arm om me heen. Zonder schaamte rapt hij het nummer mee. Ik probeer mee te doen maar mijn schaterende lach stopt het al snel. Ik kan simpelweg niet serieus blijven als de super nette Caleb met een stoere stem over vrouwen, geld en drugs rapt. Al helemaal niet als we ook nog eens in een park vol kinderen, ouderen en honden zijn.

'Caleb stop,' zeg ik door mijn lach heen. 'Mensen staren je aan.'

Hij haalt zijn schouders op. 'Ze doen maar. Zolang jij weer weet hoe je moet lachen ben ik tevreden.'