Het is mijn kind

44. Ik heb je nodig

Het is een race tegen de klok. Als ik over vijftien minuten niet bij het pannenkoekenrestaurant ben gaat Max gegarandeerd boos op me worden. Het is al een dingetje om slechts een paar uurtjes per week te werken, om dan ook nog eens te laat komen kan ik echt niet maken. Daarbij ben ik vorige week natuurlijk ook niet komen opdagen...

Na school ben ik uitgeput op bed gaan liggen. Naast het gepieker over van alles en nog wat, ben ik de halve nacht ook nog eens opgebleven om Serena's huiluitbarstingen. Ze is het liefste prinsjes op aarde maar op zulke momenten is ze niets meer dan een kleine duivel. Door het te weinig slapen ben ik halverwege de middag als een blok in slaap gevallen. Als Charissa niet op mijn deur had geklopt tien minuten geleden was ik nu waarschijnlijk nog aan het slapen.

Binnen recordtijd heb ik mijn werkshirt en zwarte spijkerbroek aangetrokken. Al rennend ga ik de trap af. Voor de spiegel in de gang ga ik gehaast met mijn vingers door mijn bruine lokken. Zonder al te veel op details te letten, bind ik mijn haren tot een hoge staart.

In de woonkamer gaan mijn ogen vluchtig op zoek naar mijn telefoon. Als ik eenmaal alle nodige spullen bij elkaar heb geraapt en in mijn tas heb gestopt, sprint ik nog snel naar de keuken om gedag te zeggen. Aan de eettafel zie ik Serena in mams armen. Charissa zit ernaast. Op tafel staat een glas water en een potje pillen. Het slikken van de pijnstillers herinnert ons continu aan Charissa's aanrijding. We moeten het allemaal maar positief proberen te bekijken: ze is in de laatste fase van herstellen. 

Gehaast druk ik een kus op Serena's wang. Heel voorzichtig leg ik haar handje in de mijne. Haar kleine vingers voelen zacht aan. Ik zie hoe haar grote groene ogen nieuwsgierig mijn kant op gaan. Het doet me glimlachen. 'Ik hou van je prinses,' fluister ik. Onmiddellijk voel ik een hand op mijn schouder. Charissa en ik kijken elkaar aan. We glimlachen. Onze blikken zijn oprecht. We voelen allebei de zussenband.

Ik kijk naar de tijd. De wijzers zijn belachelijk snel voorruit gegaan. Al rennend hoor ik achter me geroep. 'Succes met werken lieverd, ik zal eten voor je in de koelkast zetten.'

'Bedankt mam, tot later!' Roep ik terug en gooi meteen daarna de deur achter me dicht.

Ik ben nog geen seconde van huis of ik voel de bezorgdheid toenemen. Het liefst ren ik terug om Serena voor altijd in mijn armen te houden en nooit meer los te laten. Ik kan de gedachte dat ze zichzelf niet kan beschermen niet loslaten. Ze heeft haar moeder nodig. Ze heeft mij nodig. Ik moet er voor haar zijn als de afschuwelijke woorden van het monster in daden veranderen.

Tegen mijn wil in breng ik mezelf dichterbij het pannenkoekenrestaurant en verder van mijn kleine prinses. Tijdens het lopen adem ik diep in en weer diep uit. Ik moet de angst de baas blijven. Hoe graag ik ook wil, ik kan er onmogelijk altijd zijn. Daarbij heeft het ook geen zin om mezelf af te sluiten van de wereld. Hoe verleidelijk dat idee ook klinkt: ik kan niet wantrouwend om me heen kijken en extra opletten, elke keer als ik alleen over straat ga. Nee, dat is geen leven. 

Ik zucht. Waarom ben ik dan ook zo stom om niet naar de politie te gaan? Alleen maar door die stomme zak? In gedachte hoor ik mijn geweten antwoorden. Ja Sophie, het is de schuld van die stomme zak. Als Mike me niet zo pijnlijk had aangekeken zou ik de politie alles hebben verteld. Nu ik na ongelofelijk veel keren opnieuw mijn vertrouwen in zijn handen heb gelegd, hoe stom dat ook is, kan ik niks anders dan hopen dat het geen fatale fout is. 

Het laatste stukje lopen is langs het park, met de bekende speeltuin waar Charissa en ik vroeger als kinderen hebben gespeeld. Voor een herfstdag is het best warm. Het heeft de hele dag niet geregend en ook het harde waaien is maar af en toe. Het is gelijk te merken aan de wandelende stelletjes en spelende kinderen bij het park. Sporters hebben zo te zien de vele paadjes voor het hardlopen ook weer ontdekt.