Het is mijn kind

41. Nablijven

Een nieuwe week is begonnen. Met een weekend waarin Serena en Charissa het hoofdonderwerp waren, is afgelopen week en daarmee een pijnlijke periode voor mij afgesloten. Het is een hoofdstuk uit mijn levensverhaal waarvan ik niet wil dat de bladzijdes worden gelezen. Zowel de aanrijding van Charissa als de verlating van Mike en de donkere dagen waarin mijn pijn me zover heeft gekregen een brug af te branden; het hoort allemaal bij het hoofdstuk die ik wil deleten uit mijn geheugen.

Nu het maandag is heb ik het gevoel dat ik mezelf weer kan oppakken. Het is als een nieuwe kans, een frisse start. Ondanks het geheimzinnige gedrag van Mike wat als een chronische ziekte aan hem vastzit en het nog altijd grote mysterie van de stalker, ben ik vanochtend met een goed humeur en een positieve uitstraling uit bed gestapt. Niet alleen ben ik het zat altijd maar met stress en onzekerheid rond te lopen, ook ben ik ontzettend blij door het fantastische nieuwtje wat gisteren van het ziekenhuis kwam: de officiële bevestiging dat Charissa weer naar huis mag en vanaf nu alleen nog maar positief en optimaal kan herstellen.

Na vier lesuren en twee pauzes is het laatste vak van vandaag aan bod. Terwijl Josh en Caleb aan de andere kant van de school in beweging komen met gym, focussen Lola, Anouk, Lexi en ik ons op onmogelijke formules en een vleugje marteling; ook wel bekend als wiskunde. Terwijl ik geconcentreerd de net geleerde formule op papier zet en een paar sommetjes bereken met de rekenmachine, hoor ik Anouk voor de zoveelste keer overdreven zuchten. Bijna automatisch draaien Lola en ik ons om. Ook Lexi, die naast Anouk zit, is gestopt met schrijven. De wat-is-er-nou-weer blik staat duidelijk op onze voorhoofden geschreven. 

'Werkelijk waar jongens, ik begrijp niet hoe jullie hier iets van kunnen maken,' zegt Anouk en legt daarbij net iets te hard haar pen op tafel. Ik wil vragen wat ze niet snapt, maar Anouk heeft haar mond alweer geopend. 

'Dit is echt hopeloos. Ik kan er geen kut van,' vervolgt ze terneergeslagen. Een paar meter verderop klinkt gekuch. De leraar geeft Anouk een waarschuwende blik.

'Zou mevrouw op haar taalgebruik willen letten?'

Lola en ik onderdrukken een lach. Lexi legt medelijdend haar hand op Anouks schouder. 'Ah kom op, zo slecht kan het toch niet zijn?'

'Lexi geloof me; geef me een meerkeuzevraag en ik beloof je dat mijn antwoord niet eens een van de opties zal zijn...'

Ik doe een tweede poging iets te zeggen maar dit keer is het Lola die me tegenhoudt. Als een gillende keukenmeid die op het punt staat vermoord te worden geeft ze een luide kreet. Automatisch krimp ik van de schrik ineen. Alle andere uit de klas doen hetzelfde. Met grote ogen kijken we haar kant op.

Een seconde na haar gil springt ze op en loopt minstens drie meter van haar plek vandaag. Als ik haar geschrokken blik volg zie ik de oorzaak: een kleine spin kruipt over de spierwitte muur, op de plek waar Lola net nog met haar hoofd tegenaan leunde.

'Are you kidding me? Jij bezorgt ons een hartaanval voor dát? Het is een fucking spin, die is veel kleiner dan jij.'

Lola kijkt Bart, de jongen die net de opmerking maakte, geïrriteerd aan. Verdedigend zet ze haar handen in haar zij. 'Ja hallo een bom is ook veel kleiner dan ik maar daar voel ik me ook niet helemaal op mijn gemak bij. Dus sorry als ik je plezier met wiskunde verpestte maar kan iemand a.u.b. die spin weghalen?'

Een paar klasgenoten schieten in de lach, andere gaan zuchtend weer aan hun werk en negeren daarbij Lola's vraag. Uiteindelijk is het Bart, om te bewijzen dat spinnen niet eng zijn, die de spin met een gescheurd blaadje uit zijn schrift verwijdert. Ik kan alleen maar lachen om de geweldige vrienden die ik heb: iemand die "geen kut kan" als het om wiskunde gaat en iemand die spinnen vergelijkt met bommen.