Het is mijn kind

56. Niets is wat het lijkt

Bliksemsnel trekt hij zijn wapen vanachter zijn rug. De loop gaat richting Emily. Met donkere ogen en een strak gezicht kijkt hij haar aan. In een snelle beweging heeft hij het pistool geladen. De manier waarop ze reageert doet hem niks. Haar ogen worden groot en haar lichaam verstijft. Ze zoekt hulp om haar heen maar Vincent, Remco, Alexander en Marco laten het gebeuren. In een kring staan ze achter hun leider.

Ik schreeuw. 'Mike stop!'

Hij luistert niet. Hij heeft haar onder schot en hij is klaar om een eind te maken aan zijn taak. Het enige wat hij nu nog hoeft te doen is het overhalen van de trekker. 

'Nee!'

Een uur eerder

Ongerust wacht ik af. Zo stil als maar kan lig ik op de bank. Door het raam zie ik de eerste lichtstralen van de ochtend tevoorschijn komen. In mijn grijze joggingbroek en een zwart T-shirt die ruim twee maten te groot is heb ik de tijd voorbij laten kruipen. Voor uren heb ik in de lege woonkamer gezeten. Nadat ik halverwege de nacht paniekerig wakker schrok ben ik mijn kamer uitgegaan. Vanaf het moment dat ik de trap afliep dreunde de hoofdpijn door mijn hoofd. De afschuwelijke ontdekking van Emily's ware identiteit flitste langs me heen. Met een vliesdeken, een kop hete thee en afleidende muziek heb ik me op de bank gevestigd.

Ik heb niet meer geslapen. Verscholen en angstig voor de nachtmerries ben ik opgebleven. De wallen verschijnen onder mijn ogen en de zenuwen laten mijn hart sneller kloppen. Er is nare stress die door heel mijn lichaam stroomt. Ik ben bang voor de ochtend die zojuist is aangebroken. Ik vrees voor mezelf en voor Charissa. Teveel narigheid is in ons leven gekomen en het is nog maar de vraag hoeveel we aankunnen. 

Maar ook vrees ik voor Emily. Of ze nou een monster mag zijn of niet: na alles wat er is gebeurd weet ik dat Mike tot alles in staat kan zijn, als het gaat om de mensen van wie hij houdt. En daarom vrees ik ook voor hem. Ik weet dat hij zichzelf in gevaar gaat brengen. Ik voel het gewoon. Hij wilt anderen zo graag beschermen dat hij zichzelf erbij vergeet. Daar kan hij zo ver in gaan dat uiteindelijk ik degene ben die zich zorgen moet maken om alles en iedereen. 

Op dit moment denk ik alleen maar aan Emily. Aan het altijd vrolijke meisje die er elke dag goed uit weet te zien. Aan het meisje met een standaard goed humeur en een positieve uitstraling. Iemand die andere blij kan maken met haar glimlach. Iemand waarmee ik zowel op het werk als erbuiten plezier mee heb gemaakt. Zo vaak zijn we op stap gegaan en zo vaak wisten we elkaars slechte dagen te veranderen in iets goeds. De gedachte dat het een en al nep is blijft bizar. 

Het is nauwelijks te bevatten. Ze heeft zelfs een vakantie met Charissa en mij doorgebracht. Een toptijd op het strand, in de stad en op feestjes. Stuk voor stuk leuke herinneringen. Althans, dat dacht ik. We geloofden erin. Nu weet ik het niet meer zeker. 

Mike heeft me teveel laten twijfelen. De hele nacht heb ik er over na kunnen denken en hoe lichter het buiten werd, hoe sterker zijn ontdekking is geworden. Het is moeilijk te ontkennen. Het idee dat Emily al die tijd een groot toneelstuk heeft gespeeld blijft pijnlijk. Het idee dat zij degene is die Charissa opzettelijk heeft aangereden breekt mijn hart nog het meest.

Vermoeid loop ik naar de keuken. Terwijl ik de lichtknop aanklik, valt mijn blik op de geschreven briefjes die op tafel liggen. Het handschrift van zowel Charissa als die van mam is meteen te herkennen. Na een snelle scan is het duidelijk dat ik al die tijd al alleen ben geweest. Uit het eerste briefje blijken mam en pap totaal onverwachts een hotelovernachting te hebben geboekt, terwijl Charissa's boodschap me vertelt dat ze bij een vriendin logeert.

Ik besef me dat ze het logeren bij haar vriendin als excuus heeft gebruikt om het huis uit te gaan. Na Mike's vertrek hebben Charissa en ik nog lang ruzie gemaakt. Met mijn onzekerheid stond ik volgens haar aan de verkeerde kant. Zij maakte glashard duidelijk dat ze er niet in geloofde. Emily moest en zal haar vriendin zijn. Op het korte moment waarin ik uit het oog verloor is ze woedend vertrokken.