Het is mijn kind

60. Samen

6 maanden later

Een moeilijke tijd ligt achter ons. De dag van Richards arrestatie is alweer een halfjaar geleden. Het is een zware dag geweest. De moeilijkste van allemaal. Eentje die ik nooit volledig zal vergeten. De dag van Serena's ontvoering en het opsluiten van Amara's moordenaar sloot een pijnlijke periode af. 

Alle gebeurtenissen zijn met elkaar verbonden. In mijn hoofd heeft het zich vervormd tot een grote trauma: Charissa's aanrijding, Isaac, de maffia, Mike's vader en natuurlijk Serena's ontvoering. Het duurde lang maar op dit moment van mijn leven kan ik het steeds meer als het verre verleden zien. De nachtmerries worden minder. Het lukt me weer te lachen. Het lukt me weer om te genieten van het leven.

Na de nodige bewijzen is Richard niet alleen aangeklaagd voor Amara's moord maar ook voor vele andere misdrijven. Zijn maffiagroep is opgepakt. Met behulp van Mike maar ook van Vincent, Alexander, Marco en Remco zijn ze erkent en achter de tralies gezet. Niet lang daarna kwam Tyco's groep aan de beurt. Dit is een vermoeide zoektocht geweest. Het kostte de politie ruim drie maanden om Isaac te vinden. Toen hij eenmaal was opgepakt duurde het nog twee weken voor hij bekende waar Tyco en de rest van de groep zich schuil hield. Een maand daarna zaten ze allemaal vast.

De laatste paar weken hebben we geen politiebescherming meer nodig gehad. Alle gezochte criminelen zaten vast. Geen van ons alle is sindsdien nog bedreigd. Mijn hele familie, de vriendengroep, Mike, Alison, Vincent, de andere jongens en ikzelf zijn weer veilig. We kunnen de straat op zonder bang te hoeven zijn voor gevaar. Het voelt bevrijdend. 

Zenuwachtig kijk ik voor me uit. In de spiegel zie ik mezelf. Ik draag een paarsblauwe jurk tot over mijn knieën. Mijn bruine haren zijn in een vlecht tot een hoge knot gebonden. Een losse pluk valt gekruld langs mijn gezicht. De zwarte mascara benadrukt mijn groene ogen. Zilveren knopjes zitten in mijn oren. Om mijn hals draag ik de ketting van Mike. Het is de eerste keer sinds tijden dat ik er zo opgedoft uitzie.

Achter me klinkt gefluit. Verlegen draai ik me om. Mike staat leunend tegen de muur aan. Zijn ogen staan flirterig mijn kant op. Er rust een grijns op zijn lippen. In zijn handen draagt hij ons kleine prinsesje.

Liefdevol kijkt hij haar aan. 'Zie je dat Serena? Wie is dat knappe meisje nou?' Zijn speelse stem laat me glimlachen. Het is prachtig om te zien hoe goed hij haar vader is geworden. 'Oh ik weet het al. Het is mama! Wat ziet ze er goed uit he. We krijgen het er opslag warm van, of niet Serena?'

Zijn compliment laat me blozen. Afwachtend kijkt hij haar aan. Glimlachend kijk ik mee. Als Serena merkt dat er op haar gelet wordt begint ze enthousiast te lachen. Haar beentjes trappelt ze heen en weer. Haar groene ogen gaan geïnteresseerd van mij naar Mike. Ze is alweer bijna een jaar oud en het gaat niet lang duren voor ze officieel met ons kan praten.

Als antwoord op Mike's vraag schreeuwt ze vrolijk door de kamer heen. 'Ja!' 

Mike en ik kijken elkaar grijnzend aan. Haar zachte stemmetje is té schattig. Het woordje "ja" is een van de weinige woorden die ze sinds kort kan uitspreken. Nu gebruikt ze het als antwoord op alles. Het is hilarisch. 

Mike komt naast me staan. Een onaangename geur hangt in de lucht. We weten allebei wat dat betekent. Hij staat op het punt om Serena aan me over te nemen, maar ik reik mijn armen niet uit. Plagerig blijf ik staan. Ik zet mijn liefste stem op. 'Serena? Wil je dat papa je luier verschoond?'

Met open mond kijkt ze me aan. Dan begint ze te schateren. 'Ja!'

Mijn lippen krullen omhoog. Pesterig kijk ik hem aan. 'Je hoort het. Het is jouw beurt.'

Als antwoord geeft hij me een zogenaamde boze blik. Hij geeft het niet zo makkelijk op. 'Serena? Hou je van papa?'

Ze heeft duidelijk plezier in het praten. 'Ja!'