Het is mijn kind

19. De kracht van familie

Wachten heeft nog nooit zo lang geduurd. Ik blijf constant naar de opvallend grote klok aan de spierwitte muur staren en het is werkelijk waar een marteling. De wijzers gaan ontiegelijk langzaam voorruit. Elke seconde voelt aan als een eeuwigheid. Hoe langer we er zitten hoe erger het wordt. De spanning is overal te voelen en ik kan merken dat de groeiende zenuwen zich van binnenuit een weg naar buiten werken. Het is een van de vele dingen die me een ellendig gevoel geeft.

De verzachtende werking van alcohol begint af te nemen en een zeurende hoofdpijn en duizeligheid komt ervoor in de plaats. Alle positieve punten van alcohol zijn compleet verdwenen en de nare fase is van start gegaan. De heftige emoties worden door de drank dat nog altijd door mijn aderen stroomt versterkt. Ik voel me ziek, zwak en levenloos. Bang, verdrietig en boos.

Ik kan het kleine beetje zweet langs mijn voorhoofd voelen en tegelijkertijd de rillingen die langs mijn rug naar beneden gaan. Kou en hitte werken elkaar tegen. Het is een benauwd gevoel en toch vraagt mijn lichaam om meer warmte. Zo verlang ik naar een stapel heerlijke zachte dekens om in weg te kruipen, het vertrouwde kussen om op te rusten en een lekker warm vest die te lelijk is om buiten te dragen maar o zo fijn om thuis aan te doen. Thuis bij de mensen waar ik voor 100% mezelf kan zijn. De mensen waar ik de gekste, leukste en meest bijzondere momenten mee doormaak. De mensen die vanaf de zijlijn zowel mijn goede als duistere tijden zien. De mensen die niet mijn familie is omdat ze hetzelfde bloed delen; daar gaat het niet om.

Ze zijn familie omdat ik van ze hou en andersom. Omdat ze mij accepteren zoals ik ben. Omdat ze alles zullen doen om me te zien glimlachen en omdat ze er altijd zullen zijn: wat er ook gebeurt.

Familie is iets heel bijzonders. Het heeft de kracht van puur geluk. Het ene beetje motivatie om me uit de verdrietige momenten te halen en de dagen een vrolijke betekenis te kunnen geven. Dan heeft de betekenis van familie ook nog een andere kracht. Een andere kant. Een tegenwerkende kracht. De macht die me de duisternis insleurt. Tijden waarin het de liefde verpletterd. Waarin het geluk langzaam verdwijnt en wordt vervormd tot scherpe pijn. Tijden als nu. In een harde genadeloze klap heeft het mijn hart geraakt en elke vezel in mijn lichaam moet vechten om me overeind te houden tot het einde van de nacht.

Het wachten is vreselijk en net als ik denk wat rustiger te worden komt alle angst weer terug met dikke tranen als gevolg. Het voelt ontzettend stom om constant als een klein meisje te gaan huilen. Het voelt zwak. Ik kan het niet helpen. Er is absoluut geen reden die sterk genoeg is om de tranen te bedwingen. Om de hoop meer aandacht te geven dan de angst. De angst om wat er zou kunnen gebeuren. De grote vraag die voor ogen blijft zweven:

Gaat Charissa het overleven?

Mike is de enige aanwezige die sterk is. Zijn positieve woorden klinken gemeend en zijn gezichtsuitdrukking blijft hard en onder controle. Hij blijft aan mijn zij op een manier die ik lange tijd heb gemist. Hij is aanwezig op een manier dat ik me haast onmogelijk onveilig kan voelen. Zijn aangespannen borst waar ik zolang op mag rusten als ik wil en zijn arm om me heen geslagen geeft het gevoel dat ik me in een veiligheidszone bevind. Een plek waar niemand me iets aan kan doen.

Zijn ogen staren in een scherpe blik om zich heen, klaar om al het gevaar in de buurt te vernietigen voor het ook maar een kans heeft met mij in aanraking te komen. Het zit in zijn karakter de mensen om wie hij geeft te beschermen. Hij is een beschermer.

Een scherp gerinkel klinkt vlakbij mijn oor. Zonder grote bewegingen te maken kijk ik richting de kant waar het geluid vandaan komt. Mike's jas. Weer een geheimzinnig telefoontje is het eerste wat in me opkomt. Mike's vrije arm gaat richting zijn zak en in een soepele beweging haalt hij zijn telefoon tevoorschijn. Hij houdt het opgelichte scherm zo dat ik niet kan zien wie de beller is. Typisch. Ik wil me al uit zijn omhelzing losmaken om hem de nodige privacy te geven maar tot mijn verbazing neemt hij niet op. Hij drukt op de ophangknop, zet het geluid uit en stopt het weer terug in zijn zak. Hij beantwoordt mijn vragende uitdrukking met een veel betekende blik.